![در این عکس بدون تاریخ، کارمندان کمیته ناروی برای افغانستان (ان ای سی) برای زنان نیازمند در ولایت بدخشان مواد غذایی تهیه می کنند. [عکس از کمیته ناروی برای افغانستان]](/cnmi_st/images/2022/09/01/36904-b-739_416.webp)
کندز -- کمیته ناروی برای افغانستان (ان ای سی) یک پروژهء سه ماهه کار در برابر غذا را برای ۱۵۰ زن فقیر افغان در ولایت بدخشان تطبیق می کند.
ان ای سی با حمایت برنامه جهانی غذا (دبلیو اف پی) برای این زنان در پروژه های حمایت از زراعت در ولسوالی های کشم و شهدا و ناحیه ششم فیض آباد، مرکز ولایت بدخشان، فرصت های کاری ایجاد کرده است.
قطب الدین دهنوی، رئیس زراعت، آبیاری و مالداری بدخشان گفت که این ابتکار به تاریخ ۱۱ اسد آغاز شد.
او گفت، «این زنان در مزارع ریاست زراعت، آبیاری و مالداری بدخشان و پارک زنان ولایت در بدل بسته های غذایی که در پایان هر ماه دریافت می کنند، کار می کنند.»
وی افزود، بسته های غذایی حاوی آرد، روغن و نخود است.
او گفت، «قوریه ها قبلاً در این منطقه راه اندازی شده است. این زنان از درختان و بُته ها مراقبت کرده، و فصل ها را خشاوه می کنند.»
توانمندسازی اقتصادی
بسیاری از زنان شرکت کننده در این پروژه تنها نان آور خانواده خود هستند و می گویند که این برنامه به تامین هزینه های روزانه خانواده آنها کمک می کند.
قدسیه، ۳۶ ساله، یکی از ذینفعان این پروژه در فیض آباد، گفت که از کار خود راضی است، زیرا اقلام غذایی ارائه شده توسط این پروژه نیازهای روزانه او را تامین می کند.
او گفت، «من قبلاً در بخش خصوصی کار می کردم. ماه ها بیکار بودم تا اینکه بالاخره در مزارع فیض آباد مشغول به کار شدم.»
او گفت، «قوریه ها را خشاوه می کنیم، بُته ها را روزانه آبیاری می کنیم و از آنها نگهداری می کنیم تا حاصلات خوب بدهند.»
او گفت که کار روی این پروژه برای او ضروری است، زیرا مواد غذایی را که در پایان هر ماه دریافت می کند، فرزندانش را سیر می کند.
گلثوم اشرفی، یکی دیگر از ذینفعان این پروژه در فیض آباد، گفت که قبل از پیوستن به این پروژه در وضعیت بد اقتصادی قرار داشت.
او گفت، «من قبل از این معلم مکتب بودم. به دلیل بیکاری در سال گذشته به بخش کشاورزی روی آوردم.»
او گفت، «ما خوشحالیم که کار شایسته برای زنان وجود دارد و اکنون می توانیم درآمد مشروع داشته باشیم و به سبزی کشورمان کمک کنیم.»
اشرفی با بیان اینکه زنان نباید در خانه بمانند، گفت، «ما حق داریم بیرون از خانه کار کنیم و امرار معاش کنیم.»
ساکنان محلی می گویند که به تعقیب از دست دادن بسیاری از نان آوران مرد در جنگ، و به دلیل تعداد بالای بیکاری در میان مردان، زنان باید برای زنده نگه داشتن خانواده خود تلاش کنند.
عبدالرؤف کریمی، باشنده بدخشان گفت، «زنان باید در این شرایط سخت اقتصادی کار کنند تا برای خانواده هایشان غذا تهیه کنند.»
او گفت، «زنان کارکن با چالش های زیادی روبرو هستند، اما آنها بر این چالش ها غلبه خواهند کرد و آینده روشن تری را برای خود رقم خواهند زد.»
کریمی افزود، «زنان هر چه فرصت های شغلی بیشتری داشته باشند، می توانند خانواده های خود را تامین کنند و از لحاظ مالی مستقل شوند.»
