قندهار -- برنامه جهانی غذا (دبلیو اف پی) از ده ها خانواده بدون نان آور در قندهار از طریق مزارع زنبورداری حمایت می کند.
۸۰ خانواده در ولسوالی ارغنداب که نان آور خود را در جنگ از دست داده اند، از پروژه کمک های یکساله بهره مند می شوند.
پروژه دبلیو اف پی توسط سازمان غیردولتی محلی هماهنگی کمک های بشردوستانه (سی اچ ای) تطبیق می شود.
مختار احمد احساس نماینده سی اچ ای در قندهار، به سلام تایمز گفت که هر خانواده تجهیزات زنبورداری به ارزش ۳۰۰۰۰ افغانی (۳۴۱ دالر) دریافت خواهد کرد.
![یک زنبوردار به تاریخ ۱ جوزا در شهر قندهار زنبورهای خود را بررسی می کند. این زنبوردار بخشی از پروژه برنامه جهانی غذا (دبلیو اف پی) برای کمک به خانواده های قندهار است که نان آور ندارند. [رحیم الله اخپلوک/سلام تایمز]](/cnmi_st/images/2023/06/02/42382-h_2-739_416.webp)
یک زنبوردار به تاریخ ۱ جوزا در شهر قندهار زنبورهای خود را بررسی می کند. این زنبوردار بخشی از پروژه برنامه جهانی غذا (دبلیو اف پی) برای کمک به خانواده های قندهار است که نان آور ندارند. [رحیم الله اخپلوک/سلام تایمز]
وی گفت، «این تجهیزات شامل صندق زنبور عسل، دستگاه عسل گیری، ۲۵ کیلوگرام بوره، لباس زنبورداری و مقداری از دارو برای زنبورها است. این کمک برای خانواده هایی که نان آور ندارند، درآمد پایدار ایجاد می کند.»
احساس گفت که این پروژه از ولسوالی ارغنداب آغاز شده و به سایر نقاط قندهار گسترش خواهد یافت، و افزود، «ما به مدت شش ماه به این خانواده ها در زمینه زنبورداری آموزش دادیم و اکنون آماده کار هستند.»
این پروژه شامل مرغداری، دامپروری و باغات خانگی است که در اختیار زنان بیوه و خانواده های بدون نان آور نیز قرار می گیرد.
محمد حامد، رئیس شعبهء مالداری در ریاست زراعت، آبیاری و مالداری قندهار گفت که پروژه برنامه جهانی غذا خانواده های فقیر را از فقر نجات می دهد.
وی خاطرنشان کرد، «آب و هوای ارغنداب برای زنبورداری مساعد است و می تواند نتایج مثبتی به همراه داشته باشد، این مزارع زنبورعسل از یک سو برای خانواده هایی که نان آور ندارند اشتغال ایجاد می کند و از سوی دیگر تولید عسل را در قندهار افزایش می دهد،»
وی افزود، «این پروژه مشکلات اقتصادی خانواده های فقیر را به صورت پایدار برطرف می کند. این خانواده ها از طریق زنبورداری تا سالیان متمادی زندگی خود را تامین خواهند کرد.»
زنبورداران حرفه ای
خانواده هایی که پس از دست دادن نان آور خود در جنگ دچار فقر شده اند، از چشم انداز خودکفایی هیجان زده هستند.
صدیق الله، ۷۰ ساله، باشنده ارغنداب، دو پسر کلان خود را در جنگ از دست داد و مسئولیت هشت نواسهء یتیم و دو عروس بیوه خود را بر عهده دارد.
برنامه جهانی غذا برای هر یک از خانواده های پسرش یک مزرعه زنبور عسل فراهم کرده است.
او گفت، این کمک ها نه تنها اینکه مشکلات اقتصادی خانواده اش را برطرف می کند، بلکه همچنان می تواند نواسه هایش را با خیال راحت به مکتب بفرستد.
