امنیت

اگر با عبور از سر دیوار باشد و یا سفر از طریق صحرا، افغان ها چاره دیگری به جز فرارکردن ندارند

گزارش از سلام تایمز

مهاجرین ناامید در میان سروصدای ماشین ها و گرد و غبار زیاد در یک شهر مرزی دورافتاده افغانستان، در موترهای پیک آپ سوار می ‌شوند و برای یک سواری خطرناک در مسیر صحرا آماده هستند. آنها فقط یک هدف دارند (که به ایران برسند). [عارف کریمی/ای اف پی]

نیمروز -- ستار امیری همراه با همسر و پسر شیرخوارش در میان سروصدای ماشین ها و گرد و غبار زیاد در یک شهر دورافتاده مرزی افغانستان، در یک موتر پیک آپ سوار می ‌شود و برای یک سفر خطرناک در مسیر صحرا آماده است.

وی نیز مانند هزاران مهاجر ناامید در دور برش، فقط یک هدف دارد که به ایران برسد.

امیری ۲۵ ساله گفت، «من چاره دیگری ندارم.»

وی افزود، «هیچ آینده ای در افغانستان وجود ندارد.»

در این تصویر که به تاریخ ۲۸ دلو گرفته شده است، مهاجرین افغان در امتداد یک سرک صحرایی به سوی مرز میان افغانستان و ایران در ولایت نیمروز در نزدیکی موترهای پیک آپ قدم می زنند. در زرنج یک شهر مرزی در جنوب غرب افغانستان، قاچاقچیان می گویند که تعداد خارج شوندگان احتمالی اکنون به ۵۰۰۰ الی ۶۰۰۰ نفر می رسد (که این تعداد نسبت به زمان قبل از سقوط حکومت افغانستان در ماه اسد، چهار برابر بیشتر است). [وکیل کوهسار/ای اف پی]

در این تصویر که به تاریخ ۲۸ دلو گرفته شده است، مهاجرین افغان در امتداد یک سرک صحرایی به سوی مرز میان افغانستان و ایران در ولایت نیمروز در نزدیکی موترهای پیک آپ قدم می زنند. در زرنج یک شهر مرزی در جنوب غرب افغانستان، قاچاقچیان می گویند که تعداد خارج شوندگان احتمالی اکنون به ۵۰۰۰ الی ۶۰۰۰ نفر می رسد (که این تعداد نسبت به زمان قبل از سقوط حکومت افغانستان در ماه اسد، چهار برابر بیشتر است). [وکیل کوهسار/ای اف پی]

مهاجرین افغان به تاریخ ۲۸ دلو یک موتر پیک آپ را به سوی مرز میان افغانستان و ایران در ولایت نیمروز با زور به پیش می برند که در مسیر یک سرک صحرایی بند مانده است. [وکیل کوهسار/ای اف پی]

مهاجرین افغان به تاریخ ۲۸ دلو یک موتر پیک آپ را به سوی مرز میان افغانستان و ایران در ولایت نیمروز با زور به پیش می برند که در مسیر یک سرک صحرایی بند مانده است. [وکیل کوهسار/ای اف پی]

مهاجرین افغان در حالیکه به تاریخ ۲۸ دلو در موترهای پیک آپ سوار هستند از طریق یک سرک صحرایی به سوی مرز افغانستان و ایران در نیمروز سفر می کنند. [وکیل کوهسار/ای اف پی]

مهاجرین افغان در حالیکه به تاریخ ۲۸ دلو در موترهای پیک آپ سوار هستند از طریق یک سرک صحرایی به سوی مرز افغانستان و ایران در نیمروز سفر می کنند. [وکیل کوهسار/ای اف پی]

در شهر زرنج مرکز ولایت نیمروز، قاچاقچیان انسان ها می گویند که تعداد خارج شوندگان احتمالی اکنون روزانه به ۵۰۰۰ الی ۶۰۰۰ نفر می رسد (که این تعداد نسبت به زمان قبل از سقوط حکومت افغانستان در ماه اسد چهار برابر بیشتر است).

شجاع ترین افراد شب هنگام تلاش می ‌کنند تا از دیواری که این شهر خشک را از ایران جدا می سازد، بالا بروند و خطر تیراندازی از سوی نگهبانان مرزی را بپذیرند.

اما هنگامی که آفتاب طلوع می کند، هزاران نفر از مردان، زنان و کودکان برای یک سفر طولانی تر از طریق کوه ها و صحرا ها از مسیر پاکستان، در وسایط نقلیه کهنه سوار می شوند.

افغانستان پس از سقوط حکومت افغانستان در ماه اسد، در بحران مالی فرو رفته است که این امر وضعیت بشری را که پس از دهه ها جنگ موجود بود، بدتر ساخته است.

بسیاری از افغان‌ ها تلاش می کنند تا کشورشان را به مقصد ایران یا فراتر از آن در جستجوی کار ترک کنند و به خانواده‌ هایشان پول بفرستند.

