یک کارخانه یونیفورم دوزی در افغانستان به بیوه های جنگ فرصت کاری را فراهم کرده است

کابل -- ده ها نفر از زنانی که بر اثر جنگ در افغانستان بیوه شده اند، در یک کارخانه خیاطی در کابل با دوختن یونیفورم ها برای نظامیان و زندانیان، زندگی خویش را می گذرانند.

وزارت دفاع در حدود ۱۲۰ زن را در این کارخانه استخدام کرده است. بیشتر آنها بیوه هستند، اما تمام آنها وابستگان کسانی هستند که در نیروهای نظامی خدمت می کردند، که کشته یا معلول شده اند.

این اقدام برای بسیاری از خانواده هایی که معمولاً برای حمایت مالی بر مردان متکی می باشند، یک دست نجات بوده است.

به طور جداگانه، حکومت افغان یک ابتکار دیگری را راه اندازی می کند تا برای خانواده های منسوبین امنیتی افغان ای که در جنگ یا حملات تروریستی کشته شده اند، کمک بیشتری را فراهم کند و این روند امتیازات را ساده بسازد.

این ابتکار برعلاوه امتیازاتی که خانواده های شهدا تاکنون دریافت می کردند، مبلغ اضافی ۱۰۰ هزار افغانی (۱۲۹۰ دالر) را اختصاص می دهد.

رویا نعمتی ۳۱ ساله، کارمند این کارخانه که مادر چهار فرزند نیز است، این وظیفه و یک اپارتمان در کابل را زمانی دریافت کرد که شوهرش در جریان یک عملیات نظامی در دریا غرق شد.

وی گفت، «در ابتدا من ناامید شده بودم و حیران مانده بودم که چطور بتوانم فرزندان کوچک خود را تغذیه کرده و پرورش دهم. من به خاطر این وظیفه از وزارت دفاع سپاسگذار هستم.»

رویا نعمتی، که دختر ۵ ساله اش نیز در کنارش به ماشین خیاطی نشسته است، اکنون نان آور خانواده خود است، که ماهانه مبلغ ۱۲۰۰۰ افغانی (۱۵۵ دالر) کسب می کند.

افغانستان به مدت دو دهه در مقابل شورش طالبان جنگیده است. باوجود مذاکرات صلح میان طرف های متخاصم، خشونت در سراسر کشور افزایش یافته است، با اینکه هزاران نفر از سربازان و مردم ملکی کشته شده اند.

تعداد دقیق منسوبین امنیتی افغان ای که در جنگ کشته شده اند مشخص نیست، اما رئیس جمهور اشرف غنی در سال ۱۳۹۸ گفته بود که از زمان انتخاب شدن وی ۵ سال پیش، بیشتر از ۴۵۰۰۰ نفر کشته شده اند.

محبوبا سدید پروانی ۳۷ ساله گفت، «وقتی من خیاطی می کنم احساس افسردگی می کنم زیرا پسرم در همین یونیفورم کشته شد. اگرچه پسر من کشته شد، من خوشحالم که جوانان دیگر در مقابل طالبان خائن می جنگند.»

سمیرا نیز همین احساسات متعارض را شریک ساخت، که بر اثر وظیفه ای که وی را قادر ساخت تا خانواده اش را حمایت کند، برآنگیخته می شوند.

وی گفت، «شاید طالبان این لباس زندانیان را بپوشند که من می دوزم... من حتی نمی خواهم این لباس ها را لمس کنم، اما چاره ای ندارم -- من سه فرزند دارم.»