![یک زن در قریۀ مصرآباد در نزدیکی شبرغان مرکز ولایت جوزجان به تاریخ ۲۶ ماه دلو یک سبد از سمارق های را که وی کاشته است انتقال می دهد. [الله نظر توران]](/cnmi_st/images/2022/05/16/35404-Afghanistan-mushroom-farm-739_416.webp)
کندز -- زنان در ولایت جوزجان بعد از دریافت آموزش از طرف مؤسسات همکار ریاست زراعت این ولایت، برای حمایت از خانواده های خود به کاشتن و فروختن سمارق روی آورده اند.
با وجود مشکلات اخیر در این کشور، زنان کار آفرین به سلام تایمز گفتند که تصمیم دارند تا از هیچگونه تلاش برای رونق رفاه اقتصادی خانواده های شان دریغ نه کرده و امیدوار هستند که بتوانند در بیرون از خانه به کار کردن ادامه دهند.
نسیمه ۴۸ ساله از مرکز ولایت شهر شبرغان سرپرستی یک گروپ ۱۰ نفره پرورش دهنده گان سمارق را که همۀ شان زن هستند بر عهده دارد.
او به سلام تایمز گفت، «ما از سال گذشته در قریۀ مصرآباد شهر شبرغان به گونۀ مشترک کشت و فروش سمارق را آغاز کردیم.»
وی گفت، «سمارق ها به صورت عموم در یک سال ۸ بار حاصل می دهند، من هر کیلوگرام سمارق را به ۳۰۰ افغانی (۳.۴۰ دالر) در بازار شبرغان می فروشم و ماهانه به طور متوسط ۱۰۰۰۰ افغانی (۱۱۴دالر) عاید دارم.»
نسیمه گفت، این پول برای امرار معاش پنج فرزند اش کافی است.
گلدستۀ ۴۰ ساله، یک دهقان دیگر در شبرغان که یک کورس آموزشی را در زمینۀ کشت سمارق تکمیل کرده است گفت، در جوزجان دو نوع سمارق کشت می شود.
وی ادامه داد، یک نوع سمارق در مناطق خشک یا للمی رشد می کند و نوع دیگر آن در باغچه های خانه کشت می شود.
وی گفت، «ما اول بذر سمارق را بدست می آوریم و بعداً آنرا در مزارع مشخص کشت می کنیم.»
وی گفت، سمارق منبع خوبی از پروتین است و اشاره کرد که مردم استفادۀ آنرا در غذاهای مانند بولانی و قورمه خوش دارند.
گلدسته گفت، «من هفته وار از ۸۰۰ الی ۱۰۰۰ افغانی (۹ تا ۱۱ دالر) از بابت فروش سمارق عاید دارم. اکثریت زنان محلی جوزجانی در گذشته نمی توانستند به این اندازه عاید داشته باشند.»
مسؤلین ریاست زراعت و مالداری جوزجان می گویند که آنها بذرهای اصلاح شدۀ سمارق را در بین زنان دهقان توزیع کرده اند.
عبادالله انصار رئیس زراعت و مالداری این ولایت به سلام تایمز گفت، «بیش از ۳۸۰ زن در حال حاضر در ۳۸ گروپ مختلف در شهر شبرغان و ولسوالی آقچه مصروف کشت سمارق هستند.»
وی گفت، در این ولایت در هر مزرعۀ پرورش سمارق خانگی حداکثر ۱۰ زن مشغول به کار هستند.
وی گفت، «معلومات ما نشان می دهد که این زنان، نان آورخانوادۀ خود هستند، آنها به خودکفایی رسیده اند و می توانند به اندازۀ کافی برای خانوادۀ خود عاید داشته باشند.»
وی افزود، «ما در تلاش یافتن بازارهای مناسب هستیم تا زنان بتوانند محصولات خود را در زمان مناسب و به قیمت مناسب به فروش برسانند.»
ما باید برای گسترش تلاش کنیم
پرورش دهندگان سمارق یگانه زنانی نیستند که به نان آور خانواده خود تبدیل شده اند.
عالیه خیرخواه، یک دهقانی که مصروف کاشتن سبزیجات است، با اشاره به اینکه اقتصاد خانوادۀ او به گونۀ کامل به کشت و فروش سبزیجات متکی است گفت، «من دو سال پیش کار خودرا شروع کردم و میخواهم آنرا در آینده نیز ادامه دهم.»
خیرخواه گفت، «ما میخواهیم از طریق روش های منطقی و مناسب با محدودیت های موجود مبارزه کنیم.» وی وعده داد که به مبارزۀ خود برای حفظ تجارت خود ادامه داده و در زمینۀ رفع کردن محدودیت ها درمقابل زنان مبارزه کند.
