با عمیق تر شدن بحران اقتصادی، باشندگان هرات به بازارهای لیلامی فروشی متوسل شده اند

هرات -- با افزایش شدید فقر و نزول فزاینده اقتصادی، افغان‌ ها در ولایت هرات در غرب کشور برای خریدن لباس‌ های دست دوم و لوازم خانگی، به بازارهای لیلامی فروشی متوسل می شوند.

عبدالکریم نظری یک فروشنده در بازار لیلامی فروشی شهر هرات گفت که تعداد مشتریان در سال جاری نسبت به سال های گذشته تقریباً سه برابر شده است.

وی گفت، «قیمت ها افزایش یافته اند، بنابراین مردم برای خریدن اجناس لیلامی به بازارهای لیلامی فروشی می آیند. بسیاری از مشتریان توانایی خریدن لباس جدید را ندارند و این مشکل را با خریدن لباس های لیلامی حل می کنند.»

وی افزود، « بسیاری از مشتریان من فقیر بوده و از قریه جات می آیند، اما در این آواخر متوجه شده ام که تعداد باشندگان شهر که برای خریدن لباس های لیلامی به دوکان من می آیند، افزایش یافته است.

نظری گفت، یک پیراهن جدیدی که در بازار محلی ۵۰۰ افغانی (۵.۴۵ دالر) قیمت دارد، در بازار لیلامی فروشی ۵۰ افغانی (۰.۵۴ دالر) قیمت دارد.

محمد نبی یک فروشنده در بازار لیلامی فروشی شهر هرات گفت، مشتریان به دلیل بحران اقتصادی خریدن اجناس دست دوم را شروع کرده اند زیرا قیمت های این اجناس بسیار پائین هستند.

وی گفت، «اگرچه ما برخی از این لباس ‌ها را فقط در بدل ۳۰ افغانی (۰.۳۳ دالر) می‌ فروشیم، اما بعضی مردم هستند که حتی توانایی پرداخت کردن این مبلغ را ندارند.»

وی افزود، «تعداد مشتریان من روز به روز در حال افزایش است. بسیاری از کسانی که برای خریدن لباس لیلامی می آیند، یا کارمندان پیشین حکومت بوده و یا معلمین هستند.»

وی با افزودن اینکه چالش های اقتصادی و فقر زندگی همه را دشوار ساخته است گفت، بعضی از مشتریان تحصیل کرده و جوانان چهره خود را می پوشانند تا در هنگام خریداری شناسایی نشوند.

بی چاره و فقیر

افزایش تعداد مشتریان بازار لیلامی فروشی، در جریان بیکاری و فقر فزاینده در ماه های اخیر رخ می دهد.

پس از سقوط حکومت قبلی در ماه اسد، هزاران کارمند پیشین سکتور خصوصی و دولتی بیکار شدند و بسیاری از کسانی که در قریه جات زندگی می کنند، حتی نمی توانند برای زنده ماندن نان خشک را بخرند.

گل احمد فروتن یک باشنده هرات که به بازار لیلامی فروشی آمده است گفت که وی می خواهد برای همسر و چهار فرزندش بوت و لباس مستعمل بخرد.

فروتن گفت که وی از پنج ماه بدینسو بی کار بوده است.

وی گفت، «من هر سال اجناس جدید را خریداری می کردم، اما امسال به دلیل مشکلات اقتصادی موجوده، من نمی توانم این کار را انجام دهم. من چاره دیگری ندارم جز اینکه لباس های دست دوم به قیمت ۱۰ یا ۲۰ افغانی (۰.۱۱ الی ۰.۲۲ دالر) را بخرم تا خودمان را گرم نگهداریم.»

فروتن افزود، «به دلیل شرایط فعلی و بحران اقتصادی فزاینده، زندگی ام دشوار و چالش برانگیز شده است.»

شیرآغا سیدزاده که از ولسوالی چشت هرات به بازار لیلامی فروشی در شهر هرات آمده است گفت که وی نمی تواند برای خانواده اش لباس جدید بخرد زیرا وی از چندین ماه گذشته بدینسو هیچ درآمدی نداشته است.

وی گفت، «هیچ کار و هیچ درآمدی وجود ندارد و من مجبور هستم که این لباس های کهنه و مستعمل را برای خانواده ام بخرم، قیمت های لباس های جدید بسیار بلند هستند و من واقعاً توانایی خریدن آنها را ندارم.»

سیدزاده افزود، «بیکاری در طول چندین ماه گذشته افزایش یافته است. من قبلاً کار می کردم و به اندازه کافی درآمد داشتم، اما اکنون هیچ چیزی [حتی یک لقمه نان] برای خوردن نداریم.»

قیمت های روز افزون

در همین حال، قیمت های اجناس چندین برابر شده اند.

به گفته محمد ناصر سروری که یک فروشگاه مواد غذایی را در شهر هرات اداره می کند، قیمت های مواد غذایی در شش ماه گذشته دو برابر شده اند.

وی گفت که به دلیل افزایش قیمت مواد غذایی، وی ۸۰٪ از مشتریان خود را از دست داده است و به سختی می تواند کرایه ماهانه دوکان خود را بپردازد.

وی گفت، «قبل از سقوط جمهوریت، من در یک روز ۲۰۰ مشتری داشتم، اما اکنون این تعداد به ۲۰ الی ۲۵ نفر کاهش یافته است.»

وی گفت، هر مشتری در گذشته ۵ الی ۱۰ کیلوگرام مواد غذایی می خرید، اما اکنون آنها فقط ۱ کیلوگرام و یا نیم کیلوگرام می خرند.

وی گفت، «حکومت هیچ نظارتی بر بازار ندارد و دوکانداران مواد غذایی را به هر قیمتی که بخواهند می فروشند. در عین زمان، کسانی که در بی ثباتی بازارها از این بحران بیشترین آسیب دیده اند، مردم فقیر هستند.»

غلام حیدر حسین زاده یک کارگر در شهر هرات که یگانه نان آور خانواده پنج نفره اش است گفت، «من در چندین ماه گذشته کار نکرده ام. وقتی من به بازار می روم، می بینم که قیمت های مواد غذایی بسیار بلند رفته و من نمی توانم چیزی بخرم.»

وی گفت، «هر دفعه ای که من به بازار می روم، برای نجات یافتن از این سختی فقط یک کیلو یا نیم کیلو از هر نوع مواد غذایی را می خرم. گاهی اوقات برای نجات از گرسنگی احتمالی از همسایه ها قرض می گیرم.»

حسین زاده گفت که وی قبلاً یک وظیفه خوبی داشته و برای خریدن غذای کافی و لباس جدید برای خانواده خود، درآمد کافی داشته است.