پناهندگان

افغان هایی که از فقر فرار کرده و در جستجوی کار هستند، از ایران اخراج می شوند

گزارش از عمر

هزاران نفر افغان ها با عمیق تر شدن بحران اقتصادی و افزایش بیکاری در سراسر افغانستان، مجبور هستند که به کشورهای همسایه به شمول ایران فرار کنند. [عمر/سلام تایمز]

هرات -- با عمیق تر شدن بحران اقتصادی و افزایش بیکاری در سراسر افغانستان، هزاران نفر افغان ها با استفاده از مسیرهای قانونی و یا غیرقانونی، به کشورهای همسایه به شمول ایران فرار می کنند.

اقتصاد این کشور طی هفت ماه گذشته به شدت ضعیف شده است.

اکثریت افغان های فرارکننده با استفاده از قاچاقبران انسان ها، به طور غیرقانونی سفر می کنند و اکثریت آنها قبل از رسیدن به مقصد توسط ارتش ایران ردیابی و بازداشت می شوند. نیروهای امنیتی ایران این بازداشت شدگان را پس به افغانستان می فرستد.

محمد اسماعیل جهانزی ۲۵ ساله از ولایت لغمان، با همین سرنوشت دچار شده بود که اکنون در کمپ مهاجرین ملل متحد در شهر هرات زندگی می کند.

افغان هایی که اسناد قانونی دارند به تاریخ ۱۱حوت در گذرگاه مرزی اسلام قلعه منتظر هستند که به ایران داخل شوند. [عمر/سلام تایمز]

افغان هایی که اسناد قانونی دارند به تاریخ ۱۱حوت در گذرگاه مرزی اسلام قلعه منتظر هستند که به ایران داخل شوند. [عمر/سلام تایمز]

وی گفت، «از دست بیکاری چاره دیگری نداشتم جز اینکه برای جستجوی کار به ایران بروم و برای خانواده ام امرار معاش کسب کنم. اما ما در هیچ جا مصؤن نیستیم، پولیس در ایران هر جا حضور دارند و به دنبال کارگران افغان می گردند، آنها را دستگیر کرده و اخراج می کند.»

وی گفت، «کاش که در کشور ما فرصت های کاری پیدا می شدند. اگر من می توانستم روزانه حتی ۱۰۰ افغانی [۱.۱۴ دالر] کسب کنم، هرگز تصمیم نمی گرفتم که به یک کشور خارجی بروم.»

وی گفت، در ایران با مهاجرین افغان با بسیار بی احترامی برخورد می شود و در بعضی موارد لوازم آنها از سوی پولیس ایران چپاول می شوند. افغان ها از حقوق اولیه انسانی خود محروم هستند.

امیرخان احمدزی ۲۰ ساله یک باشنده ولایت لوگر که اخیراً از ایران اخراج شده و اکنون در کمپ مهاجرین ملل متحد در شهر هرات اقامت دارد، گفت که هیچ کس با رضایت خود افغانستان را ترک نمی کند، اما فقر و غریبی بسیاری را مجبور می سازند که در جستجوی کار به کشورهای همسایه سفر کنند.

وی گفت، افغان ها با چالش های اقتصادی شدیدی روبرو هستند و آنها مجبور اند که برای نجات خود از «مرگ اجتناب ناپذیر»، راه هایی را پیدا کنند.

وی گفت، «من خانواده ‌ام را ترک کردم و به ایران رفتم تا برایشان نفقه پیدا کنم، اما پولیس ایران مرا دستگیر کرده و اخراج کردند.»

هیچ راهی نیست که با شهروندان گرسنه کمک شود

احمد حسینی ۴۰ ساله یک باشنده ولسوالی لعل و سرجنگل ولایت غور نیز برای یافتن کار در ایران چانس خود را امتحان کرد، اما مقامات ایرانی وی را قبل از آنکه به منزل مقصود خود برسد، اخراج کردند.

وی گفت، «من چهار فرزند دارم که من آنها را ترک کردم و برای یافتن کار به ایران رفتم. این یک تصمیم آسان نبود که فرزندان و خانواده ام را رها کنم، اما چاره دیگری نداشتم.»