بعضی دیگر به دلیل ارتباط با حکومت قبلی افغانستان و یا نیروهای خارجی تحت رهبری ایالات متحده که آخرین افراد آنها به تاریخ ۹ سنبله از افغانستان خارج شدند، می ترسند که توسط حکومت فعلی کابل مورد هدف قرار نگیرند.

امیری شش ماه قبل پس از سقوط اردوی افغانستان وظیفه خود را به عنوان یک میخانیک نظامی از دست داد، و گفت که از آن زمان تاکنون «نتوانسته است تا حتی ۱۰۰۰ افغانی (حدود ۱۰ دالر) را کسب کند».

وی از روی ناامیدی خانه ‌اش را در مزارشریف فروخت تا مصارف فرار خانواده ‌اش به ایران را تأمین کند، جایی که وی قصد دارد هر کاری را انجام دهد که می ‌تواند به دست بیاورد.

بر اساس یک گزارش تازه سازمان بین المللی مهاجرت (آی او ام)، تقریباً یک میلیون افغان بین ماه های اسد و قوس در تلاش برای فرارکردن، خانه های خود را ترک کرده اند.

آنها واقعاً مرا خواهند کشت

مهاجرین در حالی که منتظر نوبت عبور خود هستند، در هوتل های خراب این شهر روی فرش می خوابند و ناامیدی و ترس در چهره هایشان نشسته است.

محمد یک پولیس پیشین پس از آنکه از سوی مقامات (که خواستار اسلحه خدمتی ای شدند که وی از قبل تسلیم کرده بود) دو بار لت و کوب شد، تلاش می کند تا به ایران برسد.

این جوان ۲۵ ساله از ولایت دایکندی از گرفتن نام مکمل خود اجتناب کرده گفت، «اگر آنها دفعه سوم بیایند، واقعاً مرا خواهند کشت.»

در حالیکه اقدامات گسترده انتقام جویانه تاکنون به طور قابل اعتماد گزارش نشده اند، اما ملل متحد می گوید که بیش از ۱۰۰ نفر (که اکثراً منسوبین امنیتی بودند) به دلیل ارتباط با حکومت قبلی کشته شده اند.

حمیدالله که موتروان پیک آپ فور بای فور خود است، قیمت انتقال مهاجرین در صحرا را دو برابر کرده است.

این جوان خندان ۲۲ ساله که برای ادامه کارش بخشی از مفاد خود را به مقامات محلی افغان می پردازد گفت، «ما قبلاً ۳۰ میلیون ریال ایرانی (حدود ۱۲۰ دالر) می گرفتیم؛ اکنون ۶۰ میلیون می گیریم».

هر روز صدها راننده وسایط نقلیه خود را در یک ایستگاه زرنج پارک می‌ کنند. اینجا آنها مردان را در بادی پیک آپ سوار کرده و زنان و کودکان را در داخل سیت می‌ نشانند.

خبرنگاران ای اف پی یک روز در ماه گذشته حدود ۳۰۰ موتر را در این ایستگاه شمردند که هر کدام با حدود ۲۰ نفر پر بود (یعنی در یک روز ۶۰۰۰ نفر مهاجرین بودند).

ای اف پی همچنان موترهای فرسوده ای را فیلمبرداری کردند که برای ساعت ها در مسیرهای ناهموار صحرایی سفر می کردند، و بعضی اوقات سرعت آنها به ۱۲۰ کیلومتر در ساعت می رسد.

وقتی آنها به مرز پاکستان می رسند، مهاجرین به دست قاچاقچیان آن طرف سپرده می شوند و یک سفر مخفیانه با پای پیاده به سوی مرز ایران آغاز می شود.

برای میهن رضایی این سفر طولانی پیش رو غیر قابل تصور است.

این محصل دیزان ۲۰ ساله که به قوم شیعه هزاره تعلق دارد، برای جنگجویان جندالله که یک گروه جنگجوی افراطی سنی که برای اختطاف های متعددی در صحرا مسؤل است، یک هدف آسانی خواهد بود.

وی گفت، در گذشته آنها اسیران خود را سر می بریدند، اما اکنون آنها را نگه می دارند و پول می خواهند.

بنابر این، رضایی و دوستانش قصد دارند تا از دیوار مرزی بالا بروند که از زرنج و فراتر تا جایی که چشم کار می کند، امتداد دارد.

اهانت و شکنجه

بهترین مکان مناسب برای عبورکردن، برای قاچاقچیان مهاجرین معلوم است و آنها باید به نگهبانان رشوت بدهند تا از کسانی چشم پوشی کنند که شب‌ هنگام از دیوارهای مانع بالا می ‌روند، اما بعضی اوقات آنها مسیر کوتاهی را انتخاب می کنند تا پول را حفظ کنند.

