ولسوال زن رهبری مقاومت را به دوش گرفته، افراد محلی را برای پیوستن به جنگ علیه طالبان استخدام می کند

بلخ -- در حالیکه یک آهنگ محلی معروف از یک بلندگو که در بالای موتر نصب شده است شنیده می شود، سلیمه مزاری در چوکی پیشروی یک موتر پیک اپ در حالی با بی حوصلگی نشسته است که موتر از یک ولسوالی دوردست در شمال افغانستان عبور می کند.

مزاری یک ولسوال زن در افغانستان ای که سیاست آن توسط مردان پیش برده می شود، مأموریتی را انجام می دهد تا مردان را برای جنگ علیه طالبان استخدام کند.

در آهنگ شنیده می شود، «وطنم... من خودم را فدایت می کنم»، و این روزها وی از زیردستان خود می خواهد که همین کار را انجام دهند.

از ماه ثور بدینسو زمانی که نیروهای امریکایی و ناتو خروج از این کشور را آغاز کردند، طالبان اکثریت مناطق شمالی، جنوبی و غربی افغانستان را تصرف کرده اند.

اخبار وحشت هایی که طالبان در سراسر کشور مرتکب شده و شامل حکایاتی از انتقام جویی علیه کارمندان پیشین دولت، اعدام های بدون محاکمه، سر بریدن و اختطاف دختران برای ازدواج اجباری می شوند، گسترش می یابند.

چارکینت در ولایت بلخ جایی که مزاری بر آن حکومت می کند، یک ولسوالی ناهموار کوهستانی و دره ای است که حدود یک ساعت در جنوب مزارشریف واقع شده است، و خطرها در آنجا حتی بیشتر اند.

وی گفت، «طالبان دقیقاً کسانی هستند که حقوق بشر را نقض می کنند.»

در دوران حاکمیت طالبان زنان و دختران از تعلیم و شغل محروم بودند، اما حتی پس از سقوط جنگجویان در سال ۱۳۸۰، این دیدگاه ها به صورت بسیار بطی تغیر کرده اند.

مزاری گفت، «از نظر اجتماعی، مردم آماده نبودند که یک زن را به عنوان رهبر بپذیرند.»

صدها نفر سلاح برداشتند

مزاری همچنان یکی از اعضای قوم هزاره است که اکثریت آنها مسلمانان شیعه بوده و طالبان سنی آنها را به عنوان یک شاخه مرتد می پندارند.

آنها به شمول یک حمله بالای یک مکتب در کابل که در ماه ثور بیشتر از ۸۰ نفر دختران را کشت، به طور متواتر توسط جنگجویان گروه های طالب و داعش مورد هدف قرار می گیرند.

در ماه میزان گذشته، یک بمبگذار انتحاری داعش خود را در یک مرکز تعلیمی در محله هزاره نشین در کابل منفجر ساخت و دست کم ۲۴ افغان را کشتند.

نیمی از ولسوالی چارکینت که مزاری در آن حکومت می کند تحت کنترل طالبان است، بنابراین وی وقت زیادی را برای استخدام جنگجویان وقف می کند تا از قسمتی دفاع کند که هنوز در دست حکومت است.

صدها نفر از مردم محلی به شمول دهاقین، شبانان و کارگران با هزینه زیادی به مأموریت وی پیوسته اند.

مزاری گفت، «مردم ما اسلحه نداشتند اما گاو ها، گوسفندان و حتی زمین های خود را فروختند تا سلاح ها را خریداری کنند.»

وی افزود،‌ «آنها بدون اینکه هیچ گونه اعتبار یا معاش دریافت کنند، هر روز و شب در خط اول جنگ هستند.»

سید نظیر قوماندان امنیه این ولسوالی گفت، یگانه دلیلی که طالبان هنوز این ولسوالی را تصرف نکرده اند، مقاومت محلی است.

وی که هنوز از زخم پای خود که در جنگ علیه طالبان برداشته بود رنج می برد گفت، «دستاوردهای ما به دلیل حمایت مردم ما است.»

در پاسخ به افزایش حملات طالبان طی هفته های اخیر، هزاران افغان در سراسر کشور اسلحه برداشته و تعهد کرده اند تا در کنار نیروهای امنیتی علیه جنگجویان جنگ کنند.

در میان آنها بیشتر از ۵۰۰ نفر زنان در فیروز کوه مرکز ولایت غور شامل هستند که به تاریخ ۱۳ سرطان برای رفتن به خط اول و حمایت از نیروهای امنیتی افغان آمادگی خود را اعلام کردند.

زندگی تحت حاکمیت طالبان خاطره بدی بود

مزاری برای تکمیل نمودن کمبود نیروهای امنیتی معمولی در این ولسوالی، به شمول سید منور ۵۳ ساله که بعد از ۲۰ سال دهقانی سلاح را در دست گرفته است، تا کنون حدود ۶۰۰ نفر مردم محلی را استخدام کرده است.

وی در یک پوسته ایکه توسط پولیس و رضاکاران محلی محافظت می شود به ای اف پی گفت، «ما تا زمانیکه آنها بالای روستاهای ما حمله کردند، کسبه کاران و کارگران بودیم.»

وی افزود، «آنها یک قریه نزدیک را تصرف کرده و فرش ها و لوازم آن را دزدیدند. ما مجبور شدیم تا سلاح ها و مهمات بخریم.»

فیض محمد ۲۱ ساله یکی دیگر از این رضاکاران است. وی دروس علوم سیاسی خود را به حالت تعلیق در آورده است تا علیه طالبان جنگ کند.

وی تا سه ماه قبل هیچ جنگی را از نزدیک ندیده بود اما از آن زمان به بعد در سه جنگ اشتراک کرده است.

وی در حالی که لباس مروج پوشیده و در موبایلش به موسیقی غمگین هزارگی گوش می کرد گفت، «سنگین ترین جنگ چند شب پیش بود که ما مجبور شدیم هفت حمله را دفع کنیم.»

مردم قریه جات در ولسوالی چارکینت از زندگی تحت حاکمیت طالبان قبل از سرنگونی این رژیم اسلام گرا در سال ۱۳۸۰ توسط ایالات متحده، هنوز خاطرات بدی دارند.

و سلیمه مزاری می داند که اگر آنها برگردند، هرگز زنی را در یک موقف رهبری تحمل نخواهند کرد.

وی که در دفترش یک جلسه با فرماندهان شبه نظامی را رهبری می کرد و برای جنگ بعدی آمادگی می گرفت گفت، «زنان از فرصت های تعلیمی محروم شده و جوانان ما از شغل و وظیفه محروم خواهند شد.»