در این گزارش چیزی که بیشتر مرا آزرده ساخت سخنان خانم گلثوم اشرفی بود. نظر به گفته های او وی قبل از این معلم مکتب بود و حالا از روی مجبوریت به دهقانی روی آورده است. زنی که قبل از این فرزندان این کشور را تربیه می نمود، برای شان تعلیم یاد می داد، آنها را در رسیدن به خواب های شان کمک می نمود حالا خودش مجبور شده که دست به این کار شاقه بزند. در جامعه افغانی هم چیز های عجیبی وجود دارند. به گدایگری، دهقانی، قالین بافی و ده ها نوع کار شاقه توسط زنان نمی شرمند اما از این می شرمند که زن به مکتب و پوهنتون برود. کار زنان در ادارات و دفاتر دولتی برای شان ننگ و عار است اما کار زنان در مزارع و خانه های مردم برای شان هیچ مهم نیست. این ستاندارد دوگانه از کجا می آید و مردم به ویژه طالبان چرا انقدر چشم سفید و بی حیا هستند؟ لطفا کمی از عقل و مغز تان استفاده کنید.
پاسخ4 دیدگاه
خوب است که حداقل ۱۵۰ زن دارای کار شدند. یعنی ۱۵۰ خانواده در حقیقت از وضعیت وخیم بیرون آورده شدند. اما این وضعیت نه باید ادامه پیدا کند. من از طریق سلام تایمز بر طالبان صدا میکنم که لطفا شرایط معقول جامعه جهانی را بپذیرند تا به رسمیت شناخته شوند. آنها باید به دختران اجازه بدهند که درس بخوانند، یک حکومت ملی را تشکیل دهند، از انحصار قدرت بپرهیزند، همه اقشار و اقوام را در قدرت جای دهند. اګر این کار را نه کنند جامعه جهانی هرګز دولت شانرا به رسمیت نخواهند شناخت که این کار باعث خساره مند شدن مردم عادی کشور خواهد شد. زیرا سازمان های کمک کننده نمی توانند که تا قیامت به مردم کمک کنند و آنها را زنده نګهدارند.
پاسخ4 دیدگاه
من با این کمک های کوتاه مدت مخالفم، اگر چنین کمک هایی می شود باید فقط در مواقع اضطراری مانند زمانی که مردم منطقه ای را به دلیل جنگ ترک می کنند، انجام شود، این منطقه در بلایای طبیعی اخیر آسیبی ندیده است چه برسد به مردم کار کردن و چیزی برای خودت فراهم کن. اگر این نهادها بخواهند، ننگرهار، لغمان، لوگر و سایر ولایات که در اثر سیلاب آسیب دیده اند و مردم شب را در جاده می گذرانند و چیزی برای خوردن ندارند، می توان تهیه کرد.
پاسخ4 دیدگاه
من مخالف فراهم ساختن این گونه کمک های کوتاه مدت هستم زیرا هیچ حادثه طبیعی در این منطقه رخ نداده است. این نوع کمک ها باید فقط در حالت های اظطراری ارایه شوند٬ به گونه مثال باید به مردم یک منطقه که به دلیل جنگ آواره می شوند٬ و یا هم به آن عده مردم که از حوادث طبیعی آسیب دیده اند ارایه شوند٬ نه به این ۱۵۰ زن در سطح یک ولایت. این کار فقط یک کار احمقانه است. مسولین این موسسات دزد هستند. آنها فایده خود را در این کار می بینند. اگر این طور نباشد آنها چرا از بین میلیون ها نفر تنها به این ۱۵۰ نفر کمک می کنند و به دیگران نه؟ این منطقه در اثر حوادث طبیعی اخیر نیز زیان ندیده است چه برسد به افرادی که در آنجا کار می کنند و چیزی را برای خود فراهم می کنند. اگر این موسسات واقعا می خواهند، باید به ننگرهار، لغمان، لوگر و سایر ولایاتی که سیل آسیب دیده و مردم شب ها را در سر سرک ها سپری می کنند و چیزی هم برای خوردن ندارند، کمک کنند زیرا این ولایات بیشتر نیازمند هستند.
پاسخ4 دیدگاه