زابل -- صندوق اعانه کودکان ملل متحد (یونیسف) به ۳۱۰۰۰ خانواده نیازمند در شهر قلات مرکز ولایت زابل و سایر ولسوالی های زابل کمک نقدی می کند.
این کمک ها که به تاریخ ۱۶حمل آغاز شد، به مدت یک سال ادامه خواهد داشت.
خلیل احمد هوتک، رئیس ادارهء یونیسف در زابل گفت که بودجه این برنامه ۷۲۰ میلیون افغانی (۸.۳ میلیون دالر) است.
وی گفت، «ما از طریق یک ارزیابی خانواده های فقیر را شناسایی کردیم. اکثر آنها حتی نان خشکی برای خوردن ندارند.»
وی افزود، «هدف کمک نقدی به آنها کاهش فقر و گرسنگی و جلوگیری از مهاجرت افغان هاست.»
در مجموع ۲۳۴۰۰ افغانی (۲۷۲ دالر) برای هر خانواده در شش مرحله توزیع خواهد شد -- که به این ترتیب در طی هر دو ماه ۳۹۰۰ افغانی (۴۵ دالر) داده خواهد شد.
هوتک گفت، اکثر خانواده هایی که از یونیسف کمک نقدی دریافت می کنند، بستگان اعضای نیروهای امنیتی سابق افغانستان هستند که در حین انجام وظیفه کشته شده اند، خانواده هایی که تحت تاثیر خشکسالی قرار گرفته اند، یا افرادی که وظایف خود را از دست داده اند.
برنامه جهانی غذا (دبلیو اف پی) نیز با توزیع اقلام غذایی در ماه رمضان به خانواده های زابلی کمک می کند.
محمد امیر رییس اداره اقتصاد زابل گفت، ۳۱۴۸ خانواده تحت پوشش این برنامه قرار گرفته اند.
او گفت، هر خانواده ۵۰ کیلوگرام آرد، ۵ کیلوگرام روغن، ۶ کیلوگرام نخود و غذاهای متمم برای کودکان دریافت می کند.
امیر گفت، «اقلام غذایی بین خانواده هایی که در ماه رمضان غذایی برای خوردن نداشته اند، توزیع می شود.»
او گفت، «کمک های غذایی به خانواده های فقیر این امکان را می دهد که برای افطار و سحری غذا دریافت کنند.»
هرگز شاهد چنین فقری نبودیم
خانوادههای زابلی که از برنامههای سازمان ملل کمک میکنند، گفتند که از داشتن غذا در ماه رمضان بر سر سفرههایشان سپاسگزار هستند.
عبدالمنان، ۶۵ ساله، کارگر و نان آور یک خانواده هفت نفره، گفت که او واقعاً به این کمک نیاز دارد.
او گفت، «من از کمک بسیار خوشحالم. حتی توان خرید یک بوجی آرد [برای پختن] نان خشک برای خانواده ام را نداشتم.»
او گفت، «به دلیل مشکلات مالی نمی توانم مواد غذایی مانند روغن و برنج بخرم.»
او اضافه کرد، «اکثریت [افغان ها] اخیراً در فقر افتاده اند و بیشتر آنها حتی برای یک شب غذای کافی ندارند.»
عبدالمنان گفت، «اگر کمکهای موسسات کمک دهنده نبود [افغانها] از گرسنگی میمردند» و افزود، «افغانها هرگز شاهد چنین فقر و قحطی نبودهاند.»
عبدالمنان گفت که در گذشته برای تامین معاش خانواده اش کارهای مختلفی انجام می داد، اما در دو سال گذشته کار کمیاب شده و قیمت مواد غذایی افزایش یافته است.
خیرمحمد، ۵۲ ساله که یک بسته غذایی از دبلیو اف پی دریافت کرده است، گفت که بسیار خوشحال است که در این شرایط سخت، جامعه جهانی افغان ها را فراموش نکرده است.
او افزود، «فقر مرا بسیار آزار می دهد. تمام نگرانی من این است که برای خانواده ام غذا پیدا کنم، اما هیچ منبع درآمدی وجود ندارد که بتوانم از طریق آن امرار معاش کنم.»
او گفت، «اگر کمکهای موسسات کمک دهنده نبود، [افغانها] نمیتوانستند بر فقر و گرسنگی غلبه کنند.»
وی گفت، «فرصت کار وجود ندارد و به دلیل خشکسالی نمی توانیم زمین های خود را کشت کنیم.»
محمد گفت، در حالی که افغانستان با بحران اقتصادی دست و پنجه نرم می کند، کمک های بین المللی جان میلیون ها افغان را نجات داده است.
نجات از گرسنگی
خدیجه ۴۷ ساله برادر و دو پسرش را که در پولیس ملی خدمت می کردند در جنگ های زابل از دست داد. او سرپرست سه خانواده است اما از فقر شدید رنج می برد.
برای او ۱۸ عضو خانواده برادر و دو پسرش به میراث مانده اند که اکنون باید او خودش از همه آنها حمایت کند.
او گفت، «من مسئول سه خانواده بدون هیچ منبع درآمدی هستم.»
او گفت، «نواسه ها و برادرزاده های یتیم من خوردسال هستند و نمی توانند کار کنند. عروس و زن برادرم می ترسند بیرون از خانه کار کنند.»