او گفت، «کمک های ارائه شده به بیوه ها و یتیمان ما بسیار ارزشمند است. ما از فقر شدید و مشکلات اقتصادی رنج می بردیم. برای من دردناک است که می بینم نواسه هایم غذای مناسبی برای خوردن ندارند، اما امیدوارم این کمک ها زندگی ما را بهبود بخشد.»
وی افزود، «خواهش من از موسسات کمک رسانی این است که به حمایت خود از مردم فقیر افغانستان ادامه دهند. در شرایط کنونی، فقرا امیدی جز کمک نهادهای امدادی ندارند،»
عبدالله، ۳۸ ساله، یکی دیگر از ساکنان ارغنداب، گفت که ایجاد مزارع زنبور عسل کمک بزرگی است که او را قادر می سازد تا در دراز مدت زندگی خانواده خود را تامین کند.
عبدالله برادر بزرگترش را چهار سال پیش در جنگ از دست داد و او مسئول هفت فرزند برادرش است.
او گفت، «از فقر و بیکاری مریض بودم و یافتن نان خشک به نگرانی بزرگی برای من تبدیل شده بود،»
وی گفت، «زمین های زراعتی به دلیل خشکسالی هیچ محصولی نداشتند، در حالی که ما هیچ منبع درآمد دیگری نداریم. من بسیار خوشحالم که یک مزرعه زنبور عسل دریافت می کنم و اکنون می توانم زندگی خانواده ام را تامین کنم. من افتخار می کنم که به طور حرفه ای زنبورها را پرورش می دهم و عسل را جمع آوری می کنم.»
درآمد پایدار
اقتصاددانان می گویند که پروژه های زیربنایی و زراعتی سازمان ملل متحد در افغانستان برای افغان های فقیر درآمد پایدار فراهم می کند.
عبدالقدیر نورزی، یک اقتصاددان در شهر قندهار، گفت که کمک های سازمان ملل متحد مانند پروژه زنبورداری به مشکلات اقتصادی افغان های فقیر در کوتاه مدت می پردازد، اما در درازمدت منبع درآمدی برای آنها فراهم می کند.
نورزی گفت، پروژه های سازمان ملل متحد از گسترش فقر و بیکاری جلوگیری می کند و در عین حال امیدی را برای آینده ایجاد می کند.
در حالیکه این پروژه ها نیازهای فوری را برطرف کرده اند، اما درآمد آینده را نیز تضمین می کنند.
سید اشرف سادات فعال جامعه مدنی مقیم هرات گفت که علاوه بر کمک های نقدی و غذایی سازمان ملل متحد به فقرا، پروژه های زیربنایی نقش مهمی در آینده افغانستان ایفا می کنند.
او گفت، «پس از فروپاشی دولت قبلی، کار روی همه پروژه‌های بزرگ و کوچک زیربنایی متوقف شده و هزاران نفر بیکار شدند،»
وی افزود، «اما از سرگیری کار روی برخی پروژه های متوقف شده و راه اندازی پروژه های جدید توسط موسسات کمک رسانی بین المللی، نبض بازسازی در افغانستان را زنده کرده است،»
سادات گفت، «با توجه به بحران اقتصادی فزاینده، فقر و بیکاری، اگر سازمان ملل متحد در پروژه های زیربنایی و توسعه سرمایه گذاری نمی کرد، نیمی از جمعیت کشور به کشورهای همسایه مهاجرت می کردند،»
وی گفت، «کمک های سازمان ملل متحد و کشورهای کمک کننده، افغانستان را از یک فاجعه نجات داده است.»
