سرکوب کمک رسانی توسط طالبان ترس را در مورد رفتار آنها با زنان گسترش داده است

کابل -- به گفته بیش از ده کارمند کمک رسانی، زنان افغان به علت سرکوب فزاینده طالبان در مناطق تحت کنترل این شورشیان، از کمک های اساسی محروم می شوند.

این جنگجویان خواسته اند که پروژه هایی که با زنان کمک می کنند تا بیشتر مستقل شوند، پایان یابند. این گروه همچنان ورود زنان کارمند کمک رسانی به مناطق خود ممنوع کرده اند.

با توجه به شیوه خشونت آمیز طالبان در قبال زنان، بسیاری از این ترس دارند که زنان از صدمه نفوذ فزاینده شورشیان متحمل شوند.

در حالیکه حکومت افغانستان تلاش ها را به خرج داده است تا خشونت علیه زنان را در این کشور مهار کند و از طریق ایجاد کردن فرصت ها و وظایف در زمینه پیشرفت آنها کمک کند، نظریات سختگیرانه طالبان در مورد زنان دلیل نگرانی است.

یک مثال این، اعلام مقامات فاریاب در ماه گذشته است که برای بیش از ۲۰۰۰ زن در این ولایت در ۱۰ ماه گذشته، فرصت های کاری را ایجاد کرده بودند.

یک کارمند اداره کمک رسانی که نخواست نامش گرفته شود گفت، «تاکنون فرضیه این است که طالبان تغیر کرده اند، اما این در حقیقت یک مثال واضح است که آنها تغیر نکرده اند.»

واشینگتن اخیراً شورشیان را برای عدم پابندی به توافقنامه تاریخی سال گذشته که آنها را به احترام به تعدادی از ضمانت های امنیتی متعهد ساخت، مورد انتقاد قرار داد.

این توافقنامه زمینه خروج نیروهای خارجی تا ماه ثور را فراهم نموده و برای مذاکرات صلح میان طالبان و حکومت افغانستان شرایط را مساعد ساخت.

این توافقنامه در ابتدا باعث امیدواری شد که شورشیان در مورد برخی از نظریات تندرو شان برای اتخاذ کردن یک رویکرد معتدل تری آماده باشند.

اما کارمندان در قسمت های از سرزمین تحت کنترل طالبان، بالخصوص در شمال افغانستان، می گویند که در برخی از مناطق اخیراً شرایط بدتر شده اند.

'آنها به هیچ وجه شوخی نمی کنند'

ترس از اینکه طالبان قبل از تلاش برای به زور گرفتن قدرت و بازگرداندن نظریه تندرو خود برای جامعه افغانستان به خروج نیروهای امریکایی منتظر اند، افزایش می یابد.

این گروه جنگجوی در جریان حاکمیت کوتاه مدت خود بر کشور در سال های ۱۳۷۵-۱۳۸۰ به طور بی رحمانه بر زنان ظلم کرده و آنها را از کار کردن در بیرون از خانه منع کرده و به دلیل «تخلفات» ظاهری مورد مجازات های خشونت آمیز قرار دادند.

آنها از آن زمان به بعد وعده های مبهمی را برای حفاظت حقوق زنان در افغانستان کرده اند.

ملا عبدالغنی برادر یکی از بنیانگذاران طالبان در یک نامه سرگشاده که ماه گذشته در وبسایت این گروه منتشر شد گفت كه این گروه «به نگهداشتن و تضمین تمام حقوق زنان متعهد است كه قوانین اسلامی به آنها داده اند».

با این حال، گروه های کمک رسانی می گویند که طالبان مانند همیشه سختگیر هستند.

بعضی ها می گویند که پس از آنکه برای رسیدگی به زنان و دختران فقرزده به مدت سال ها روابط ظریف را با شورشیان ایجاد کردند، کار آنها بسوی زوال می رود.

طالبان به گروه های کمک کننده گفته اند که این «غیرقابل قبول» است که «زنان از خانه هایشان به نام برنامه های توانمندسازی اقتصادی، تعلیمی و ورزشی زنان از خانه هایشان بیرون شوند».

یک مدیر ارشد کمک رسانی بشردوستانه گفت، فشار علیه این نوع برنامه ها مسئله جدیدی نیست، بلکه «بسیار رسمی تر و گسترده تر» می شود.

یک مقام دیگر که با یک گروه کمک رسانی بین المللی کار می کند گفت، «وقتی شما نامه ای را از طالبان دریافت می کنید، آنها به هیچ وجه شوخی نمی کنند؛ شما باید به آن عمل کنید.»

پس از تقریباً ۴۰ سال درگیری، افغانستان تقریباً به طور کامل به كمک های بین المللی متكی است و به نظر می رسد که طالبان كارمندان بشردوستانه را به اطاعت خود مجبور می سازند.

اندریو واتکینز یک تحلیلگر گروه بحران بین المللی گفت، «به نظر می رسد که کارمندان کمک رسانی و رفاهی که آنها فراهم می کنند، در تقاطع تلاش طالبان برای جلوه دادن خود به عنوان یک نهاد حاکم قرار گرفته اند.»

شیوه ظالمانه

زنان افغان که با موسسات کمک رسانی کار می کنند و زمانی به طور منظم به مناطق تحت کنترل طالبان در شمال افغانستان سفر می کردند، می گویند که ورود آنها به مناطق خاص برای کار کردن، از سوی این گروه مسدود شده است.

یکی از کارمندان کمک رسانی گفت، «ما بسیار تلاش کردیم تا آنها را قناعت دهیم، اما آنها گفتند نه، ما به زن ها اجازه نه می دهیم.»

یک گروه دیگری گفت که مجبور شده است تا برای نظارت بر پروژه های خاصی در مناطق تحت کنترل طالبان، فقط کارمندان مرد را بفرستد.

یکی از کارمندان یک سازمان بی نام کمک رسانی گفت که این سازمان برای کارکردن بر یک پروژه جدید تصمیم گرفت که زنان را استخدام نکند.

این کارمند گفت، «آنها گفتند که زنان دسترسی نخواهند داشت، پس لازم نیست که کسی فقط در دفتر نشسته باشد.»

در مناطقی که طالبان ملایم تر هستند و اجازه می دهند تا زنان برای کارهای کمک رسانی وارد مناطق آنها شوند، زنان کمک رسانی افغان باید برقع بپوشند، یک عضو خانواده مرد همراه خود داشته باشند، و در مورد اینکه چه می گویند احتیاط کنند.

یکی از کارمندان کمک رسانی گفت، «ما از اصطلاحات 'حقوق بشر' یا 'حقوق زنان' استفاده نمی کنیم زیرا آنها [طالبان] نسبت به این کلمات حساس هستند.»

دیگران می گویند با اینکه طالبان با نیروهای امنیتی افغان بر سر قلمرو در جنگ های شدید درگیر هستند، مسافرت به دلیل خطر گیرماندن در تیراندازی، به طور فزاینده ای خطرناک شده است.

یک کارمند کمک رسانی به ای اف پی گفت، «هنگامی که ما سفر می کنیم، زندگی خود را در دستان خود می گیریم، زیرا ما معمولاً در تیراندازی گیر می مانیم.»