به تعقیب تهاجم طالبان در قندهار هزاران نفر بیجاشده با یک سرنوشت نامعلوم روبرو شده اند

قندهار -- هزاران خانواده در قندهار در حالی با وضعیت تاریک روبرو می شوند که طالبان در مخالفت با روند صلح افغانستان، به تشدید جنگ خود ادامه می دهند.

جنگ ها طی چندین ماه گذشته هزاران نفر از باشندگان ولسوالی ارغنداب را مجبور ساخته که به شهر قندهار که در حدود ۱۰ کیلومتری آن قرار دارد، فرار کنند و بسیاری از آنها با کمبود شدید غذا روبرو هستند.

عملیات های طالبان در این منطقه از ماه جدی سال گذشته آغاز شدند و تاکنون ادامه داشته اند.

ملک محمد رحیم ۶۴ ساله باشنده قریه دند قلاچه در ولسوالی ارغنداب، در اواسط ماه جدی مجبور شد تا همه چیز را در قریه خود پشت سر بگذارد.

ملک گفت، «طالبان با مردم می جنگند.»

به گفته ملک، «این جنگجویان مردم ملکی را به فرار کردن مجبور می سازند، تا که آنها بتوانند از خانه هایشان به عنوان پایگاه ها استفاده کنند. تمام مردم از ظلم و ستم های آنها خسته شده اند».

وی گفت، طالبان به ملک و ۱۸ خانواده دیگر از هم روستایان اش دستور دادند که خانه های خود را ترک کنند.

وی گفت، «ما اکنون در محله چوک دند شهر قندهار یک محل بودوباش را به کرایه گرفته ایم. ما نمی دانیم که به باغ ها و مواشی مان چه اتفاقی افتاده است... تا جائیکه من می دانم، قریه ما به خط مقدم تبدیل شده است و طالبان در داخل و اطراف باغ های ما، ماین های زمینی را جاگزاری کرده اند.»

ملک در خطاب به طالبان گفت، «قبلاً شما می گفتید که با امریکایی ها می جنگید، اما اکنون نه امریکایی ها و نه کافران در اینجا وجود دارند. آیا مزرعه ها، خانه ها، سرک ها و مساجد ما کافر شده اند؟»

رحیم الله گیرانی ۳۲ ساله، یک باشنده قریه شاه محمد در ولسوالی ارغنداب به تاریخ ۲۵ ماه حوت سال گذشته گفت، «چهار هفته پیش، زمانیکه همه مردم در خواب بودند، ما در ساعت ۳:۰۰ صبح به طور ناگهانی صداهای بلند را شنیدیم. کودکان و زنان ما شروع به فریاد کردند.»

گیرانی که اکنون در منطقه باغ پل شهر قندهار زندگی می کند گفت، «هنگامیکه من به بام بالا رفتم، طالبان را دیدم که به کوچه های قریه ما سرازیر شده بودند و در نزدیکی خانه ما بالای یک پوسته امنیتی حمله می کردند.»

به گفته گیرانی، «یک سرگروپ طالبان با استفاده از بلندگوی مسجد از باشندگان خواست تا برایشان چای و غذا تهیه کنند و به آنها دستور داد که قریه را تخلیه کنند. جنگجویان بیشتری به ساحه عاری از سربازان حکومت می آمدند.»

گیرانی افرود، «همسرم، مادرم، خانم برادرم و فرزندانم همه گریه می کردند و گفتند که ما باید به یک جای دیگری برویم و گرنه همه ما کشته می شویم.»

وی گفت، «در حالیکه ما در حال ترک کردن بودیم، طالبان دروازه خانه ما را تک تک کردند و به ما گفتند که ما باید هرچه عاجل برویم. ما مجبور شدیم که همه چیز خود را پشت سر خود بگذاریم. ما شب سرد را لب دریای ارغنداب سپری کردیم. تا وقتیکه خورشید طلوع می کرد، ما توانستیم که به شهر قندهار برسیم.»

گیرانی گفت، «ما آب یا چیزی برای خوردن نداریم، اما از همسایه های خویش سپاسگذاریم که گاهی با ما کمک می کنند. من اطلاع یافته ام که سه باب از باغ های ما بر اثر جنگ نابود شده اند و ۳۵ رأس مواشی ما کشته شده اند. ما همچنان شنیده ایم که طالبان در خانه های ما نغم ها را کشیده اند و تمام خانه ها را با یکدیگر وصل کرده اند.»