خیرالنساء هاشمی، فعال حقوق زنان جوزجان گفت، زنان کارآفرین علاوه بر نجات خانواده های خود از فقر آن عده زنانی را که برای آنها کار می کنند نیز نجات داده اند.
وی گفت، «هزاران مرد در جریان دو دوهه جنگ در کشور جان خود را از دست داده و خانواده های خود را بدون سرپرست رها کرده اند. زنان زیادی برای پر کردن خلای نبود نان آور خانواده دست به کار شده اند.»
وی خاطرنشان کرد، «به هر اندازۀ که فرصت های کاری برای زنان بیشتر شود، به همان اندازه معیشت خانواده ها بهتر شده و از نظر اقتصادی به خودکفایی می رسند.»
هاشمی گفت، اگر زنان اجازۀ کار در بیرون از خانه را نداشته باشند، مشکلات اقتصادی خانواده های زیادی شدت پیدا می کند.
زنان نان آور خانه هستند
مؤسسات همکار ریاست زراعت جوزجان که از زنان در بخش های مختلف حمایت می کنند گفته اند که در جریان سال روان به استخدام تعداد بیشتر زنان که علاقۀ کار در فعالیت های زراعتی هستند را دارند خواهند داد.
عبدالقیوم ثابت رئیس مؤسسۀ رشد و انکشاف در جوزجان گفت، از چندین سال به این طرف این مؤسسه پروژه های را برای تشویش زنان برای کار کردن در بخش زراعت و خودکفا شدن تطبیق می کند.
وی گفت، «ما صدها زن را در بخش های مختلف از جمله مالداری، مرغداری و زنبورداری آموزش داده ایم. این زنان به خودکفایی رسیده اند و می توانند برای خانواده های خود امرار معاش کنند.»
ثابت گفت، «ما در نظر داریم تا امسال زنان بیشتری را تحت پوشش برنامۀ زراعتی خود قرار دهیم تا بتوانند از نظر مالی خانواده های خودرا حمایت کنند.»
وی افزود، «ما در نظر داریم در سال جاری زنان بیشتری را تحت پوشش برنامۀ زراعت خود قرار دهیم تا بتوانند از لحاظ مالی خانواده های خود را حمایت کنند.»
پاسخ8 دیدگاه
این یک ابتکار بسیار خوب است، اما نمی فهمم که مؤسسات دولتی و غیر دولتی در ولایات جنوبی و شرقی مصروف چه هستند. آنها این گونه پروژه ها را تطبیق نه کرده اند. این منطقه در جریان ۵ سال گذشته بیشترین آسیب را از جنگ دیده است، اما ما تا اکنون نه شنیده ایم که این گونه پروژه های که دارای تاثیرات دایمی باشند توسط کدام مؤسسۀ ملی یا بین المللی در آنجا اجرا شده باشد. اگر این کار انجام یافته باشد، خواهش میکنیم که سلام تایمز گزارش های را از این مناطق نیز تقدیم کند. تشکر
پاسخ8 دیدگاه
تشکر از سلام تایمز بخاطر نشر همچو خبرهای امیدبخش. زنان افغانستان در نزدیک به نیم قرن جنګ و ویرانی بیشترین آسیب را متقبل شده اند، جان شان را از دست داده و اګر زنده هم مانده اند با مشکلات صد برابر بیشتر از مرګ دست و پنجه نرم می کنند. یکی از این مشکلات نبود سرپرست و نان آور خانواده در جامعهٔ مثل افغانستان است که کار زنان در آن تابو شمرده می شود. اما وقتی میبینیم که با وجود این همه مشکلات و حتی در زیر سایهٔ رژیم طالبان زنان شجاع افغان کار می کنند و یک لقمه نان حلال را به خانوادهٔ شان فراهم می سازند واقعا احساس خوشی می کنم. باز هم تشکر از خبرګزاری شما بابت نشر خبرهای که تصویر مثبت را ارایه می کند و مردم را به آیندهٔ کشور امیدوار می سازد.
