جوانان افغان که با یک آینده تاریک روبرو هستند از کشور فرار می کنند

هرات -- بیشتر از یک ماه پس از تصرف افغانستان توسط طالبان، جوانان افغان در جریان کاهش فرصت های کاری و یک آینده نامعلوم به فرار از افغانستان ادامه می دهند.

رحمت الله یک باشنده ولایت تخار به تاریخ ۲۳ سنبله در حالی که در زرنج مرکز ولایت نیمروز در نزدیکی مرز با ایران بود گفت، بسیاری از مردم به دلیل نبود کار مجبور اند تا کشور خود را رها کرده و به خارج بروند.

رحمت الله که قصد دارد به ایران برود گفت، «در گذشته برای جوانان فرصت های تحصیلی وجود داشتند،» اما اکنون جوانان با یک آینده نامعلوم روبرو هستند و بسیاری از آنها در صورت باقی ماندن در کشور شاید به مواد مخدر یا جرایم روی آورند.

فرهاد حیدری یک باشنده شهر هرات گفت، «بیشتر از یک ماه گذشت که طالبان قدرت را به دست آوردند، اما ما هنوز در یک حالت نامعلوم به سر می بریم.»

وی گفت، اکثریت شهروندان تحصیل کرده و تأثیرگذار افغان به شمول دانشمندان و سرمایه گذاران، به دلیل ناامیدی از شرایط کنونی کشور را ترک کرده اند.

حیدری که از پوهنتون فارغ شده است با افزودن اینکه وی تحت رژیم طالبان به یک آینده روشن امیدی ندارد گفت، «من نیز تصمیم دارم که افغانستان را ترک کنم.»

مصیبتی برای افغانستان

جوانان افغانستان که بسیاری از آنها با بازگشت طالبان از تحصیل و وظایف محروم شده اند، مانند حیدری یک دیدگاه ناامیدی دارند.

فرید احمد میرزایی یک باشنده ولایت بغلان که اکنون در زرنج است گفت که افغانستان به یک «زندان» تبدیل شده است که وی دیگر نمی خواهد در آن زندگی کند.

وی گفت، «افغانستان ویران شده است و جایی برای زندگی کردن و کار کردن نیست. از همه بدتر اینکه هیچ حکومتی وجود ندارد که از مردم خود مراقبت کند.»

وی افزود، «من هرگز به اندازه امروز احساس بیچارگی و فرسودگی نکرده ام. هیچ گزینه ای برایم باقی نمانده است جز اینکه کشورم را ترک کنم.»

ادریس که اصلاً از ولایت ننگرهار است گفت که وی برای فرار از وضعیت نامعلوم و ترس از حاکمیت طالبان، قصد دارد به ایران برود.

وی با افزودن اینکه این واقعاً «برای افغانستان یک مصیبت» است گفت، «روزانه هزاران جوان تحصیل کرده به دلیل یک آینده نامعلوم کشور را ترک می کنند.»

سید ادریس حسینی یک محصل سال سوم که در رشته اقتصاد پوهنتون هرات درس می خواند گفت که وی پس از مجبور شدن به ترک تحصیل، هیچ امیدی به آینده ندارد.

وی گفت، طالبان فقط خودشان را در حکومت استخدام می کنند و همه جوانان تحصیل کرده و متخصص بیکار هستند.

حسینی گفت، «من اگر از پوهنتون فارغ هم شوم بسیار شک دارم که طالبان مرا برای حکومت خود استخدام کند.»

از دست دادن کار

در همین حال، دیگران مانند مریم احمدی یک کارمند پیشین ریاست معارف هرات، پس از به قدرت رسیدن طالبان وظیفه خود را از دست دادند.

احمدی گفت، وی با معاشی که قبل از آمدن طالبان دریافت می کرد، خانواده اش را حمایت می کرد.

وی با افزودن اینکه از یک آینده تاریک و نامعلوم افغان ها می ترسد گفت، «طالبان مرا از رفتن به دفتر منع کردند، بنابر این من اکنون معاش ندارم و حتی اجازه ندارم در سکتورهای دیگر نیز کار کنم.»

الله داد یک افسر در قول اردوی ۲۰۷ ظفر اردوی ملی سابق افغانستان نیز وظیفه اش را از دست داد.

وی گفت، حکومت پیشین معاش دو ماه قبلی را به الله داد نداده بود و فرمانده تازه تعین شده طالبان در قول اردو به وی گفت که هیچ کس از منسوبین سابق معاش نخواهد گرفت.

الله داد گفت، «من به طالبان مراجعه کرده و گفتم که آماده هستم به کارم ادامه دهم، اما فرمانده طالبان به من گفت که نمی توانم به جایگاه قبلی خود برگردم.»

وی افزود، وی اکنون مجبور است که کارهای مزدوری را انجام دهد اما باز هم نمی تواند کار پیدا کند، بنابراین وی اکنون باید به یک کشور همسایه مهاجرت کند تا خانواده خود را از گرسنگی احتمالی نجات دهد.

فیصل اکبری یک باشنده ولایت تخار که همچنان در زرنج بود، به مدت چهار سال در یک اداره بین المللی حقوق بشر در تخار کار کرده بود تا اینکه ماه گذشته این اداره مجبور شد تا فعالیت خود را متوقف کرده و کارمندان خارجی خود را خارج کند.

وی با افزودن اینکه در افغانستان کار نیست گفت، «من به نیمروز آمدم تا به ایران رفته و در آنجا کار کنم.»

پس از آنکه بسیاری از سازمان های بشردوستانه بعد از تسلط طالبان افغانستان را ترک کردند، رئیس کمیته بین المللی صلیب سرخ (آی سی آر سی) به تاریخ ۱۷سنبله، از سایر سازمان های بشردوستانه خواست که به افغانستان برگردند.