به گفته مقامات در قندهار، در حدود ۹۵۰۰ خانواده بر اثر جنگ طالبان در ولسوالی های ارغنداب، ژیری، میوند و پنجوایی مجبور شده اند تا از خانه هایشان فرار کنند.

دوست محمد نایاب رئیس اداره مهاجرین و عودت کنندگان قندهار گفت که ریاست وی به فراهم نمودن کمک با بیجاشدگان ادامه می دهد.

نایاب گفت، «ما برای تعداد زیادی از این خانواده ها امکانات ابتدایی را فراهم کرده ایم و به کار خود ادامه خواهیم داد تا در زمینه کمک رسانی عاجل بیشتر با آنها کمک کنیم.»

تبدیل کردن خانه ها به پایگاه های نظامی

جنرال فریدالله مشعل آمر امنیت پیشین در قوماندانی امنیه قندهار، که به تاریخ ۵ حمل به عنوان قوماندان امنیه کندز تعین شد، تائید کرد که طالبان در ولسوالی های ارغنداب، میوند، پنجوایی و ژیری از خانه های مردم ملکی به عنوان پایگاه ها استفاده می کنند.

وی افزود، نیروهای حکومتی یک عملیات را آغاز کرده اند تا آنها را بیرون کنند.

مشعل گفت، «متأسفانه، دشمن از خانه های مردم ملکی به عنوان پایگاه ها استفاده می کند که از آنجا بالای نیروهای امنیتی حمله می کنند. در حالیکه طالبان به استفاده خود از خانه های مردم به عنوان سپرها ادامه می دهند، ما تمام تلاش خود را به خرج می دهیم تا اطمینان حاصل کنیم که مردم ملکی آسیب نبینند.»

شبیر احمد خپلواک ۳۰ ساله، یک فعال جامعه مدنی در شهر قندهار گفت، «استراتیژی جنگی طالبان نسبت به گذشته تغیر کرده است.»

وی گفت، «آنها اکنون باشندگان را مجبور می سازند تا خانه ها، قریه ها و مساجد خود را ترک کنند. سپس آنها در جنگ غیراسلامی خود از این جا ها استفاده می کنند.»

وی افزود، «من از طالبان می خواهم که به آتش بس موافقت کنند. آنها باید جنگ خود برای منافع کشورهای دیگر [ایران، چین و روسیه] را متوقف کنند، و اطمینان حاصل کنند تا روند جاری بین الافغانی برای صلح، به مؤفقیت برسد.»

مولوی عبدالستار قندهاری امام مسجد عینو مینه در شهر قندهار، از طالبان خواست که کشتن افغان های بیگناه را متوقف کنند، و به روند صلح بپیوندند.

قندهاری با اینکه از طالبان می خواست تا به پروسه صلح بپیوندند گفت، «شما می گوئید که به مردم ملکی، کودکان، مردان و زنان غیرمسلح آسیب نمی رسانید؛ در حالیکه شما در ولسوالی های ارغنداب، ژیری، میوند، پنجوایی و ارغستان و همچنان در ولایت هلمند بالای مردم ملکی حمله کرده اید».

وی افزود، «نابود کردن کشور ما و کشتن مردم ملکی بی گناه ما را بس کنید. شما با زور باشندگان را از خانه هایشان بیرون می کنید، کودکان و زنان را می کشید. این اعمال با ارزش های اسلامی و بشردوستی مخالف است.»

حبیب الله یک باشنده ۱۴ساله قریه شین شنگ ولسوالی ارغنداب، یکی از چنین قربانیان است.

یک مرمی هاوان در اواسط ماه دلو گذشته، حبیب الله را هنگامی زخمی ساخت که وی به مکتب می رفت.

حبیب الله گفت،‌ «وقت ساعت ۷:۰۰ صبح بود، در حالیکه من همراه با شش نفر از هم صنفیان خود به مکتب می رفتم، به طور ناگهانی یک صدای بلندی را شنیدم. من فهمیدم که یک چیزی بالایم اصابت کرد. همه ما بی هوش شده بودیم و بعداً وقتیکه بیدار شدیم، در شفاخانه بودیم.»

حبیب الله گفت که وقتی وی بیدار شد، مادرش به وی گفت که وی همراه با خانواده اش از ولسوالی ارغنداب بیجا شده و به قریه کرز مهاجر شده است.

وی پرسید، «ما چه گناهی را مرتکب شده ایم؟ چرا طالبان ما را می کشند و می زنند؟ چرا آنها ما را مجبور می سازند که خانه هایمان را ترک کنیم؟»