این مانع مرزی یک دیوار کانکریتی به ارتفاع پنج متر است و بالای آن سیم خاردار تیر شده است که در فاصله های مناسب برج هایی دارای نگهبانان مسلح نیز دارد.

میهن رضایی که قبلاً چندین بار تلاش های نامؤفق انجام داده است گفت، «قاچاقچیان به ما دروغ می گویند».

مقامات محلی به شرط ناشناس ماندن به ای اف پی گفتند، در شش ماه گذشته از ۷۰ الی ۸۰ افغان فرارکننده، با مرمی های ایرانی کشته شده اند.

اما حتی اگر به عبور کردن از روی دیوار مؤفق شوند، احساس خوشی اکثراً زیاد دوام ندارد.

به گفته مقامات محلی، ایران که از قبل ۳.۴ میلیون افغان را در سال ۱۳۹۹میزبانی می کرد، اخیراً روزانه بیش از ۲۰۰۰ نفر را اخراج می کند.

هر شخص اخراج شده، حکایت وحشتناک خودش را از شکنجه و بدرفتاری از سوی نظامیان و کارفرمایان ایرانی بیان می کند.

ضیاءالحق ضیا یک باشنده ولایت بلخ که اخیراً ایران وی را اخراج کرده است گفت، در جاهایی که اخراج شدگان افغان توسط پولیس ایران نگهداری می شوند، تجاوز و شکنجه به یک امر عادی تبدیل شده است.

سربازان ایرانی در مسیر به سوی مرز افغانستان به بهانه ‌های مختلف از اخراج شدگان افغان پول می‌ گیرند و اگر کسی پول ندهد، به شدت مورد لت و کوب و شکنجه قرار می گیرد.

فرزاد عظیمی یک باشنده کابل گفت که نیروهای ایرانی وی را زمانی دستگیر کردند که در تهران کار می کرد.

وی پس از آنکه یک هفته را در کمپ مهاجرین بدون اسناد در شرایط سخت سپری کرد، به طور اجباری به افغانستان بازگردانده شد.

وی گفت، «در هر اتاق بیش از ۳۰ نفر برای چندین شب نگهداری می شوند. حتی زنان و کودکان در سرمای شدید بدون هیچ گونه ترتیبات مناسبی برای گرم نگهداشتن آنها، بازداشت شده بودند.»

وی افزود، «غذای مناسب وجود نداشت و اگر مقامات ایرانی غذا می آوردند، آن را به قیمت چهار برابر از بازار می فروختند.»

عظیمی گفت، سربازان ایرانی هر کسی را که می‌ خواستند انتخاب می ‌کردند و تمام پولی را که آن شخص در جیب داشت می ‌بردند.

اما بازهم سادات قتال و وحید احمد، در اتاق هوتل اسپارتن در زرنج در کنار چهار فرزندشان، تلاش خود را طراحی می ‌کنند.

برادر وحید احمد در ماه جدی موفق شد (که یکی از جمع ۸۰ نفری بود که در آن شب تلاش کردند) و از ایران تیلیفون کرد تا موفقیت خود را ابراز کند.

این مرد ۳۰ ساله با لرزه گفت، «وی به من گفت که بسیاری از افراد مردند.»

احمد افزود، «همه این به خاطر گرسنگی است. اگر ما هنوزهم امید می داشتیم، هرگز کشور را ترک نمی کردیم.»

آیا شما این مقاله را می پسندید؟

3 دیدگاه

شیوه نامۀ بیان دیدگاه ها * نشان دهندۀ فیلد اجباری است 1500 / 1500

ما در ایران به هیچ افغانی نیاز نداریم، گورتونو گم کنید توی کشورتون و بچه دار هم نشوید!

پاسخ

ایران یعنی چه؟ تاریخ ره بخوان تا مشهد خاک افغانستان است. زمان میرویس هوتک را ببین که ګورګین سګ را چطور کشته و در ګودال انداخته بود. مظالم ایکه نظام خبیث اخوندی ایران طی بیست سال ګذشته در مقابل افغان ها مرتکب شد باید حساب بدهند.

پاسخ

مشکل فقط از سوی ایران نیست. متأسفانه در ۲۰ سال گذشته هیچ پروژه ای در افغانستان تطبیق نشده است که فرصت های شغلی برای مردم فراهم کند. ائتلاف بین المللی می گوید که بیش از صد میلیارد دالر در افغانستان هزینه کرده است، اما حقایق روی زمین نشان می دهد که حتی کارخانه ای ساخته نشده است که بتواند یک هزار نفر را استخدام کند. آدم تعجب می کند که این صد میلیارد دالر در کجا صرف شده است؟ ای کاش که امریکا به عوض کارهای بی فایده چند تا فابریکه تولیدی را برای افغانها می ساخت که حال افغان ها به همسایه های شیطان صفت مانند ایران و پاکستان مجبور نمیشدند.

پاسخ