خوب شد که این پروژه ها تکمیل شده اند. تعداد چنین پروژه ها ممکن است به لطف تطبیق کننده ها افزایش یابد، زیرا آنها به مردمی که فقر را تجربه می کنند، کمک می کنند. کسانی که به نام کمک‌های بشردوستانه یتیمان و کودکان خردسال را در کوچه ها و جاده‌ها جمع‌آوری می‌کنند باید فرصت‌های کاری برایشان ایجاد کنند و مردم را در آن گیر کنند. و اگرسازمان ها می خواهند با ما افغان ها همکاری کنند، باید اولویت های ما را بفهمند و بعدا کار کنند. به طور مثال، احداث بندهای بزرگ و کوچک برق باعث آبیاری زمین، افزایش حاصلات و جلوگیری از قحطی می شود. از خشکسالی نیز جلوگیری خواهد کرد. مردم مشغول کار در مزارع و باغ های خود خواهند بود. همین طور اگر در انرژی بادی و شمسی سرمایه گذاری شود، همان شرکت هایی که سرمایه گذاری کرده اند سود می برند و هموطنان ما از ضرر نجات خواهند یافت. مردم ما غریب هستند، اما هر ماه آنقدر بل های برق می پردازند که توان مالی ندارند و فقط یک چراغ را روشن می کنند تا روشنی بسازند. من اخبار د افغانستان برشنا شرکت [شرکت برق افغانستان] را خواندم. در دو هفته از ماه ثور سال شمسی امسال، ۱۵ میلیون و ۵۰۰ هزار افغانی از ولایات لوگر، قندهار، فراه، زابل و پکتیا جمع آوری و به خزانه دولت تسلیم گردیده است. این پول مردم فقیر ما به کشورهای دیگر برمی گردد. به طور مثال، رئیس شرکت برق و مدیر امور تجارتی چند روز پیش در جلسه ای ضمن ارائه گزارش سالانه این اداره، گفتند که در سال ۲۰۲۲ در ازای برق وارداتی، ۹۶ میلیون دالر به تاجیکستان، حدود ۹۴ میلیون دالر به ازبکستان، ۶۲ میلیون دالر به ایران، ۴۷ میلیون دالر به ازبکستان و ۲۲.۳ میلیون افغانی به شرکت های تولید برق داخلی پرداخت شده است. اولویت ها!!!
پاسخ6 دیدگاه
سه چهارسال پیش در یکی از رسانه های محلی به حیث خبرنگار ایفای وظیفه می نمودم. من برای برنامه صبحگاهی با صاحبان تجارت های کوچک مصاحبه می کردم. آنها با فروش سبزی، سوپ، منتو، جوار و غیره از خانواده خود حمایت مالی می کردند. کرایه خانه را می پرداختند و مقداری هم برای فرزندانشان در مکاتب خصوصی، کورس ها و پوهنتون ها هزینه می پرداختند. از آنها پرسیدیم که چگونه با پول کم کسب و کار خود را اداره می کنند و چقدر درآمد دارند. وقتی با آنها مصاحبه می کردم، بیشتر آنها از کسب و کارشان راضی بودند. این بدان معناست که کسب و کارهای کوچک به آرامی رشد می کنند، اما اگر کسی جرات داشته باشد و در ابتدا دستی به او داده شود. بسیاری از جوانان ما می توانند یک کسب و کار کوچک را به خوبی اداره کنند، اما منابع لازم را ندارند. من طرفدار این هستم که اگر سازمان‌ها به کسی کمک کنند، باید برای او کسب‌وکارهای کوچک بسازند. آنها می توانند بندهای آبی بسازند. آنها می توانند در بندهای بزرگ برق سرمایه گذاری کنند زیرا باید اولویت های کشور و مردم ما شناخته شود و روی آن کار شود. دیروز یوناما نوشت که برنامه ای را در افغانستان برای دور کردن مردم از استفاده از پلاستیک آغاز کرده است. آنها گفتند، مردم می دانند که پلاستیک محیط زیست را آلوده می کند. بنابراین من می گویم، بچه ها اولویت ما را درک کنید و طبق آن عمل کنید. مردم در طول زمان از پلاستیک کمتری استفاده خواهند کرد، اما ابتدا ممکن است به برق، فرصت های کاری، ساخت موسسات آموزشی و معاشات منظم معلمان اهمیت دهید.
