خانواده های بیجا شده در بلخ با کمبود غذا و سرپناه روبرو هستند

کندز -- مقامات می گویند، بیش از ۲۰ هزار خانواده از ولایات جوزجان، فاریاب، سرپل، سمنگان، بغلان و کندز -- که در دو سال گذشته به دلیل جنگ مجبور به ترک خانه های خود شده اند -- پس از مستقر شدن در حوزه بلخ با چالش های متعددی روبرو هستند.

سید مسعود قادری، رئیس مهاجرین وعودت کنندگان بلخ گفت، «خانواده هایی که در مناطق مختلف ولایت بلخ ساکن شده اند، توسط جنگ و ناامنی مجبور به ترک خانه های خود شدند.»

قادری گفت، «اکثریت این خانواده ها در خیمه ها، کمپ ها و خانه های کرایی یا همراه اقارب زندگی می کنند، اما هوای سرد زمستان اطفال و بزرگان آنها را تهدید می کند.»

وی گفت، «کمیته های ما همه خانواده های بیجا شده را مورد بررسی قرار داده است و آنها به طور مرتب کمک های ما را دریافت می کنند.»

قادری خاطرنشان ساخت، اگرچه تعداد خانواده های بیجا شده داخلی در ولایت بلخ رو به افزایش است، اما حمایت سازمان های کمک رسانی از چنین خانواده ها در حال کاهش است. وی از حکومت مرکزی و سازمان های کمک رسانی خواست تا در این زمینه توجه ویژه ای داشته باشند.

قادری گفت، اداره وی در حال هماهنگی با ادارات کمک رسانی است تا در بهبود اوضاع بیجا شده گان کمک کند.

قادری گفت، «با حمایت حکومت و سازمان های کمکی توانستیم به ۸۰۰۰ خانواده کمک فراهم کنیم. این کمک شامل مواد غذایی و غیرغذایی و همچنان کمک های نقدی بود که به خانواده های واجد شرایط داده شد.»

وی گفت، «آلمان به عنوان یكی از كشورهای کمک كننده به افغانستان، در این سال خورشیدی به خانواده های بیجا شده در بلخ كمک چشمگیری کرده است. این اقدام در رفع مشكلات بیجا شده گان داخلی كمک كرده است.»

وی از همه سازمان های کمکی خواست تا بر بهبود وضعیت بیجا شده گان تمرکز کنند.

محمد افضل حدید، رئیس شورای ولایتی بلخ گفت، «مشکل اصلی ای که این خانواده ها در حال حاضر با آن روبرو هستند کمبود غذا و سرپناه است. ما وضعیت آنها را ارزیابی کرده ایم و یافته های خود را با حکومت در میان گذاشته ایم تا با این [خانواده ها] کمک کند».

وی گفت، در حالی که برخی از خانواده های بیجا شده داخلی مواد خوراکی و سایر کمک ها را از ریاست ولایتی امور مهاجرین و عودت کنندگان و همچنان برخی سازمان های کمکی دریافت کرده اند، آنها به کمک های بیشتری نیاز دارند.

شرایط چالش برانگیز

خدای بیردی ۵۲ ساله که با خانواده خود و ۲۵۰ خانواده دیگر از ولسوالی خواجه سبزپوش ولایت فاریاب نقل مکان کرده بود، در کمپ سخی در قسمت شمالی مزارشریف ساکن شد.

بیردی گفت، «اگرچه ما در اینجا از جنگ در امان هستیم، زندگی در خیمه ها در زمستان سرد و بدون هیچ گونه امکاناتی چالش های بزرگی را برای ما ایجاد می کند.»

وی گفت، «تنها درخواست ما از حکومت این است كه امنیت را برقرار كند تا ما بتوانیم به خانه های خود برگردیم. این باشنده گان بسیار ترسیده اند و نمی خواهند به فاریاب برگردند.»

غلام سخی طاهری، کسی که مجبور شد خانه خود را در روستای میرزا اولنگ ولسوالی درزاب در سرپل ترک کند، اکنون همراه با خانواده هشت نفری خود در شهرک فارابی در مزارشریف مستقر شده است.

طاهری گفت، «من بیش از یک سال پیش مجبور شدم از میرزا اولنگ به مزارشریف نقل مکان کردم و اکنون زندگی بسیار سختی را می گذرانیم.»

وی گفت، «من هر روز در جستجوی کار روزانه بخاطر پیدا کردن غذا برای فرزندانم به مرکز شهر می روم، اما به ندرت می توانم کار پیدا کنم.»

وی افزود، «دو فرزند من از سینه و بغل رنج می برند، اما من پول ندارم تا آنها را به یک داکتر ببرم. بسیاری از خانواده های دیگر در یک وضعیت مشابه وجود دارند که اطفال و بزرگان آنها مریض هستند، اما آنها از عهده تداوی طبی برآمده نمی توانند.»