امنیت

با گذشت ۴۰ سال، سربازان سابق هنوز هم با عواقب جنگ شوروی در افغانستان دست و پنجه نرم می کنند

ای اف پی

در این تصویر یک پسر افغان در کنار جاده ای در حومه شهر کابل دیده می شود که، به تاریخ ۷ قوس بر سر بقایای یک تانک دوران شوروی، در حال بازی کردن است. [نورالله شیرزاده/ای اف پی]

در این تصویر یک پسر افغان در کنار جاده ای در حومه شهر کابل دیده می شود که، به تاریخ ۷ قوس بر سر بقایای یک تانک دوران شوروی، در حال بازی کردن است. [نورالله شیرزاده/ای اف پی]

کابل -- شاه سلیمان، مجاهد سابق در خانه خود در کوه های شمال کابل، چشمهای آسیب دیده اش را بست، جرعه ای از چای سبز نوشید و از خاطرات تلخ جنگ افغانستان در مقابل اتحاد جماهیر شوروی که چهار دهه پیش آغاز شد، حکایت نمود.

این پدر ۶۲ ساله که با یک چشم کور بود و در جریان جنگ در سال ۱۳۶۴، هنگام نهادن قدم بالای یک ماین زمینی یک پایش زخمی شد گفت، «وقتی ما علیه شورویان جنگیدیم، انتظار آینده خوبی را داشتیم.»

وی گفت، «متأسفانه، حالات به بدترین وضعیت مبدل شدند.»

۶ جدی چهلمین سالگرد «اشغال» اتحاد جماهیر شوروی -- یا تصرف -- افغانستان، آغاز یک دهه جنگ چریکی است كه منجر به قتل ۲ میلیون نفر افغان شد، ۷ میلیون نفر دیگر را از خانه های خود مجبور به فرار كرد و منجر به کشته شدن بیش از ۱۴۰۰۰ سرباز شوروی شد.

در تصویر شاه سلیمان مجاهد سابق دیده می شود که، به تاریخ ۱۴ قوس پای خود را که در جنگ شوروی-افغان زخمی شده بود، در کابل نشان می دهد. [نورالله شیرزاده/ای اف پی]

در تصویر شاه سلیمان مجاهد سابق دیده می شود که، به تاریخ ۱۴ قوس پای خود را که در جنگ شوروی-افغان زخمی شده بود، در کابل نشان می دهد. [نورالله شیرزاده/ای اف پی]

در این تصویر، کارگران افغان به تاریخ ۱۲ قوس در یک کارخانه آهن در حومه ولایت هرات، ماشین آلات آهنی از دوران شوروی را ذوب می کنند. [هوشنگ هاشمی/ای اف پی]

در این تصویر، کارگران افغان به تاریخ ۱۲ قوس در یک کارخانه آهن در حومه ولایت هرات، ماشین آلات آهنی از دوران شوروی را ذوب می کنند. [هوشنگ هاشمی/ای اف پی]

سلیمان، که فرمانده یک واحد ۱۲ نفره در دره پنجشیر، مرکز مقاومت مجاهدین در شمال پایتخت بود می گوید، «[این جنگ] فقط بدبختی و ویرانی را برای افغان ها و افغانستان به بار آورد.»

در دهه های پس از پایان جنگ در سال ۱۳۶۸، سربازان سابق افغان مثل سلیمان و سربازان سابق شوروی با زخم های جسمی و روحی یک جنگ خونینی روبرو هستند که هدف و عواقب آن هنوز هم زیرسؤال است.

در حالی که جنگ به پیروزی مجاهدین تمام شد، آنچه بعداً رخ داد، افغانستان را به بدبختی و جنگ عمیق تری فرو برد، با این که سربازان سابق این جنگ را عامل اصلی برای پدیدآمدن طالبان و خشونت هایی می دانند که تا به امروز کشور را در بر گرفته است.

در روسیه، سربازان سابق اتحاد جماهیر شوروی هنوز در تلاشند تا هدف جنگی را بدانند که مردم در آن زمان محکوم کرده بودند، و به نظر کارشناسان این امر فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی را تسریع کرد.

سربازان منظم اتحاد جماهیر شوروی پس از دستور اعزام مسكو به تاریخ ۳ جدی سال ۱۳۵۸، برای حمایت از رژیم طرفدار اتحاد جماهیر شوروی در كابل، و فرونشاندن یک شورش ملی گرایی اسلامی كه در حال مبارزه در برابر کمونیست های خداناباور و اصلاحات آنها بود، شروع به ورود به افغانستان کردند.

بیش از ۶۰۰ هزار سرباز اتحاد جماهیر شوروی سرانجام در افغانستان دوره ای را خواهند زد.

این جنگ در آن زمان بین مردم شوروی بسیار ناخوشایند بود و در سال ۱۳۶۸ در اوج سیاست «گلسنوست»، یا شفافیت رهبر میخائیل گورباچف، رسماً محکوم شد.

اما به عنوان بخشی از ارزیابی مجدد کلی از عواقب جنگ، کمیته دفاع پارلمانی روسیه -- تحت فشار سربازان سابق -- از پیش نویس قطعنامه حمایت کرد و گفت که سربازان شوروی به مقامات افغان کمک کردند تا با «گروه های تروریستی و افراطی» مبارزه کنند و «تهدیدات امنیتی رو به رشد» در برابر شوروی را مهار کردند.

باقی مانده با 'هیچ چیز'

هنگامی که ارتش سرخ به کابل وارد شد، صدیق رسولزی نوجوان بود و وی هیچ تصوری از آنچه در آینده بود، نداشت.

رسولزی گفت، «من نمی دانستم که این جنگ است. والدینم به من گفتند که این اتفاقی است که در فلسطین افتاد؛ من هرگز فکر نمی کردم که برای ما اتفاق بیفتد، و ۴۰ سال طول بکشد.»

تا به امروز، علائم جنگ شوروی بسیار زیاد است. تانک های از کار افتاده و هلیکوپترهای متروکه و وسایط حمل و نقل پرسونل هنوز در بخش هایی از حومه شهرها وجود دارند، و در شهرهایی مانند کابل و مزارشریف، ساختمان های عظیم شوروی هنوز بر خط افق تسلط دارند.

پس از خروج شوروی ها در ماه دلو ۱۳۶۷، دولت کمونیستی نتوانست خود را حفظ کند و جنگ داخلی آغاز شد. تا اواسط دهه ۱۳۷۰، طالبان – که ریشه در جنبش مجاهدین داشتند -- به قدرت در آمده بودند.

رسولزی سرانجام در سال ۱۳۹۴ زمانی که حضور نظامی بین المللی به سرعت کمتر شد، از افغانستان به هند فرار کرد.

او نگران است که در صورت خروج ایالات متحده طبق توافق با طالبان، افغانستان به یک جنگ داخلی جدید روبرو شود.

رسولزی اکنون یک دوکان کوچک در دهلی-نو دارد و به سختی قادر به پرداخت مصارف است.

وی گفت، «در افغانستان، من همه چیز را داشتم. اکنون من چیزی جز امنیت ندارم.»

آیا شما این مقاله را می پسندید؟

0 دیدگاه

شیوه نامۀ بیان دیدگاه ها * نشان دهندۀ فیلد اجباری است 1500 / 1500