ناامیدی و مایوسی افغان های فقرزده را به طور فزاینده ای متأثر می سازد

هرات -- بیکاری فزاینده و افزایش قیمت های مواد غذایی همراه با سردی هوا، امیدواری خانواده های ساکن در ولایت هرات را خدشه دار ساخته است.

بسیاری از مردم می گویند که آنها در آستانه گرسنگی به سر می برند، آنها توانایی مصارف مواد غذایی را نداشته و فقط می توانند که روزانه یک وقت غذای ناچیزی را بخورند.

زهرا ۴۵ ساله یک باشنده ولسوالی زنده جان با چشمان اشکبار گفت که وی و چهار فرزندش اکثر شب ها با شکم های خالی می خوابند.

وی با افزودن اینکه همسرش پنج سال قبل فوت کرد گفت، «من در یک ماه گذشته دو دفعه مریض شدم اما برای مراجعه کردن به داکتر هیچ پولی نداشتم، مجبور شدم که در خانه بمانم و درد بیماری و گرسنگی فرزندانم را به تنهایی تحمل کنم.»

وی گفت، «ما چیزی نداریم که بخوریم. من قبل از سقوط حکومت قبلی به عنوان یک صفاکار در یکی از ساختمان های دولتی در ولسوالی زنده جان کار می کردم، اما بیکار شدم و هیچ درآمد دیگری ندارم.»

زهرا گفت، وی برای درخواست کمک به ادارات مختلف مراجعه کرده است، اما هیچ کدام از آنها با وی کمک نکرده است.»

عبدالعزیز ۷۰ ساله نان آور یک خانواده هشت نفره گفت، اکثریت باشندگان در ولسوالی انجیل هیچ غذایی ندارند که بخورند زیرا آنها توانایی ندارند تا آرد، برنج و روغن را بخرند.

وی گفت، «سطح فقر در مناطق روستایی بیشتر است زیرا باشندگان بیکار هستند و هیچ منبع درآمدی ندارند.»

وی افزود، «اگر کمکی فراهم نشود، مردم به دلیل گرسنگی با خطر مرگ مواجه هستند.»

عزیز گفت که حکومت قبلی با تهیه نمودن بذر و کود کیمیاوی برای افزایش محصولات زراعتی با وی و اقاربش کمک می کرد.

وی گفت، اما اکنون هیچ کمکی وجود ندارد.

وی افزود، «همسرم در خانه بیمار است و من پولی ندارم که وی را به داکتر ببرم.»

نه کار و نه غذا

زینب فیروزی یک باشنده شهر هرات گفت، وی قبلاً به عنوان صفاکار برای ریاست امور زنان در ولایت هرات کار می کرد و ماهانه ۵۰۰۰ افغانی (۴۸ دالر) معاش دریافت می کرد.

وی پس از سقوط حکومت قبلی وظیفه خود را از دست داد و اکنون با مشکلات شدید اقتصادی روبرو است.

وی گفت، «من باید شش نفر را سیر کنم، اما ما چیزی برای خوردن نداریم. وقتی همسایه ‌هایم را می‌ بینم، آنها در وضعیت بدتر از من قرار دارند. هیچ کدام از ما چیزی نداریم که خودمان را سیر کنیم.»

وی افزود، «در حکومت فعلی هیچ کاری برای مردان وجود ندارد، در حالیکه اشتغال برای زنان اصلاً وجود ندارد.»

سال گذشته در دوران حکومت قبلی، بیشتر از ۲۷٪ از کارمندان دولتی را زنان تشکیل می دادند. اکنون به آنها گفته شده است که تا امر ثانی در خانه بمانند.»

عبدالبصیر یک مزدورکار از ولسوالی ادرسکن گفت که وی از پنج ماه گذشته بدینسو نتوانسته است کاری را پیدا کند، که این امر شرایط را برای وی و خانواده اش بسیار دشوار ساخته است.

