هرات -- هر روز حدود ۱۵۰ کودک، زن و مرد فقیر در صف طویل برای بدست آوردن غذای چاشت در بیرون از موسسه کمک رسانی مبارزه افغان ها با فقر (ای اف پی او) در شهر هرات صف می کشند.
آنها کارگران روزمزد فقیر، گدایگران و کودکانی هستند که مجبور به کار در سر سرک هستند و توانایی خرید یک وعده غذا برای زنده ماندن را ندارند.
ای اف پی او با حمایت افغان های مقیم ایالات متحده، کانادا و اروپا، غذای آماده رایگان را برای نیازمندان شهر هرات برای بیش از یک ماه توزیع می کند.
محمد داود انوری، یکی از بنیانگذاران ای اف پی او گفت، «دروازه های ما به روی افراد فقیر، به ویژه کودکان کارگر و بی سرپرست، باز است. آنها در هر زمانی در طول روز که احساس گرسنگی کنند به دفتر ما می آیند.»
![کودکانی که به دلیل فقر شدید مجبور به کار در سر سرک شده اند، به تاریخ ۱۰ حوت در موسسه کمک رسانی مبارزه افغان ها با فقر (ای اف پی او) در شهر هرات غذای رایگان می خورند. [عمر/سلام تایمز]](/cnmi_st/images/2023/03/10/41155-c_4-739_416.webp)
کودکانی که به دلیل فقر شدید مجبور به کار در سر سرک شده اند، به تاریخ ۱۰ حوت در موسسه کمک رسانی مبارزه افغان ها با فقر (ای اف پی او) در شهر هرات غذای رایگان می خورند. [عمر/سلام تایمز]
![در این عکس بدون تاریخ، بنیانگذاران و کارمندان ای اف پی او در بیرون از دارالمساکین این موسسه در شهر هرات عکس می گیرند. [ای اف پی او]](/cnmi_st/images/2023/03/10/41149-afpo-739_416.webp)
در این عکس بدون تاریخ، بنیانگذاران و کارمندان ای اف پی او در بیرون از دارالمساکین این موسسه در شهر هرات عکس می گیرند. [ای اف پی او]
وی گفت، «ما در حال حاضر هر روز به حدود ۱۵۰ کودک فقیر، مرد و زن... نان چاشت می دهیم،» و افزود که این سازمان به محض تأمین بودجه، تعداد ذینفعان را افزایش خواهد داد.
انوری گفت، «ما در پنج ناحیه فقیرنشین شهر هرات دارالمساکین ایجاد می کنیم تا به نیازمندان شدید غذا بدهیم.»
وی گفت، «ما علاوه بر وعده های غذایی برای کودکان، صنف هایی در زمینه آداب معاشرت، فرهنگ شهری و مربیگری زندگی برگزار می کنیم.»
هدف این پروژه نجات اطفال و دیگر مردم فقیر افغان از گرسنگی شدید و سوءتغذیه و نیز ارائه صنف های سوادآموزی برای آنهاست.
او گفت، «بیشتر این کودکان کارگر از تحصیل محروم هستند و ما در حال بررسی گزینه‌هایی برای شروع صنف های آموزشی مضامین مکتب هستیم.»
انوری تصریح کرد، «در مرحله اول این طرح روزانه یک ساعت دروس مکتب را به کودکان کارگر آموزش خواهیم داد.»
او گفت، «ما می‌خواهیم مهارت‌ها و حرفه‌های مسلکی را به آنها بیاموزیم تا بتوانند در آینده حرفه‌ای بسازند و از گدایی و کار در خیابان دوری کنند.»
غذا دادن به آسیب پذیرترین کودکان هرات
نوید ۹ ساله از ۷ سالگی به جمع آوری زباله های پلاستیکی از خیابان های شهر هرات پرداخته است.
او یک برادر ۵ ساله به نام میثم دارد که گاهی او را برای جمع آوری زباله با خود می برد و یک خواهر ۴ ساله دارد.
ای اف پی او در ماه گذشته هر روز نان چاشت رایگان برای نوید فراهم کرده است.
او قبلاً تمام روز با شکم خالی کار می کرد، اما اکنون هر روز یک نان چاشت مغذی می خورد که شامل برنج، گوشت، الو، نخود و میوه تازه است.
نوید گفت، با برکت غذایی رایگان در ماه گذشته وزن او ۳ کیلوگرام زیاد شده است.
