کندز -- در بحبوحه افزایش فقر و گرسنگی در افغانستان، برنامه جهانی غذا (دبلیو اف پی) سازمان ملل متحد فرصت های شغلی کوتاه مدت را برای هزاران باشنده کندز ایجاد می کند.
غلام سخی فایز، رئیس اجرائیه برنامه جهانی غذا در ولایت کندز گفت که دبلیو اف پی پروژه ای را برای استخدام ساکنان محلی برای پاکسازی کوچه ها و جمع آوری زباله ها به مدت ۱۰ هفته در ۱۰ محله و هشت ناحیه شهر کندز اجرا می کند.
وی گفت که مرحله اول این پروژه از ۸ اسد برای مدت هفت روز آغاز شد و برای ۲۰۰ تن شغل ایجاد کرد، و افزود که این پروژه از سوی دبلیو اف پی تمویل می شود و توسط سازمان بهبود اجتماعی افغانستان (ای اس آی او) انجام می شود.
مرحله دوم این پروژه ۶۰۰۰ نفر دیگر را به صورت نوبتی استخدام خواهد کرد.
![به تاریخ ۸ اسد، ساکنان محلی در شهر کندز که از سوی پروژه برنامه جهانی غذا (دبلیو اف پی) استخدام شده اند کانال ها را پاکسازی می کنند. [تصویر بردار: محمد کریم دشتی]](/cnmi_st/images/2022/08/09/36589-img_20220802_141233_028-739_416.webp)
به تاریخ ۸ اسد، ساکنان محلی در شهر کندز که از سوی پروژه برنامه جهانی غذا (دبلیو اف پی) استخدام شده اند کانال ها را پاکسازی می کنند. [تصویر بردار: محمد کریم دشتی]
وی گفت، «افراد محلی که در این پروژه به کار گماشته می شوند یک بوری آرد، پنج لیتر روغن، ۷ کیلوگرام لوبیا، ۷ کیلوگرام نخود و مقداری نمک در مقابل کار به مدت پنج ساعت در روز و در یک دوره هفت روزه دریافت می کنند.»
به گفته فایز، حدود ۱۰٪ از افراد استخدام شده از کمک های غذایی منظم از دبلیو اف پی دریافت کرده اند.
او گفت که این پروژه برای ایجاد فرصت های شغلی، فقرزدایی، تأمین غذایی، پاکسازی کوچه ها و کانال های شهر، جمع آوری زباله و حفاظت از محیط زیست راه اندازی شده است.
فایز گفت که قبل از راه اندازی این پروژه، کوچه ها و کانال های شهر مملو از زباله بود که باعث ایجاد بوی بد و امراض مختلف می شد.
وی افزود، جلوگیری از بحران پناهجویان یکی دیگر از اهداف این پروژه است.
مردم محلی از فرصت های کاری استقبال می کنند
باشندگان محلی شاغل در این پروژه از این کار استقبال می کنند و می گویند که چنین پروژه ها می توانند تغییر مثبتی در وضعیت اقتصادی آنها و جوامع شان ایجاد کنند.
غلام رسول که ۴۵ سال دارد و برای این پروژه کار می کند، گفت که خانواده اش در یک سال گذشته از کمک های غذایی منظم از دبلیو اف پی دریافت کرده اند.
او گفت، «دبلیو اف پی از ما خواست که هر ماه یک هفته کار کنیم و من پذیرفتم.»
نامبرده گفت، «این پروژه شرکت کنندگان را قادر می سازد تا به خانواده های خود غذا بدهند و در پاکسازی شهر و محیط زیست خود مشارکت کنند.»
مسجدی صافی که ۳۸ سال دارد و یکی دیگر از شرکت کنندگان است، گفت که از برکت دبلیو اف پی، ۲۰۰ کارگر هر هفته با لبخند بر لب به خانه باز می گردند.
او گفت، «در میان ما کسانی هستند که می توانند تنها روز یک بار برای خانواده خود غذا تهیه کنند. ما از سازمان های کمکی که در چنین وضعیت بد اقتصادی به ما کمک می کنند سپاسگزار هستیم.»