وی گفت، «در دوران حکومت قبلی، من کار پیدا می‌ کردم و روزانه ۳۰۰ افغانی [۲.۹۰ دالر] درآمد کسب می‌ کردم، اما اکنون نه کاری وجود دارد و نه غذایی، و وضعیت بسیار دشوار است، حتی اگر ما هر قدر عذر کنیم، هیچ کس حاضر نیست که با ما کمک کند.»

وی گفت، خوب است که هنوز هم کمی کمک های خارجی می آیند و افزود که بدون این کمک ها، اکثریت افغان ها حتی نان خشک نخواهند داشت که بخورند.

رنگین ۴۸ ساله سه ماه قبل از ولسوالی بالامرغاب بادغیس به هرات نقل مکان کرد و در آنجا زمین زراعتی را کشت می کرد.

وی اکنون همراه با سه عضو خانواده اش در کمپ بیجاشدگان داخلی زندگی می کند.

رنگین گفت که وی به دلیل خشکسالی و فقر شدید مجبور شده است تا قریه خود را ترک کند، اما زندگی در هرات نیز چندان آسان نیست.

وی گفت، «بادغیس بر اثر خشکسالی به شدت متآثر شده است و من هیچ منبع درآمدی را ندارم. من چاره ای نداشتم جز اینکه با این امید به هرات بیایم که حکومت یا ادارات کمک رسانی با من کمک کنند.»

رنگین گفت، «من هر روز به ادارات حکومتی محلی می روم و به دنبال کمک می گردم، اما هیچ کس با من کمک نمی کند.»

امیدی برای بقا نیست

بدتر شدن بحران اقتصادی و فقر فزاینده، آینده را نامشخص ساخته و برای میلیون ها افغان نگرانی و ناامیدی شدیدی را ایجاد کرده است.

نظام الدین حسینی ۴۵ ساله یک کارگر ساختمانی گفت که وی در چهار ماه گذشته کار نکرده است.

وی گفت که وی برای نجات خانواده اش از گرسنگی، ۲۰۰۰۰ افغانی (۱۹۲ دالر) را از اقارب خود قرض گرفته است، اما هیچ کس حاضر نیست که از این به بعد به وی پول قرض دهد.

حسینی گفت، «من هر روز ساعت شش صبح با امید کار به شهر می آیم، اما در پایان روز با دست خالی و گرسنه به خانه بر می گردم. من نمی توانم به چشمان همسر و فرزندانم نگاه کنم زیرا هیچ درآمدی ندارم.»

وی گفت، «من هرگز خودم را در چنین وضعیتی تصور نکرده بودم. نه راه گریخت وجود دارد و نه امیدی برای بقا در افغانستان وجود دارد.»

حسینی گفت که وی امیدواری به زندگی را از دست داده و آرزوی مرگ دارد.

علاوه بر گرسنگی و چالش های اقتصادی، از دست دادن فرصت های تحصیلی بسیاری از جوانان افغان را ناامید و اندوهگین ساخته است.

تواب قادری یک محصل سال اول فاکولته کمپیوتر ساینس در پوهنتون هرات گفت که وی با بسته شدن این پوهنتون پس از سقوط حکومت قبلی، امیدواری به آینده خود را از دست داده است.

وی گفت، «من می خواستم که پس از فراغت از پوهنتون یک نقش فعالی را در ساختن یک افغانستان مترقی داشته باشم، اما بسته شدن پوهنتون تمام آرزوهایم را از بین برد.»

وی گفت، بسیاری از جوانان افغان که امیدها و آرزوهای بلندی داشتند، به دلیل بیکاری و وضعیت نامشخص مجبور شدند که از کشور فرار کنند تا که فقط زنده بمانند.

قادری گفت، «یک نسل در چهار ماه گذشته نابود شده است. ۱۰۰ سال طول خواهد کشید تا اوضاع به حالت قبلی برگردد.