جامعه

افغان های ناامید با بدتر شدن سختی ها گرده های خود را می فروشند

گزارش از عمر

بعضی از افغان هایی که با گرسنگی و فقر شدید روبرو هستند، برای زنده ماندن به فروختن اعضای بدن خود روی آورده اند. رنگین شاه و فریبا زوجین جوانی که در یک خانه گلی کرایی در ولسوالی انجیل ولایت هرات زندگی می کنند، هر کدام شان یک گرده خود را در بدل ۲۰۰۰۰۰ افغانی (۲۱۸۵ دالر) فروختند تا خانواده شان را از مرگ نجات دهند. [عمر/سلام تایمز]

هرات -- بعضی از افغان هایی که با گرسنگی و فقر شدید روبرو هستند، برای زنده ماندن به فروختن اعضای بدن خود و یا فرزندان خود متوسل شده اند.

ملل متحد هشدار داده است که افغانستان در چنگال یک بحران بشری قرار دارد و نصف نفوس کشور با کمبود مواد غذایی روبرو است.

بر اساس گزارش صندوق ملل متحد برای کودکان (یونیسف)، چهارده میلیون نفر در افغانستان با کمبود شدید مواد غذایی روبرو هستند و حدود ۳.۲ میلیون کودک زیر پنج سال از سوء تغذی شدید رنج می برند.

رنگین شاه و فریبا زوجین جوانی که در یک خانه گلی کرایی در ولسوالی انجیل ولایت هرات زندگی می کنند، برای نجات خانواده شان از گرسنگی، هر کدام یک گرده خود را در بدل ۲۰۰۰۰۰ افغانی (۲۱۸۵ دالر) فروخته اند.

رنگین شاه (طرف راست) و همسرش فریبا (طرف چپ)، به تاریخ ۲۱ دلو در خانه شان در ولسوالی انجیل ولایت هرات دیده می شوند. هر کدام آنها یک گرده را در بدل ۲۰۰۰۰۰ افغانی فروختند تا والدین و فرزندان خود را از گرسنگی نجات دهند. [عمر/سلام تایمز]

رنگین شاه (طرف راست) و همسرش فریبا (طرف چپ)، به تاریخ ۲۱ دلو در خانه شان در ولسوالی انجیل ولایت هرات دیده می شوند. هر کدام آنها یک گرده را در بدل ۲۰۰۰۰۰ افغانی فروختند تا والدین و فرزندان خود را از گرسنگی نجات دهند. [عمر/سلام تایمز]

زنان به تاریخ ۱۹ دلو کمک هایی را دریافت می کنند که از سوی عربستان سعودی اهدا شده و توسط ادارات ملل متحد در شهر هرات توزیع می شوند. [عمر/سلام تایمز]

زنان به تاریخ ۱۹ دلو کمک هایی را دریافت می کنند که از سوی عربستان سعودی اهدا شده و توسط ادارات ملل متحد در شهر هرات توزیع می شوند. [عمر/سلام تایمز]

آنها که اصلاً از ولسوالی قادس ولایت بادغیس هستند، دو سال پیش در میان درگیری و خشکسالی مجبور شدند که خانه خود را ترک کنند.

رنگین شاه ۲۹ ساله با افزودن اینکه قبلاً درآمد کافی داشت تا بتواند خانواده اش را حمایت کند گفت، «من نتوانستم کاری را پیدا کنم، به دلیل مشکلات اقتصادی مجبور شدم گرده ام را بفروشم.»

وقتی پولی که وی از وظیفه قبلی پس انداز کرده بود تمام شد، هر کدام شان یک گرده خود برای زنده ماندن فروختند و در نتیجه اکنون هر دوی آنها با مشکلات صحی روبرو هستند.

رنگین شاه دیگر نمی تواند کارهای سنگین فزیکی را انجام داده و یا غذاهای خاصی را بخورد. فریبا ۲۵ ساله اکنون برای انجام دادن کارهای خانه مانند شستن لباس ها، به کمک همسایه ها نیاز دارد.

وی گفت، «ما چیزی نداشتیم که کودکان خود را سیر کنیم و نمی ‌توانستیم خطر از دست دادن آنها بر اثر گرسنگی را قبول کنیم. ما تصمیم گرفتیم که گرده های خود را بفروشیم زیرا هیچ گزینه دیگری را پیدا نکردیم.»

وی گفت، درگیری زندگی آنها را تباه کرده است. اگر جنگ نمی بود، آنها مجبور نمی شدند که گرده هایشان را بفروشند.

ناامیدی شدید

رنگین شاه و فریبا یگانه کسانی نیستند که با مشکلات روبرو هستند.

با افزایش بیکاری و فقر، بسیاری از خانواده ها می توانند روزانه فقط یک وقت غذا را پیدا کنند.

صابره ۳۵ ساله یک مادر ۶ فرزند می گوید که وی به منابع مختلف کمکی مراجعه کرده است. شوهرش که یک افسر پولیس بود، هشت سال پیش در یک جنگ در ولسوالی شیندند ولایت هرات کشته شد.

وی گفت که وی قبلاً کار می کرد و روزانه ۲۰۰ الی ۳۰۰ افغانی (۲.۱۹ الی ۳.۲۸ دالر) درآمد داشت، اما اکنون بیکار است.

وی گفت، «ما چیزی برای خوردن نداریم و کودکانم اکثراً با شکم خالی می ‌خوابند. من هرگز اینقدر بیچاره نشده بودم که یک پارچه نان پیدا کنم.»

وی گفت، تأثیرات روانی فقر باعث مشکلات قلبی اش شده اند و افزود که نمی ‌تواند هزینه‌ های داکتر را بپردازد.