او گفت، «بسیار خوشحال هستم که هر روز یک وعده غذای رایگان به من می دهند. من تمام روز را گرسنه سپری می کردم زیرا پولی برای خریدن غذا نداشتم.»
نوید گفت، «من بسیار دوست دارم به مکتب بروم و درس بخوانم، اما خانواده ام مرا به کار می فرستند.»
او افزود، «من روزانه ۷۰ تا ۱۰۰ افغانی [۰.۰۷۰ – ۱.۱۴ دالر] درآمد دارم و درآمدم را به خانواده ام می دهم. پدرم مریض است و نمی تواند کار کند.»
عایشه ۱۱ ساله از رفتن به مکتب محروم شده و به جای آن بوت ها را در کنار جاده در هرات رنگ می کند تا بتواند امرار معاش کند.
او گفت، «بیشتر روزها گرسنه بودم و افراد کمی به من کمک می کردند. من پولی برای خرید غذا نداشتم و خودم را مجبور می کردم که گرسنگی را تحمل کنم.»
عایشه گفت بسیاری از کودکان مانند او از گرسنگی نجات یافته اند زیرا اکنون جایی برای سیر کردن آنها دارند.
او به تاریخ ۱۰ حوت گفت، «من برای خوردن نان چاشت از ۱۰ روز گذشته به اینسو اینجا می آیم. من بسیار خوشحالم که هر روز یک وعده غذای رایگان می خورم. بدون شک، بهترین غذای زندگی ام را می خورم، زیرا ما غذای مناسبی در خانه نداریم.»
ویس احمد ۱۲ ساله نیز زباله ها را از خیابان های شهر هرات جمع آوری می کند.
او گفت، «من قبلا به نانوایی ها و مغازه ها می رفتم و غذا می خواستم، اما افراد کمی کمک می کردند. چاره ای جز گرسنه ماندن تمام روز نداشتم.»
سه هفته پیش، ویس شروع به خوردن نان چاشت رایگان در ای اف پی او کرد.
او گفت، «هر وقت که احساس گرسنگی می کنم، اینجا می آیم و غذا می خورم. بعد از خوردن غذا دوباره به کار خود برمی گردم و تمام پولم را شب به خانه می برم.»
رفع فقر و گرسنگی
عبدالنصیر آسودی، اقتصاددان در شهر هرات و یکی از بنیانگذاران ای اف پی او گفت، حمایت از سوی افغان های مقیم در خارج برای نجات جان صدها کودک کارگر و زن و مرد افغان که به دلیل بحران اقتصادی جاری مجبور به گدایی در سر سرک ها شده اند، حیاتی است.
او گفت، از آنجایی که اکثر افغان ها از گرسنگی حاد رنج می برند، تهیه غذای آماده برای صدها فقیر و نیازمند یک رویکرد بسیار مؤثر برای مبارزه با گرسنگی است.
اسودی گفت، «شرایط فعلی بسیار سخت است و بسیاری از مردم توان خرید بیش از یک وعده غذا در روز را ندارند. اکثر مردم فقیر حتی یک قرص نان برای خوردن ندارند و باید گرسنگی را تحمل کنند.»
وی افزود، «ارائه یک وعده غذای صحی برای کودکانی که از گرسنگی رنج می‌برند، به کاهش سوء تغذیه در میان مردم کمک می‌کند. این یک حمایت بزرگ برای خانواده‌هایی است که نمی‌توانند فرزندان خود را سیر کنند.»
خدیجه ۳۵ ساله، مادر چهار فرزند، چهار سال است که در سر سرک های شهر هرات گدایی می کند.
او گفت که پس از مرگ شوهرش بر اثر بیماری مجبور شد بیرون برود و گدایی کند تا به فرزندانش غذا بدهد.
بیش از دو هفته از شروع خوردن نان چاشت او در ای اف پي او در هرات می گذرد.
او گفت، «من تمام روز در خیابان ها گدایی می کردم و گرسنه بودم، اما من اکنون می توانم به اینجا بیایم و هر روز نان چاشت بخورم. قبلاً فقط می توانستم یک وعده غذای شبانه بخورم، اما چند روزی است که می توانم به شمول نان چاشت دو بار غذا بخورم.»