وی گفت، در شرایط کنونی زندگی کردن در افغانستان بسیار سخت شده است حتی اگر کسی از گرسنگی با مرگ روبرو می شود، هیچکس برای کمک کردن چیزی ندارد.

وی گفت، بسیاری از افغان ها که چاره دیگری ندارند، زندگی های خود را در خطر می اندازند و به امید یافتن کار، مسیرهای بسیار خطرناک را برای سفرکردن به ایران انتخاب می کنند.

نسیم الله ۱۸ ساله یک باشنده کابل که در کمپ مهاجرین ملل متحد در شهر هرات زندگی می کند، گفت که پدرش چند سال قبل در یک حمله انتحاری در کابل کشته شد، و اکنون وی یگانه نان آور خانواده شش نفره خود است.

وی گفت که پس از یک سفر خطرناک ۱۰روزه وی توانست تا از مسیرهای غیرقانونی خودش را به شهر یزد در ایران برساند، اما ایرانی ها وی را دستگیر کرده و به افغانستان اخراج کردند.

نسیم الله گفت، زمانی که وی تصمیم گرفت تا به ایران برود برای اینکه خانواده اش را از گرسنگی نجات دهد، از عواقب احتمالی آن آگاه بوده است.

نسیم الله افزود، «وضعیت اینجا در افغانستان بدتر می شود. مردم امید خود را از دست داده اند و ما نمی دانیم که چه کار کنیم. اگر من بتوانم در اینجا کاری را پیدا کنم، هرگز کشورم را ترک نخواهم کرد.»

عمیق شدن بحران اقتصادی

تقریباً هفت ماه پس از سقوط حکومت قبلی، بیکاری و فقر در حال افزایش هستند.

پروژه های زیربنایی و سرمایه گذاری های جدید در سراسر افغانستان متوقف شده و هیچ امیدی نیست که در آینده نزدیک دوباره از سر گرفته شوند.

هزاران کارمند حکومت پیشین از وظایف برطرف شده ‌اند، در حالیکه زنان برای کارکردن با محدودیت‌ های شدیدی روبرو هستند.

محمد یعقوب مصحوف یک اقتصاددان در شهر هرات گفت، کابل در هفت ماه گذشته برای رسیدگی به بحران اقتصادی کشور، هیچ تلاشی را انجام نداده است.

وی گفت، اگر حاکمان افغانستان این وضعیت را فوراً مدیریت نکنند و اگر به خانواده های آسیب پذیر کمک های فوری نرسند، بحران اقتصادی بدتر خواهد شد و زندگی میلیون ها نفر در خطر خواهد بود.

وی گفت، «افغانستان ممکن در چند سال آینده نتواند که از بحران اقتصادی چندین ماه گذشته بهبود یابد. کسانی که امیدوار اند که مشکلات اقتصادی کشور به زودی حل خواهند شد، اشتباه می کنند.»

نامبرده گفت، «اقتصاد افغانستان به کمک های جامعه بین المللی وابسته بود. اکنون که این کمک ها کاهش یافته و یا قطع شده اند، سیستم اقتصادی این کشور سقوط کرده است.»

مصحوف افزود، «پیدا کردن کدام بدیل برای حمایت جامعه بین المللی در این شرایط ممکن نیست.»