فاطمه ۵۳ ساله که در جریان درگیری ها در ولسوالی شیندند به شهر هرات بیجا شده است، برای سیرکردن پسر نوجوان خود با مشکلات روبرو است.

وی گفت، «ما در یک خانه کرایی بدون برق زندگی می کنیم. در این هوای سرد نه مواد سوخت و نه چوب داریم که خانه خود را گرم نگهداریم. ما شب ها به دلیل هوای بسیار سرد به سختی می توانیم بخوابیم.»

وی گفت، «ما روغن، آرد یا شکر نداریم که بخوریم. من هیچ کسی را در شهر هرات نمی شناسم که ازش پول قرض بگیرم. ما چاره ای دیگری نداریم جز اینکه با عواقب گرسنگی روبرو شویم.»

فاطمه با افزودن اینکه نمی تواند پسرش را برای تداوی به یک داکتر ببرد، گفت که پسرش از عوارض جانبی طولانی مدت یک ضربه مغزی رنج می برد.

کمک بین المللی

در حالیکه ملل متحد و سازمان های خصوصی توزیع کمک ها را در افغانستان افزایش داده اند، اما بسیاری از افغان ها به کمک های بیشتری نیاز دارند.

عبدالسلام ۷۵ ساله یک کارگر روزانه در شهر هرات گفت که غیر از مقداری کمک که از سوی افراد فراهم شد، از سوی هیچ کدام از سازمان های بین المللی کمکی دریافت نکرده است.

وی با افزودن اینکه وی باجود تلاش روزانه نتوانسته است کدام وظیفه پایداری را پیدا کند گفت، «در خانواده ام هفت نفر هستند و من یگانه نان آور خانواده هستم. اگر راستش بگویم، من نمی توانم آنقدر درآمد داشته باشم که حتی یک پارچه نان را برای آنها بخرم.»

محمد اکبر ۴۵ ساله یک باشنده هرات که کارگر روزانه و یگانه نان آور خانواده ۱۲ نفره اش است، همچنان گفت که وی از زمان سقوط حکومت قبلی تاکنون هیچ کمک بشردوستانه ای دریافت نکرده است.

اکبر گفت که وی روزها را در جاده های شهر هرات به دنبال کار سپری می کند، اما شام بدون هیچ درآمدی به خانه باز می گردد.

اکبر گفت، «به دلیل نبود وظایف، من به حمایت دیگران وابسته هستم. بعضی از مردم روزانه یک پارچه نان یا ۱۰ افغانی [۰.۱۱ دالر] به من می دهند.»

وی گفت، «من گزارش ‌های رسانه ‌ها را تماشا می ‌کنم که می ‌گویند جامعه بین المللی با افغانستان کمک کرده است، اما نمی‌ دانم چگونه توزیع می ‌شود و چه کسی آن را دریافت می‌ کند.»

ملل متحد به تاریخ ۲۱ جدی در بزرگترین درخواست خود برای یک کشور، اعلام کرد که ۴.۴ میلیارد دالر در داخل افغانستان نیاز دارد در حالیکه برای کمک با میلیون ‌ها افغانی که در خارج از مرزهای آن پناه گرفته ‌اند، ۶۲۳ میلیون دالر دیگر مورد ضرورت است.

ایالات متحده به همان روز، بیش از ۳۰۸ میلیون دالر را به عنوان نخستین بسته کمکی برای افغانستان در سال جاری میلادی اعلام کرد. از ماه اکتوبر بدینسو کمک های بشردوستانه ایالات متحده با افغان ها به تقریباً ۷۸۲ میلیون دالر رسیده اند.

مارتین گریفیتس مسؤل کمک های ملل متحد گفت، اگر این درخواست ملل متحد تمویل شود، با ادارات کمک رسانی کمک خواهد کرد تا انتقال مواد غذایی و حمایت زراعتی، خدمات صحی، تداوی سوء تغذیه، سرپناه های اضطراری، دسترسی به آب و نظافت، محافظت و تعلیم را افزایش دهند.

آیا شما این مقاله را می پسندید؟

2 دیدگاه

شیوه نامۀ بیان دیدگاه ها * نشان دهندۀ فیلد اجباری است 1500 / 1500

افراد طالبان شهروندان را شلاق می‌زنند. این تصاویر از ولسوالی‌های اوبه، ادرسکن و انجیل ولایت هرات است. در ولسوالی اوبه، طالبان یک جوان را به دلیل روابط عاشقانه و ارتباط تلفنی با یک دختر شلاق زدند. در ولسوالی ادرسکن، طالبان مرد دیگری را به اتهام دشنام به طالبان شکنجه کردند و در ولسوالی انجیل، طالبان دو شهروند را که دعوا داشتند در ملاء عام، لت‌و‌کوب کردند. ملاهبت‌آلله آخندزاده، رهبر طالبان پیش از این از افراد خود خواسته بود دست از آزار و اذیت مردم بردارند.

پاسخ

من با خواندن/شنیدن این گونه خبرها و دیدن چنین صحنه ها هزاران بار به طالبان لعنت می فرستم زیرا یکی از دلایل وضعیت بد اقتصادی مردم، آمدن طالبان گشاد است. اگر آنها نمی آمدند، مردم زندگی مناسبی می داشتند و همگی تا آخر روز یک لقمه نان پیدا می کردند؛ اما اکنون به دلیل گرسنگی، مردم اعضای بدن خود و دختران خود را می فروشند و به دلیل این وضعیت وخیم اقتصادی، فحشا در حال افزایش است. اگر قبلاً فحشایی وجود داشت اکنون به دلیل فقر دو برابر شده است. این عدالت عمری است که توسط طالبان ساخته شده است!

پاسخ