پاسخ6 دیدگاه
این درست است که باشندګان قندهار و ولایات همجوار آن در جریان بیس سال دوره جمهوری زیاد آسیب دیدند و بهتر به آنها توجه زیاد صورت ګیرد، اما در عین حال باشندګان ولایات دیګر مانند بامیان، سرپل، دایکندی، ارزګان ... نیز فقیر و بیکار هستند. یکی از عوامل اینکه باشندګان ولایات مذګور بیشتر غریب هستند اینست که از سرحدات کشور دور هستند. آنعده از ولایاتی که با پاکستان، ایران، تاجکستان، ازبکستان، ترکمنستان هم مرز هستند، در او ولایات فرصت های کاری نسبتا بیشتر است بخاطریکه رفت و آمد بین کشورها زیاد است.
پاسخ6 دیدگاه
مردم افغانستان در حالت فقر بیکاری و گرسنگی مانده است. ولی سازمان ملل متحد در افغانستان برای زیاد از مرد زمینه کار را برابر کرده است .حالا پروژه زنبور داری( دبلیو اف پی )به کاهش فقر در قندهار کمک می کند. با این کمک خانواده های کی نان اور ندارد یک لقمه نان پیدا میکند و از بیکاری یک مودت خلاص می‌شود این پروژه کوتاه مدت است ولی اگر مردم دقت کند و کار کند در آمد طولانی داشته خواهد داشت و تقضا می‌کنم تا در دیگر از ولایت افغانستان هم این پروژه را عملی کند .تشکر می‌کنم از سازمان ملل متحد و (پروژه زنبور داری دبلیو اف پی )کی مردم افغانستان را در این حالت سخت بیکاری و فقر کمک می کند و زمینه کار را برایشان محیا میکند .
پاسخ6 دیدگاه
قندهار از نظر مساحت دارای مناطق وسیعی است. برخی از ولسوالی های قندهار دارای سرسبزی معروف هستند. لازم به ذکر است که ولسوالی ارغنداب قندهار که به انارهایش شهرت دارد، بسیار سرسبز است. کشاورزان این ولایت در طول سال به کشت محصولات مختلف از جمله آفتاب پرست، ریحان یا کشمالی و ... می پردازند اما هنوز این محصولات کافی نیست. بهتر خواهد بود که در کنار پرورش زنبور عسل در مناطق روستایی، زراعت که نقش سازنده ای در تولید عسل دارد به کشاورزان توصیه شود. به این ترتیب کشاورزان از فواید عسل و کشاورزی بهره مند خواهند شد. نکته دیگر این است که تولید لبنیات در قندهار تغییرات مثبتی را در زندگی مردم ایجاد کرده است. به این ترتیب از دبلیو اف پی و سایر موسسات خیریه درخواست می کنیم که به کشاورزان ولایت هایی که با زنبورهای عسل کار می کنند و عسل تولید می کنند در قسمت تولید محصولات لبنی و ارائه آن به بازار کمک کنند.
پاسخسلام،
پاسخنام من اخوند زاده عبرت از قندهار افغانستان است.
شماره تلیفون موبایل من ۰۰۹۳۷۰۰۳۳۰۴۵۲ است.
شماره واتساپ من ۰۰۹۳۷۰۰۳۳۰۴۵۲ است.
من در افغانستان به کمک اضطراری نیاز دارم. لطفاً من و فرزندانم در وضعیت بسیار بد و خراب قرار داریم. به مواد غذایی اضطراری و شیر خشک برای فرزندانم نیاز داریم و ما بسیار با مشکل مواجه هستیم. مواد غذایی کافی و شیر خشک برای فرزندانم نداریم. لطفا تمام تلاش خود را بکنید و جان فرزندانم را نجات بدهید. من از شما برای کمک به ما بسیار سپاسگزارم.
منتظرم بزودی برایم خبر بدهید.
با احترام،
اخوندزاده عبرت
6 دیدگاه