آیا شما این مقاله را می پسندید؟

3 دیدگاه

شیوه نامۀ بیان دیدگاه ها * نشان دهندۀ فیلد اجباری است 1500 / 1500

طالبان هر روز جرایم گوناگونی را انجام می دهند. آنها با جامعه بین المللی روابط برقرار نمی کنند. این یک گروه غیرمنطقی، بی سواد، مزدور و فاسد است که هرگز به نفع افغان ها نخواهد بود. آنها همیشه فقیر خواهند ماند و دیگران را توهین خواهند کرد. مشکلات اقتصادی مردم روز به روز افزایش می یابند اما برای آنها هیچ اهمیتی ندارد. مردم به مراقبت های صحی دسترسی ندارند. آنها می گویند که ما با زور اسلحه کرونا را از بین بردیم. مردم تعلیم می خواهند؛ آنها می گویند که ما برای شما مطابق شریعت اسلامی یک یونیفورم جدید می سازیم. مردم می خواهند پیشرفت کنند؛ اما آنها مردم را به عقب ماندگی تشویق می کنند. مردم غذا می خواهند؛ آنها می گویند که به خداوند (ج) فریاد کنید. مردم وظایف می خواهند؛ آنها اشخاص نالایق را استخدام می کنند که به نفع دیگران هستند. به طور کلی طالبان آنچه را نمی خواهند که افغان ها می خواهند و به این ترتیب آنها به مردم توهین می کنند. مردم با مشکلات روبرو می شوند. طالبان فقط چیزهای مضری هستند که به جامعه آسیب می رسانند و برنامه های خارجی ها را تطبیق می کنند. امروز (۳ حمل ۱۴۰۱) اولین روز سال تعلیمی در افغانستان است، اما طالبان دختران را مجبور ساختند که از دروازه های مکاتب به خانه هایشان بازگردند. آنها می گویند شرایط نامناسب و مشکلات تخنیکی باعث شدند که ما دختران را به خانه هایشان بازگردانده ایم. وزارت معارف آنها گفته است که دلیل باز نکردن مکاتب دخترانه این است که برای متعلمین اناث مطابق با شریعت، سنت و فرهنگ افغانستان یونیفورم ساخته نشده است. پس چرا افغان ها باید نابود نشوند؟

پاسخ

وضعیتی که افغان ها به آن رسیده اند یک جنایت است. آنها مرتکب جنایت نشدند بلکه جنایت علیه آنها صورت گرفته است. چه کسی جنایت را مرتکب شد؟ طالبان این جنایت را مرتکب می شوند زیرا با جامعه جهانی همسو نیستند که به خاطر آن مردم با بحران اقتصادی روبرو هستند. این جنایت تا حدودی توسط دولت قبل انجام شده است بخاطریکه آنها هیچ شغل پایداری ایجاد نکرد و مردم اکنون در این فکر هستند که چه باید بکنند. این جنایت توسط ائتلاف غربی صورت گرفت که تهاجم وحشیانه به افغانستان را آغاز کرد. در جریان تهاجم خود، ده ها هزار افغان را کشت، ده ها هزار نفر دیگر را معلول و معیوب کرد، هیچ پروژه ای نساخت، فابریکه نساخت، برای مردم کار فراهم نکرد. حدود دو سال پیش در همین سلام تایمز خواندم که صلیب سرخ تنها در یک سال به ۷۰۰۰ نفر تنها در ولایت هلمند دست و پای مصنوعی داده است. پاکستان و ایران پشت همه این جنایات ها دست دارند. پاکستان در ۴۳ سال گذشته در افغانستان و ایران در ۴۰ سال گذشته به نام اسلام می جنگند و افغان ها را می کشند و تأسیسات آنها را ویران می کنند.

پاسخ

وقتی در مورد افغان ها صحبت می شود آنها از فقر در امان نیستند، آنها با سوء تغذی مواجه هستند، به گدایی مجبور شده اند و به فروتنی و حیثیت شان صدمه می رسد و اگر آنها به کشورهای دیگر بروند با آنها رفتار غیرانسانی صورت می گیرد و به آنها اجازه داده نمی شود که چند روزی را در آرامش بگذرانند. اگر شما در سراسر جهان سفر کنید، همسایه های بی ارزش و خاین همانند همسایه های افغانستان را نخواهید یافت. بر اساس گزارش ها، هنوز از رسیدن مهاجرین اوکراینی به پولند یک ماه نگذشته است، اما بازهم، تخمین شده است که ۷۰۰۰۰ کودکان اوکراینی در مکاتب پولندی شامل شده اند و آنها تعلیم خود را آغاز می کنند. اما دو همسایه افغانستان که خودشان را مسلمان هم می‌ گویند، برای یک کودک، یک زن، یک مرد کهنسال و یا یک مرد جوان افغان هیچ اهمیتی قایل نیستند. در ۴۰ سال گذشته کودکان افغان ما در پاکستان و ایران، اجازه رفتن به مکاتب دولتی را نداشته اند. به کسانیکه اجازه داده می شود، برای آنها در زمینه بمبگذاری انتحاری و فعالیت های استخباراتی آموزش داده می شود و سپس به وطن خود فرستاده می شوند تا آن را نابود کنند.

پاسخ