او گفت که در نتیجه، او مجبور می شود «در خانه های دیگر [افغان ها] کار کند یا در کوچه ها گدایی کند.»
خدیجه افزود، «کمک های سازمان های کمک دهنده ما را در ماه مبارک رمضان از گرسنگی نجات داد. ما به جز این کمک ها امیدی نداریم. هیچ کس دیگری نیست که به ما کمک کند».
او افزود، روزه گرفتن با معده خالی خسته کننده است، اما این کمک به او کمک کرده است که نگران گرسنگی خانواده اش نباشد.
شیرین گل، ۴۲ ساله، که سه سال پیش شوهرش را در جنگ از دست داد، با کار در خانه های دیگر افغان ها و شستن لباس هایشان، از خانواده چهار نفره خود حمایت می کرد.
او گفت که او قبلاً ۲۰۰ افغانی (۲.۳۲ دالر) در روز درآمد داشت، اما خانواده ها اکنون لباس هایشان را خودشان می شستند، بنابراین او بیکار شده است.
او گفت، «زندگی از فقر و تنگنای اقتصادی بسیار سخت شده است. من هر روز صبح نگران پیدا کردن غذا برای شب هستم.»
او گفت، «هر بار که به بچه های گرسنه ام نگاه می کنم گریه می کنم و خفه می شوم.»
شیرین گل گفت، غذایی که او از موسسات ملل متحد دریافت می کند به مدت دو ماه به خانواده او کمک می کند.
از همه نهادهای کمک رسان و به ویژه دفاتر سازمان ملل متحد در سراسر جهان که در این شرایط سخت به فقرا و فقرای افغان کمک می کنند، تشکر می کنم، اما می گویم چرا این دفاتر راه حل دائمی برای کمک به فقرا و فقرا پیدا نمی کنند. . میکند! من مطمئن هستم که نظر این افراد این است که مردم افغانستان به ویژه مسلمانان باید تمام عمر متواضع، گدا و گدا باشند! در غیر این صورت به جای 10 هزار نفر به این هزار نفر کمک کنید تا زمین کار دائمی تهیه کنند تا از یک سو برای همیشه از این مشکل خلاص شوند و از سوی دیگر این افراد بتوانند خود را بهبود بخشند و خرج خود و خانواده خود را تامین کنند.
پاسخ4 دیدگاه
من گزارشی را خواندم که تنها در ماه حمل ۱۱ نفر در چند ولایت افغانستان به دلیل مشکلات اقتصادی و فقر خودکشی کردند. هیچ کس نمی تواند در این روزهای شاد عید اخبار غم انگیز را تحمل کند، اما با این وضعیت چالش برانگیز و بد کشور، مردم بسیار ناراحت هستند. به جای ساخت کارخانه برای ایجاد فرصت های شغلی و ایجاد فرصت های تجارتی برای مردم، کار به صورت معکوس انجام می شود.
پاسخ4 دیدگاه
مردم افغانستان به کمک های سازمان ملل متحد ضرورت بشتر دارند در افغانستان در طی ۱۸ماه مردم فقیر دو چند شده است . اقتصاد مردم بسیار خراب است حتا مردم نان خوردن خودرا پیداکرده نمی تواند. در ۴۶سال گذشته اکثر مردم افغانستان مردهای خانواده شان را در اثر جنگ های شوروی ها وجنگ های داخلی ازدست داده است ونان اور زیاتر خانواده ها زن است که در حکومت فعلی زنان را اجازه کار نمی دهد امارت اسلامی افغانستان . دیکر کار ساختمانی را حکومت فعلی افغانستان اجازه نمی دهد که مردم برای خود خانه بسازند از همین لحظ اکثر مردم قشر مزدورکار بیکار هستند ودر خانهای شان بیکار نشسته اندومنتظرکمک های بشردوستانه ساز مان ملل متحد هستندکه همراه شان کمک کنند . سازمان ملل متحد باید کمک های بشردوستانه خود را دو چند کند به خاطر که مردم فقیر برای کمک هاضرورت هرچی بشتر دارند. ما مرد م افغانستان از سازمان های کمک دهنده ملل متحد ابرازقدر دانی می کنم. باز هم تشکر از تمامی موسسات کمک دهنده برای مردم افغانستان.
پاسخ4 دیدگاه
این برنامه بدون شک یک برنامه مفید برای زابل و در مجموع به مردم افغانستان است که به وسیله آن مشکلات نیازمندان تا حدودی مرتفع گردیده است، این برنامه قبل از زابل در برخی مناطق ننگرهار نیز تطبیق گردیده است، جای تاسف است که این نقدینگی کمک ها بیشتر بین افراد مرتبط با نظام کنونی توزیع می شود و تا آنجایی که من اطلاع دارم و به چشم خودم دیده ام هیچ مدرکی وجود ندارد که کمکهای یاد شده بر کشته شده گان قربانیان سابق امنیتی داده شده باشد . بنا بر اینکه در این ایام در کنار این برنامه دها موسسه امدادی دیگر نیز فعالیت و به مردم کمک می کنند، اما بیشتر این کمک ها به جای نیازمندان، نصیب حاکمان می شود.
پاسخ4 دیدگاه