اقتصاد

پل ساخته شده با کمک ملل متحد در قندهار مشکلات ساکنان را برطرف کرده است

گزارش از رحیم الله اخپلواک

یک پل جدید در ولسوالی شاه ولی کوت، ولایت قندهار، که توسط برنامه انکشافی ملل متحد (یو ان دی پی) تمویل شده است، اکنون سفر را برای هزاران نفر آسان می کند. این پل که ۲۱ متر طول و ۵ متر عرض دارد، بر روی رود ارغنداب در نزدیکی بند دهله ساخته شده است. [رحیم الله اخپلوک/سلام تایمز]

قندهار -- یک پل جدید در ولسوالی شاه ولی کوت، ولایت قندهار، که توسط برنامه انکشافی ملل متحد (یو ان دی پی) تمویل شده است، اکنون سفر را برای هزاران نفر آسان می کند.

این پل که ۲۱ متر طول و ۵ متر عرض دارد، بر روی رود ارغنداب در نزدیکی بند دهله ساخته شده است.

پل پس از چهار ماه کار روی ساخت و ساز آن به تاریخ ۲۶حوت بر روی مسافران افتتاح شد.

شورای مهاجرین دنمارک این پل را با هزینه ۴.۵ میلیون افغانی (۵۲۰۰۰ دالر) ساخت که توسط یو ان دی پی تمویل شد.‌

در عکسی که به تاریخ ۲ حمل گرفته شده، یک پل جدید به طول ۲۱ متر بر روی رود ارغنداب در ولسوالی شاه ولی کوت، ولایت قندهار، به تصویر کشیده شده است. [رحیم الله اخپلواک/سلام تایمز]

در عکسی که به تاریخ ۲ حمل گرفته شده، یک پل جدید به طول ۲۱ متر بر روی رود ارغنداب در ولسوالی شاه ولی کوت، ولایت قندهار، به تصویر کشیده شده است. [رحیم الله اخپلواک/سلام تایمز]

عبدالسلام بریالی، رییس اداره اقتصاد قندهار گفت که پل دهله اکنون شش منطقه ولسوالی شاه ولی کوت و بند دهله را با شهر قندهار وصل می کند.

بریالی گفت، «مردم برای سفر به بند دهله و مناطق تفریحی آن با مشکلاتی مواجه بودند، اما با اعمار این پل، [ساکنان] شهر قندهار و برخی ولسوالی ها می توانند به راحتی به بند دهله رفت و آمد کنند.»

وی افزود که اعمار این بند تقریباً ۵۰ جوان از ولسوالی شاه ولی کوت را به مدت چهار ماه استخدام کرد.

او گفت، «پل... سفر را برای چندین دهه تسهیل خواهد کرد.»

بهبود حمل و نقل

به گفته پاینده محمد، ۶۳ ساله، باشنده ولسوالی شاه ولی کوت، اگر سطح آب برای عبور زیاد می شد، مردم محلی مجبور می شدند مسیرهای طولانی را برای رسیدن به شهر قندهار طی کنند.

او گفت، «در گذشته پل کوچکتری وجود داشت، اما در درگیری با انفجار مین تخریب شد.»

محمد گفت،‌ «بعد از تخریب پل، ما نمی توانستیم مریضان را به موقع به شفاخانه ها برسانیم. رفت و آمد بسیار سخت بود و تا زمانی که واقعا مجبور نبودیم به شهر نمی رفتیم.»

وی افزود، «با ساخت این پل ما می توانیم در مدت کوتاهی با خیال راحت به شهر قندهار رفت و آمد کنیم. این مسافت در حال حاضر بسیار کوتاهتر است و ما دیگر مجبور نیستیم مسیرهای طولانی تری را برای رسیدن به شهر قندهار طی کنیم.»

او گفت، ساخت پل جدید زندگی او را آسان کرده است.

عبدالباقی، ۶۴ ساله، یکی دیگر از باشندگان ولسوالی شاه ولی کوت، گفت که بالا آمدن سطح رود در تابستان و زمستان رفت و آمد را بسیار دشوار می کرد.

او گفت، «وقتیکه سطح آب رود بالا می رفت، ما مجبور بودیم از طریق مسیرهای کوهستانی به شهر قندهار سفر کنیم. جاده بسیار بد است و رفت و آمد به شهر را بسیار دشوار می کند.»