وی افزود، «من افرادی را می شناسم که از صبح تا شام در شهر کندز منتظر کار بوده اند اما دست خالی برگشته اند. اگر سازمان های امدادی نبودند، فاجعه گرسنگی جان انسان ها را تهدید می کرد.»
صبرالدین توتاخیل، باشنده شهر کندز، گفت که علاوه بر تامین غذا برای خانواده ها، کار پاکسازی نیاز مبرم را برآورده می سازد.
توتاخیل گفت که در زمستان کثافت ها در کوچه ها انباشته شده و کانال ها را مسدود می کند و باعث آبگرفتگی در سرک ها و خانه ها می شود.
وی گفت، «هر زمستان با بارش باران و برف، آب وارد دوکان ها و خانه ها می شود.»
کمک های ضروری بین المللی
کمک های بشردوستانه بین المللی عمدتاً در قالب کمک های غذایی است که مستقیماً از سوی سازمان های غیردولتی و ادارات ملل متحد بین نیازمندان توزیع می شود.
مسعود طاهری، یک فعال جامعه مدنی در کندز گفت که حمایت از سوی جامعه جهانی بسیار مهم است، زیرا ۹۰٪ افغان ها زیر خط فقر زندگی می کنند.
او گفت که اگر جامعه جهانی کمک های بشردوستانه ارائه نمی کرد، در چند ماه گذشته هزاران افغان از گرسنگی می مردند.
او افزود، «وضعیت اقتصادی افغانها واقعاً بدتر شده است. تقریباً همه عواید خود را از دست داده‌اند که به فقر فزاینده منجر شده است.»
طاهری گفت، «افغان ها به شدت به کمک های بین المللی نیاز دارند. کشورهای کمک کننده باید اطمینان حاصل کنند که کمک های آنها مستقیماً به دریافت کنندگان نیازمند می رسد.»
گل محمد الیاس، شاروال کندز، گفت که برنامه انکشافی ملل متحد (یو این دی پی) و دبلیو اف پی در این شهر به طور ویژه کمک کرده است.
وی گفت، «خوشبختانه امسال توانسته ایم هزاران فرصت شغلی را از طریق این دو ادارهء مهم ملل متحد ایجاد کنیم.»
الیاس گفت، «بیشتر پروژه ها توسط ساکنان، نمایندگان محلی و بزرگان محلی اجرا می شود. آنها نیازهای جوامع خود را درک می کنند و تلاش می کنند جلو سوء استفاده را بگیرند.»
در این اواخر ولایات مختلف افغانستان به خصوص ننگرهار، لغمان، پکتیکا، خوست و لوگر بر اثر سیلاب ها، زلزله ها، و بارندگی های غیر فصلی آسیب دیده اند. مردم متقبل خسارات زیاد مالی و جانی شده اند. در حالیکه مردم افغانستان در فقر شدید به سر می برند، وقوع این گونه فاجعه های طبیعی زندگی را بیش از پیش سخت تر کرده است. آنها همین حالا هم در وضعیتی هستند که اگر چیزی را برای خوردن در صبح پیدا کنند، شب چیزی به خوردن ندارند، من با چشمان خودم خانواده های را دیدم که نان امروز و فردای خود را پیدا کرده نمی توانند. پس با توجه به این وضعیت می توان گفت که تطبیق این گونه پروژه ها سودمند هستند. این پروژه فرصت های کاری را برای مردم فراهم ساخته است. آنها در آن مصروف شده اند و در غیر آن زنده ماندن برای آنها سخت است.
پاسخ8 دیدگاه
خانه شما اباد، به ما صدقه بدهید و شکم خود را دو سه بار باز کنید، این کارها مانند صدقه دادن به یکی در خیابان است، بهتر است روی پروژه های پایدار کار کنید. جامعه جهانی می تواند چنین پروژه هایی را تامین مالی کند که منافع آن پایدار باشد. چرا برایشان شغل ایجاد نمی کنید تا اول خودشان، بعد بچه ها و بعد نوه هایشان از آن بهره ببرند. روسیه خوب بود، یک بار به افغانستان آمد و دهه ها می گذرد، اما افغان ها هنوز از آن سود می برند.