خدیجه گفت، «در گذشته برخی از مردم به من کمک می کردند، اما یک سال است که هیچکس پولی برای کمک ندارد. من تمام روز را در شهر گدایی می کنم، اما نمی توانم بیش از ۵۰ افغانی [۰.۶۰ دالر] درآمد داشته باشم. کسانی که قبلا با من کمک می کردند، خود فقیر و وابسته شده اند و نمی توانند به دیگران کمک کنند.»
من به تازگی خبری را در رادیو آزادی خواندم که در آن به وضعیت تحصیل دختران در ولایات مختلف پرداخته شده است. این دختران از وضعیت اسفناک خود روایت کرده‌اند و بدبخت هستند زیرا طالبان به آنها اجازه تحصیل نمی‌دهند. همچنین خانواده های این دختران از اینکه فرزندان زیبایشان در حالی که حجاب کامل افغانی و اسلامی را رعایت می کنند، اجازه ندارند مانند مردان درس بخوانند، بسیار ناراحت هستند، اما طالبان به آنها اجازه تحصیل نمی دهند. وقتی مکتب، کورس، پوهنتون یا روشنی وجود داشته نباشد، مردم را از آینده ای تاریک آگاه می کند که عواقب وحشتناکی دارد، بنابراین مردم از این بابت بسیار نگران هستند. به محض اینکه مکاتب و پوهنتونها برای دختران باز شود و زنان اجازه کار پیدا کنند، سازمان های بین المللی طالبان را هر بار که می گویند اگر دختران و زنان اجازه کار نداشته باشند، کمک به دولت افغانستان را متوقف خواهند کرد، مقصر نمی دانند. به نظر من، طالبان نیز باید به این بهانه جامعه جهانی راه خود را صاف کنند و بگذارند همه آزادانه بر اساس سنت افغانی و اسلامی کار کنند. و فرض کنید به مردم اجازه نمی دهند. در آن صورت سازمان های خارجی به دنبال بهانه ای برای توقف فعالیت های خود در افغانستان هستند که به ضرر مردم و طالبان است. اخیراً سازمان حمایت از کودکان، سیف دی چلدرن، گفته است که اگر طالبان فوراً ممنوعیت تحصیل دختران را لغو نکنند، ازدواج کودکان و فقر افزایش خواهند یافت. هدف آشکار فقر این است که آنها دست از فعالیت های خود بر خواهند داشت، پس اگر کمی عقل دارند به این ماجرا پایان دهند به دختران اجازه تعلیم و به زنان اجازه کار بدهند.
پاسخ5 دیدگاه
معمولاً مردم کشورهای فقیر برای بهبود زندگی خود به کشورهای ثروتمند مهاجرت می کنند. یکی از این کشورهای فقیر افغانستان است. بسیاری از افغان ها مانند شهروندان سایر کشورها از راه های مختلف، چه قانونی و چه غیرقانونی، به اروپا، آمریکا و استرالیا... رسیده اند. ترک کشور عزیزت آسان نیست. آن افغان هایی که فرزندان خود را در کشور خود رها کرده اند و روزها و شب ها را به مسافرت در کشورهای دیگر می گذرانند، قربانی های بزرگی می دهند. آنها برای خود روزگار سختی می گذرانند و نیروی جوانی خود را صرف پیشرفت کشورهای دیگر می کنند، اما برعکس، می شنوم که برخی از مردم کشورهای میزبان با آنها با تعصب رفتار می کنند. این در حالی است که کشورهای ثروتمند با کمبود نیروی انسانی مواجه هستند. تنها یک راه برای آنها باقی می ماند تا از مردم کشورهای فقیر در پیشرفت و توسعه کشورشان استفاده کنند. البته این سناریو را ایجاد کردند که کشورهای فقیر به دلیل سیاست های غلط همین کشورهای ثروتمند درحال جنگ و فقر هستند. ایران از افغان ها برای جنگ خود در سوریه استفاده می کند، اما چگونه با افغان ها برخورد می کند؟ پاکستان از افغان ها برای جنگ کشمیر استفاده کرد. روس ها می خواهند از افغان ها برای پیروزی در جنگ اوکراین استفاده کنند... اما برعکس، این کشورها با افغان ها بدرفتاری کرده اند و این کار را می کنند. این تا کی ادامه خواهد داشت؟ بیایید با هم علیه گرسنگی مبارزه کنیم، از جنگ جلوگیری و زندگی کنیم.
