نجات یافته گان از قتل عام زایشگاه کابل از وحشت و صدمات عواقب بعدی، حکایت کردند

کابل -- ضیاگل، دختر خود را فقط یک ساعت پس از فرارکردن از افراد مسلح که به تاریخ ۲۳ ثور بر یک زایشگاه کابل حمله کردند، به دنیا آورد و اکنون وی با صدمه این قتل عام برای مادربودن مبارزه می کند.

در حالیکه وی روزهای نخست را با رویا دختر جدیدش می گذراند، این شب های بی خوابی که هر والدین جدید با آن آشنا است، بر اثر این حمله وحشتناک که باعث کشته شدن دست کم ۲۴ نفر شد، وی را بیشتر می رنجاند.

این زن ۲۸ ساله، در حالیکه روی یک فرش در خانه کابل خود نشسته و آغوش خود را برای دختر خوابیده خود گهواره کرده گفت، «من هر شب خواب های بدی دارم.»

در یک حمله ای که یک کشوری را شوکه کرد که مدت ها پس از دهه ها جنگ به وحشیگری عادت کرده بود، هنگامی که افراد مسلح که خودشان را به عنوان اعضای نیروهای امنیتی جلوه می دادند، به این شفاخانه که توسط داکتران بدون مرز اداره می شود داخل شدند، نوزادان، مادران و نرسان کشته شدند.

اشرف غنی رئیس جمهور افغان، بعداً طالبان را که هرگونه دست داشتن در این حمله را رد کردند، مقصر دانست در حالیکه ایالات متحده گروه داعش را متهم کرد.

هیچ گروه مسئولیت آن را برعهده نگرفته است.

ضیاگل، از خانه خود در یک محله فقیرنشین کابل گفت، «هر وقت صدای بلند یا ترقه های آتش بازی را می شنوم، فکر می کنم مهاجمین آمده اند تا مرا بکشند.»

وی گفت، «این حمله به طور ناگهان رخ داد؛ مهاجمین به شلیک کردن نوزادان و زنانی شروع کردند که ولادت می دادند.»

وقتی این جنگجویان به سرکشی کشتار خود ادامه می دادند -- که توسط داکتران بدون مرز به عنوان «یک تیراندازی سیستماتیک» توصیف شد – داکتران در این شفاخانه با ضیاگل و دیگران کمک کردند تا خود را پنهان کنند.

وی بعداً به فرارکردن مؤفق شد و توسط منسوبین امنیتی به شفاخانه دیگری انتقال شد.

یک ساعت بعد، دخترش رویا به دنیا آمد که بعد از متحمل شدن یک سقط قبلی، یک نعمت است.

اما این خوشی کمرنگ شده بود. خشو اش (مادر همسرش) که همراه وی به این شهاخانه آمده بود، کشته شده بود.

'چهره اش غیرقابل تشخیص بود'

اکرم ۴۰ ساله، به وضوح عواقب این حمله وحشتناک را به یاد می آورد که خانمش اندکی پس از آن کشته شد که به دخترشان، مریم، ولادت داد.

با نزدیک شدن به چپرکت شفاخانه که جسد خانمش در آن قرار داشت، وی نمی دانست زنی که در آنجا دراز کشیده است همسرش است.

وی گفت، «من وی را از روی پاهایش تشخیص دادم. وقتی وی را دیدم، نتوانستم چهره اش را بشناسم.»

وی دختر خود را پس از دیدن یک پیام فیسبوک پیدا کرد که می گوید همراه با یک تصویر و شماره تیلیفون به یک شفاخانه دیگر منتقل شده بود.

برای بسیاری از والدین جدید – که اکثر آنها از محله های فقیرنشین کابل هستند -- پیامدهای این قتل عام، رسیدن به اهداف شان را دشوارتر کرده است.

ضیاگل با افزودن اینکه قرنطین وضع شده در پایتخت برای مجادله با ویروس کرونا باعث شده است که کمایی کردن پول حتی سخت تر شود گفت، شوهرش کر است و پیدا کردن کار در اوقات عادی برای وی دشوار است.

نزدیک به ده خانواده که صدمه این کشتار را تحمل کرده اند، با کمکی که از طریق صندوق رفاه و اضطراری برای افغانستان (ریفا)، یک گروه مبارزاتی فراهم شده است، زنده مانده اند.

بهزاد غازی، رئیس عملیاتی این گروه در افغانستان گفت، این گروه با اهدای بسته های مراقبت به شمول مواد غذایی، دایپر ها، لباس و سایر لوازم ضروری کمک می کند.

لیلا شوارتز، یک روانشناس و بنیانگذار آرامش خاطر افغانستان، یک سازمان غیردولتی گفت، اینکه چه کسی به نجات یافته گان کمک خواهد کرد تا در مدت طولانی بر صدمه روانی غلبه کنند، یک سؤال علیحده است.

وی گفت، خانواده ها اکثراً دسترسی ناچیزی به مراقبت های صحت روانی دارند -- که از قبل محدود است -- و به همین دلیل از «کمک روانی که برای صحت یابی ضرورت دارند» به احتمال زیاد محروم می شوند.

اکرم که یک دکان را اداره می کند، دو پسر دیگر شش ساله و هفت ساله و یک مادر کهن سال دارد که باید از آنها مراقبت کند. وی نگران این است که چگونه کوچکترین فرزند خود را بزرگ کند.

وی گفت، «فکر نمی کنم [مادر من] توانایی مراقبت از این کودک را داشته باشد.»