پاسخ8 دیدگاه
ممنون که به ما صدقه دادی و شکممان را دو یا سه بار پر کردی، اما اگر به فکر ما هستی، ممکن است جلوی این کار را بگیری. علیرغم اینکه دست و پاهای سالمی داریم، مجبور به گدایی هستیم. کوتاه مدت به چه معناست؟ همه کسایی که الان تو خیابون نشستن و گدایی میکنن نتیجه کار کوتاه مدت شماست. چرا کارهای خوبی به آنها ارائه نمی کنید که به آنها، فرزندان و نوه هایشان کمک کند؟ روس ها بهتر بودند. آمدند اینجا و خدمت کردند. افغان ها از کارهایی که حتی ده ها سال قبل به دست آورده اند، بهره می برند.
پاسخ8 دیدگاه
این کار مانند صدقه دادن به یک شخص سر سرک است. بهتر خواهد بود که روی پروژه های پایدار کار شود. جامعۀ جهانی می تواند پروژه های پایدار و دایمی را تمویل کند. با وجود آنکه در جریان ۲۰ سال گذشته افغانستان فرصت های خوب انکشافی داشت اما با تاسف که روی پروژه های دراز مدت و پایدار تمرکز صورت نگرفت. از یک سو مقامات حکومتی دزد بودند و از سوی دیگر جامعۀ جهانی محدودیت های را برای کمک های ارائه شده به افغانستان وضع کرده بود. به گونۀ مثال، در جریان ۲۰ سال گذشته افغانستان نتوانست با استفاده از منابع عظیم آبی خود قادر به تولید برق در داخل کشور گردد. برق سرچشمه و مادر تمامی صنایع است. هر گاه یک کشور دارای برق باشد، مردم می توانند تا فابریکه بسازند، اجناس مختلف را تولید کنند، محصولات زراعتی را به راحتی در سردخانه ها نگهداشته و بعدا آنرا به آسانی به سایر نقاط کشور ارسال و حتی به خارج از کشور صادر نمایند.
پاسخبرق مادر و سرچشمۀ همه صنایع است. این جمله بسیار زیاد خوشم آمد. واقعا هم که برق مادر همۀ صنایع است. افغانها در هرات یک پارک صنعتی ساختند، از آنجاییکه برق این پارک از ایران وارد می شد، افغانها مجبور بودند که به گونۀ منظم به حرف های ایران گوش دهند و از آن اطاعت کنند. ایران برق وصل شده به این شهرک صنعتی هرات را پس از بمیان آمدن اختلافات و اعتراض های تجار ایرانی و شکایت بی مورد به حکومت شان قطع کردند. در نتیجۀ آن تعداد زیاد افغانها بیکار شدند. پاکستان که خودش را قلعۀ اسلام می گوید اما در حقیقت از گوه و کثافت انگلیس ها تشکیل شده است، در طول ۴۴ سال گذشته خون افغانها را به این دلیل می ریزد تا آنها نتوانند که مناطع آن سوی خط دیورند را آزاد نمایند. برق مادر تمام صنایع است و پاکستان هم مادر تمام تروریست ها.
پاسخ8 دیدگاه
نیاز افغانها به کمک های بشری پایان ندارد. به نقل از طلوع نیوز اخیرابانک جهانی گزارش داده است که هفت کشور جهان به شمول افغانستان با بحران‌های خوراک و بدهی روبه‌رو استند. در این گزارش آمده است که این بحران‌ها، اثرهای ویران‌گری در سطح جهانی خواهند گذاشت و یگانه راه حل واردات مواد خوراکی به این کشورها است. بانک جهانی در این گزارش، مصوونیت خوراکی را در جهان بررسی کرده است. در گزارش بانک جهانی، افغانستان، اریتره، موریتانی، سومالی، سودان، تاجیکستان و یمن به ترتیب فقیرترین کشورها گفته شده اند که با بحران خوراک و بدهی روبه‌رو استند. در این گزارش آمده است که رویدادهای طبیعی مانند خشک‌سالی، افغانستان را آسیب زده اند و نیز تولید گندم را کاهش داده اند. مصباح الدین مستعین، سخنگوی وزارت زراعت، آبیاری و مالداری، گفت: «دهقانان از این رهگذر متضرر شده اند و بر محصولات کشاورزی اثر کرده است و خشک‌سالی نه تنها در افغانستان است با در تمام جهان آمده است.» در این گزارش بانک جهانی افزایش کمک‌های اضطراری به این کشورها یکی از راه‌های حل ممکن گفته شده است. بربنیاد این گزارش بانک جهانی، شصت و نه درصد از مردم افغانستان توان تامین نیازهای خوراکی شان را ندارند و شانزده درصد از خانواده‌ها در روز کمتر از یک وعده غذایی مصرف می‌کنند. و با تاسف که این ارقام روز به روز بیشتر شده می رود. خداوند بر حال مردم افغانستان رحم کند.