پاسخ8 دیدگاه
این خبر بسیار خوب و امیدوار کننده است، این زنان قهرمان نشان می دهند که اگر فضا برای شان مساعد شود می توانند که دوشادوش مردان کار کرده و خانواده های شان را از فقر و تنگدستی نجات دهند. دولت قبلی افغانستان یک برنامۀ ملی را جهت توانمند سازی و اقتصادی زنان در سال ۱۳۹۵ راه اندازی نمود اما این برنامه به دلیل عدم همکاری ارگان های ذیربط نتوانست به اهداف تعین شده برسد و متاسفانه با سقوط جمهوریت این برنامه نیز مانند سایر برنامه های انکشافی از فعالیت بازماند. اکنون با توجه به وضعیت پیش آمده و محدودیت های که از طرف رژیم طالبان بر زنان و خصوصا زنان کارفرما وارد شده است مسؤلیت جامعۀ جهانی است تا اهداف و فعالیت های تکمیل ناشدۀ آن برنامه را تطبیق کند. اگر زنان بتوانند کار کنند و به استقلال اقتصادی برسند نه تنها خشونت علیه زنان به صورت چشمگیری کاهش خواهد یافت بلکه آیندۀ کشور نیز تغیر خواهد یافت چون زنان خودکفا خواهند توانست به اطفال شان امکانات بهتر آموزشی را فراهم کنند تا بتوانند در آینده منحیث یک انسان سالم به جامعه تبدیل شوند.
پاسخ8 دیدگاه
فراهم کردن فرصت های کاری برای فقرای افغان باعث خوشحالی است. برنامه جهانی غذا در مکاتب به کودکان نان داد و سپس کودکان بیگناه نان را در دست گرفتند. من این کار وحشیانه برنامه جهانی غذا را به شدت محکوم می کنم که تصویر بدی از افغان ها به جهانیان ارائه کرد.
پاسخاین اقدام دبلیو اف پی غیراخلاقی است و به حالت روحی و روانی و آینده کودکان آسیب می رساند، اما باید به جای محکوم کردن دبلیو اف پی آنانی را محکوم کنید که وضعیت فعلی را بر سر ما آورده اند. قبل از آمدن طالبان به شاگردان در مرکز و ولایات کشور کمپیوتر توزیع می شده، اما حالا با آمدن طالبان برای شان نان خشک توزیع می شود. بناء به نظر من طالبان باید پاسخگو قرار گیرند، و اگر کسی محکوم می شود طالبان باید محکوم شوند.
پاسخ8 دیدگاه
من به شجاعت این زنان که سخت برای بهبود رفاه اقتصادی خانواده هایشان تلاش می کنند، درود می فرستم. زنان باید اجازه کار و تحصیل در خارج از خانه را داشته باشند. در عوض اینکه موسسات خیریه داخلی و خارجی عکس ها و فیلم های آنها را در ازای کمک چند افغانی می سازند و سپس در رسانه ها منتشر می کنند که مایه شرمساری و شکنجه روحی اوست، بهتر است مادران و خواهران خانواده ها خودشان کار کنند و نیازهای اولیه خود را برآورده کنند نه اینکه از سازمان های خارجی کمک بگیرند. برنامه جهانی غذا (دبلیو اف پی) به روز دوشنبه بتاریخ ۲۷ ثورگفت که توزیع نان را برای دانش آموزان در ۷۰ مکتب در ولایات ننگرهار، پکتیکا و جوزجان افغانستان آغاز کرده است. این ادارهء ملل متحد گفت که برنامه توزیع نان خانواده ها را تشویق می کند تا فرزندان خود را به مکتب بفرستند، اما من می گویم که این طرح غیرمنطقی و مضر است. مکاتب برای یادگیری هستند نه برای خوردن غذا. این بچه هایی که در مدارس همین نان می دهند، از نظر روحی می میرند. در ذهنشان تلقین می شود که این کار بیشتر به آنها کمک می کند و بعد اثر مضر آن این است که همیشه فکر می کنند دیگران باید به آنها کمک کنند. مقامات کنونی افغانستان باید جلوی این پروتوکول را بگیرند و در مقابل به زنان اجازه تحصیل و اشتغال را بدهند. بهتر است یک مادر لقمه حلال به دست آورد اگر فرزندش غذای خیراتی می خورد.
پاسخآفرین! ما انتظار کمک را از مؤسسات دزد (گروپ های کمک کننده) که خودشان درفساد غرق هستند نداریم؛ اما با آن هم باید فرصت های کاری برای افغانها فراهم شود. جامعۀ جهانی باید به گوش های باز بشنود که اگر با ما کمک می کنند، آنرا با شیوۀ انسانی انجام بدهند نه به شیوۀ بد و پر از رزالت. بچه های که امروز نان را به دست شان داده اند، بزرگان فردا خواهد بود و این بی عزتی تا آخر عمر در ذهن شان باقی خواهند ماند.
پاسخ8 دیدگاه