کابل -- ضیاگل، دختر خود را فقط یک ساعت پس از فرارکردن از افراد مسلح که به تاریخ ۲۳ ثور بر یک زایشگاه کابل حمله کردند، به دنیا آورد و اکنون وی با صدمه این قتل عام برای مادربودن مبارزه می کند.
در حالیکه وی روزهای نخست را با رویا دختر جدیدش می گذراند، این شب های بی خوابی که هر والدین جدید با آن آشنا است، بر اثر این حمله وحشتناک که باعث کشته شدن دست کم ۲۴ نفر شد، وی را بیشتر می رنجاند.
این زن ۲۸ ساله، در حالیکه روی یک فرش در خانه کابل خود نشسته و آغوش خود را برای دختر خوابیده خود گهواره کرده گفت، «من هر شب خواب های بدی دارم.»
در یک حمله ای که یک کشوری را شوکه کرد که مدت ها پس از دهه ها جنگ به وحشیگری عادت کرده بود، هنگامی که افراد مسلح که خودشان را به عنوان اعضای نیروهای امنیتی جلوه می دادند، به این شفاخانه که توسط داکتران بدون مرز اداره می شود داخل شدند، نوزادان، مادران و نرسان کشته شدند.
اشرف غنی رئیس جمهور افغان، بعداً طالبان را که هرگونه دست داشتن در این حمله را رد کردند، مقصر دانست در حالیکه ایالات متحده گروه داعش را متهم کرد.
هیچ گروه مسئولیت آن را برعهده نگرفته است.
ضیاگل، از خانه خود در یک محله فقیرنشین کابل گفت، «هر وقت صدای بلند یا ترقه های آتش بازی را می شنوم، فکر می کنم مهاجمین آمده اند تا مرا بکشند.»
وی گفت، «این حمله به طور ناگهان رخ داد؛ مهاجمین به شلیک کردن نوزادان و زنانی شروع کردند که ولادت می دادند.»
وقتی این جنگجویان به سرکشی کشتار خود ادامه می دادند -- که توسط داکتران بدون مرز به عنوان «یک تیراندازی سیستماتیک» توصیف شد – داکتران در این شفاخانه با ضیاگل و دیگران کمک کردند تا خود را پنهان کنند.
وی بعداً به فرارکردن مؤفق شد و توسط منسوبین امنیتی به شفاخانه دیگری انتقال شد.
یک ساعت بعد، دخترش رویا به دنیا آمد که بعد از متحمل شدن یک سقط قبلی، یک نعمت است.
اما این خوشی کمرنگ شده بود. خشو اش (مادر همسرش) که همراه وی به این شهاخانه آمده بود، کشته شده بود.
'چهره اش غیرقابل تشخیص بود'
اکرم ۴۰ ساله، به وضوح عواقب این حمله وحشتناک را به یاد می آورد که خانمش اندکی پس از آن کشته شد که به دخترشان، مریم، ولادت داد.
با نزدیک شدن به چپرکت شفاخانه که جسد خانمش در آن قرار داشت، وی نمی دانست زنی که در آنجا دراز کشیده است همسرش است.
وی گفت، «من وی را از روی پاهایش تشخیص دادم. وقتی وی را دیدم، نتوانستم چهره اش را بشناسم.»
وی دختر خود را پس از دیدن یک پیام فیسبوک پیدا کرد که می گوید همراه با یک تصویر و شماره تیلیفون به یک شفاخانه دیگر منتقل شده بود.
برای بسیاری از والدین جدید – که اکثر آنها از محله های فقیرنشین کابل هستند -- پیامدهای این قتل عام، رسیدن به اهداف شان را دشوارتر کرده است.
ضیاگل با افزودن اینکه قرنطین وضع شده در پایتخت برای مجادله با ویروس کرونا باعث شده است که کمایی کردن پول حتی سخت تر شود گفت، شوهرش کر است و پیدا کردن کار در اوقات عادی برای وی دشوار است.
نزدیک به ده خانواده که صدمه این کشتار را تحمل کرده اند، با کمکی که از طریق صندوق رفاه و اضطراری برای افغانستان (ریفا)، یک گروه مبارزاتی فراهم شده است، زنده مانده اند.
بهزاد غازی، رئیس عملیاتی این گروه در افغانستان گفت، این گروه با اهدای بسته های مراقبت به شمول مواد غذایی، دایپر ها، لباس و سایر لوازم ضروری کمک می کند.
لیلا شوارتز، یک روانشناس و بنیانگذار آرامش خاطر افغانستان، یک سازمان غیردولتی گفت، اینکه چه کسی به نجات یافته گان کمک خواهد کرد تا در مدت طولانی بر صدمه روانی غلبه کنند، یک سؤال علیحده است.
وی گفت، خانواده ها اکثراً دسترسی ناچیزی به مراقبت های صحت روانی دارند -- که از قبل محدود است -- و به همین دلیل از «کمک روانی که برای صحت یابی ضرورت دارند» به احتمال زیاد محروم می شوند.
اکرم که یک دکان را اداره می کند، دو پسر دیگر شش ساله و هفت ساله و یک مادر کهن سال دارد که باید از آنها مراقبت کند. وی نگران این است که چگونه کوچکترین فرزند خود را بزرگ کند.
وی گفت، «فکر نمی کنم [مادر من] توانایی مراقبت از این کودک را داشته باشد.»
از ویب سایت خبری شما خیلی متشکریم از بابت خبر های مهم. واقعن شما خیلی زحمت می کشید و مردم کشور را از ظلم و استبداد گروههای تروریستی و از کشور های که میخواهند افغانستان را ویران کنند آگاه می سازید. باز بسیار زیاد تشکر
پاسخ3 دیدگاه
خواست ما از حکومت این است که با باز مانده گان حمله برا زایشگاه کابل همکاری نمایند. حکومت باید از نوزادان که مادران شان را در حمله متدکره از دست دادند مرقبت نمایند زیرا مردم افغانستان اکثراً مشکلات اقتصادی دارند و آنها نمیتوانند که به کودکان شیر خشک فراهم کنند.
پاسخ3 دیدگاه
حمله برا زایشکار کابل یک عمل خیلی شینع و فراموش نشدنی است. این عمل در تاریخ جهان ثبت شد که تروریست ها حتی بالای کودکان نوزاد رحم نکردند. این گونه جنایت در هیچ جای دنیا صورت نکرفته که در افغانستان صورت گرفت. حکومت باید بخاطر از بین بردن گروه داعش یک تصمیم درست اتخاذ کند زیرا با داعش صلح نمی شود انها فقط بخاطر کشتن بوجود آمده اند. گروهی که می کشد هیچگاه با او صلح نمی شود. همه داعش که در افغانستان و جود دارد باید نابود شود و زنداانیان این گروه که در زندان های کشور به سر می برد نیز باید اعدام گردد. اگر آنها رها گردد دوباره به میدان جنگ بر می گردتد و دست به کشتار مردم بیگناه می زنند.
پاسخ3 دیدگاه