پاسخ8 دیدگاه
این گونه فعالیت ها بهتر از این هستند که هیچ کاری صورت نه گیرد، اما به دلیل متفاوت بودن این فعالیت ها کافی نیستند. در این عکس شما می بینید که کار پاکسازی شهر در حال انجام است. اما در اینجا اصل گپ در مورد فرهنگ، آداب و رواج ها است، به گونۀ مثال ایا یک جوان تحصیل کرده که سالهای زیادی از عمر خود را در صرف تحصیل گذرانده است این کار را انجام خواهد داد؟ و در صورتیکه مجبور به انجام آن شود، ایا مسؤلین در مقابل وجدان شان شرمنده نخواهند شد؟ مردم ما به وضعیت چند دهه پیش بازگشته است. فقر و نا امیدی سراسر کشور را فرا گرفته است. این چگونه یک وضعیت است و تا چه وقت ادامه خواهد داشت؟ در اینجا بحث اصلی در مورد ایجاد فرصت های کاری و رفاه کشور است. شکوفایی زمانی بدست می آید که جوانان در ادارات خود ما کار کنند و به این ترتیب کشور نیز به سوی رفاه و ترقی حرکت خواهد کرد. ضرور است تا جوانان یک معاش ثابت و منظم را بدست آورده و دارای عاید ماهانه باشند. مسیر زندگی شانرا تعیین کنند و به آرامش روحی برسند. جای افسوس و بدبختی خواهد بود اگر وضعیت آنگونه ادامه داشته باشد که فعلا است. مردم جان شان را بر اثر گرسنگی از دست می دهند. اشخاص تحصیل کردۀ ما به صورت روزانه به کشورهای خارجی آواره می شوند. به طور خلاصه باید گفت که ما حتی تصور نمی کردیم که روزی این گونه وضعیت بد را خواهیم دید.
پاسخ8 دیدگاه
اقدام نیک است اما مردم بعد از این چه خواهد کرد؟ بسته غذایی که برای شان داده می شود برای چه مدت کفایت خواهد کرد؟ کارګر بعد از آن چه خواهد خورد؟ مصروف چه کاری خواهد شد؟ نه کدام فابریکه موجود است، نه کدام راه و چاره دیګر. این سازمان های جهانی هم فکر میکنم در کار شان صادق نیستند. درست است که وضعیت اظطراری است اما وضعیت اظطراری با این ګونه فعالیت های کوتاه مدت حل شده نمی تواند. این سازمان ها هم منابع مالی کافی دارند و هم منابع انسانی و کادر های مجرب دارند. آنها باید متخصصین شان را دور هم جمع کنند و در تفاهم با آنها یک برنامه وسیع را تنظیم نمایند که بر اساس آن مردم افغانستان دارای شغل های دایمی شوند و بتوانند که زندګی شان را خودشان پیش ببرند و ضروریات شانرا خودشان پوره نمایند. اما اینها این کار را نمی کنند. زیرا اکثریت شان پلان های کشورهای خارجی را پیش می برند و این کشورهای هیچ وقت نمی خواهند که شکم افغانها سیر شود. راست ګفته است که برای مطیع کردن یک ملت مردم آنرا باید ګرسنه نګهداشت تا به جز پر کردن شکم شان به هیچ چیز دیګر فکر نه کنند.
پاسخ8 دیدگاه