پاسخ5 دیدگاه
اگر کار به درستی و با اعتماد و صداقت انجام شده بود، چرا امروز کودکان در کنار جاده ها نان می خوردند؟ اگر امروز دولت درستی وجود داشت، این کودکان مشغول تحصیل می بودند. در عوض، پدر، برادر بزرگتر یا یکی دیگر از اعضای خانواده آنها به طور منظم کار می کردند. آنها از این کودکان مراقبت می کردند، اما متأسفانه برای دو دهه یا بیشتر، قدرت در دست کسانی بود که پول را گرفت و هنگام فرار به خارج منتقل کردند. در عین حال کودکان تمام روز را صرف کارهای بیهوده می کنند. ای کاش با صداقت کامل انجام می شد. با تشکر فراوان از افغانان مقیم خارج که هنوز هم به هر نحوی که دارند دست همکاری دراز می کنند و به این کودکان کمک می کنند. اکنون زمان آن فرا رسیده است که وارد عمل شویم و برای توسعه کشور تلاش کنیم. نسل های آینده نباید ما را به خاطر روشی که ما گذشته را سرزنش می کنیم سرزنش کنند. ما به روزی امیدواریم که هیچ کودکی بوجی بر پشت نداشته باشد. در عوض، بچه ها را با بسته های کتاب ببینیم و از دیدن آنها خوشحال شویم.
پاسخ5 دیدگاه
این یک کار بیسبار اعلی است به شندن این خبر بسیار خوشحال شدم . من که هر واقت این کودکان را میبنم بیسیار رنج می برم. این کودکان که از کس که تقضای پول کند اکسر مردم همراه این کودکان برخورد انسانی نمی کند. اکر یک کودک طلب نان کند از کسی در صد نفر اکر یک یا دو نفر ان هم به مشکل پیدا شود که این کودکان را پول بدهد و این کودکان به همین پول نان به خودشان به خرد وبخورد. این کودکان هیچ نمی فهمند که اینده اینها چی می شود . از هر چیز کرده ضرورت زیاد برای زمینه سازی برای تعلیم کردن این کودکان است.
پاسخ5 دیدگاه
خداوند (ج) بر مردم ما رحم کند. در دو دهه کشورهای مختلف جهان با افغانستان کمک کردند. متأسفانه مقامات دولتی که بیشتر آنها از جنگسالاران سابق بودند، به جای ساختن بند، کارخانه و دستگاه برق، پول را دزدیدند و در بانک های خارجی ذخیره کردند. تک تک کلمات این گزارش قلب یک انسان باوجدان را می شکند. بچه های مملکتی که در کوچه و سرک طلب صدقه می کنند، دختران جوانی که گدایی می کنند و حاکمان آن تحت نام اسلام حکومت می کنند، این اوج بدبختی است. حقیقت این است که اسلام با ما نمانده است. اسلام از ما به غرب کوچ کرده است. اینطور که من می بینم جمهوری اسلامی/امارت افغانستان، جمهوری اسلامی پاکستان، جمهوری اسلامی ایران... اینها دروغ است. طبق تعریف و مبانی واقعی اسلام، دولت آمریکا اسلامی است، یعنی جمهوری اسلامی آمریکا، جمهوری اسلامی آلمان، جمهوری اسلامی فرانسه، جمهوری اسلامی ایتالیا، جمهوری اسلامی ناروی، جمهوری اسلامی بریتانیا... درست است، بخاطریکه احکام اسلام را درست اجرا کرده اند. عبدالله بن عمرو از پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله نقل می کند که فرمود: وقتی این چهار نشانه در انسان وجود داشته باشد منافق خالص است و هر کس یکی از این نشانه ها را داشته باشد یک نشانه نفاق دارد تا آنرا ترک کند: وقتی صحبت می کند، دروغ می گوید؛ وقتی چیزی به او سپرده شود، در آن خیانت می کند؛ وقتی وعده می دهد، به عهد خود وفا نمی کند؛ و وقتی دعوا می کند، داو می زند. اگر به حدیث فوق از پیامبر (ص) نگاه کنید، اکثر مردم جهان غرب این چهار صفت را ندارند، اما اگر به افغانستان، پاکستان و ایران نگاه کنید... بیش از ۷۰٪ مردم این ویژگی های منفی را دارند. حالا مقایسه کنید که اسلام در غرب است
پاسخ5 دیدگاه