باقی گفت، «من بسیار خوشحالم که مشکلات سفری ما حل شدند. در گذشته سفر به شهر قندهار از طرف شب غیرممکن بود، اما اکنون هر زمان که بخواهیم می توانیم به آنجا برویم.»

باقی افزود، پروژه های توسعه ای از سوی موسسات بین المللی باعث ایجاد اشتغال و ایجاد امید شده است.

این پل برای کسانی که از قندهار سفر می کنند نیز مفید است.

تاج محمد سیرت، ۳۲ ساله، باشنده شهر قندهار، پیش از این مجبور بود برای رسیدن به بند دهله یک مسیر کوهستانی چند ساعته را طی کند.

او گفت، «هزاران باشنده قندهار هر روز برای چکر و میله به بند دهله می روند. قبل از ساخت این پل، رفت و آمد به آنجا بسیار دشوار بود.»

او افزود، «ساکنان ولسوالی شاه ولی کوت مجبور بودند چندین ساعت از شهر تا ولسوالی خود سفر کنند، اما اکنون می توانند در یک ساعت به خانه های خود برسند. این یک سهولت عالی برای مردم است.»

سیرت گفت که با ساخت این پل، افراد محلی بیشتری برای میله و چکر به بند دهله می روند.

بهبود زندگی افغان ها

ساکنان می گویند، کمک های سازمان ملل به تغییرات مثبت منجر شده است.

خیرالله، ۴۲ ساله، باشنده ولسوالی شاه ولی کوت، به مدت چهار ماه در ساخت پروژه پل دهله کار کرده است.

خیرالله گفت، او هر ماه ۱۲۵۰۰ افغانی (۱۴۰ دالر) از کار روی این پروژه دریافت می کرد که به او کمک کرد تا از بیکاری و خانواده اش از فقر نجات یابد.

او گفت، «بیکاری مرا به شدت آزار می داد، زیرا مشکلات اقتصادی به اوج خود رسیده بود. با کار در ساخت پل دهله توانستم معاش بگیرم.»

خیرالله گفت، «من نان آور یک خانواده پنج نفره هستم. معاشی که از پروژه ساخت پل به مدت چهار ماه گرفتم برای چند ماه دیگر نیز برای هزینه های خانواده ام کفایت می کند.»

او گفت، بدون کمک موسسات کمک رسانی، تعداد بیشتری از افغان ها به دلیل فقر و گرسنگی مجبور به مهاجرت خواهند شد.

سنگین نورزی، ۵۴ ساله، باشنده ولسوالی شاه ولی کوت، گفت،یک سال است که از برنامه جهانی غذا مواد غذایی دریافت می کند.

او گفت، «دو پسرم در جنگ کشته شدند و من سرپرست یک خانواده ۱۳ نفره شدم. من پیر هستم و نمی توانم کار کنم و از مشکلات اقتصادی رنج می برم. کمک های سازمان های امدادی خانواده ام را از گرسنگی نجات داده است.»

او افزود، «اگر کمک‌های سازمان‌های امدادی نبود، از گرسنگی می‌مردیم.»

هیچ راه دیگری وجود ندارد که بتوانیم مخارج خانواده خود را تامین کنیم. پسران من قبلاً در اردوی ملی خدمت می کردند و معاشات ماهانه داشتند، اما سه سال پیش هر دو در طول یک ماه کشته شدند.

نورزی گفت، کمک های موسسات کمک رسانی میلیون ها افغان فقیر را از گرسنگی و مرگ تدریجی نجات داده است.

آیا شما این مقاله را می پسندید؟

4 دیدگاه

شیوه نامۀ بیان دیدگاه ها * نشان دهندۀ فیلد اجباری است 1500 / 1500

خداوند از دلم خبر است، کی چقدر به این رقم خبر ترمیم تازه می شم. الان این خبر چنده؟ اما مردم باید یک چیز را بدانند و آن را باید نظارت کوند، به این گونه پروژه ها باید فساد نشود، وه کی کسی میخواهد فساد کند باید روی شه ګرفته شوند. صدها پروژه بازسازی در جمهوری وجود داشت، اما به دلیل فساد، مردم کشور متضرر شدند تا اینکه یک سال بعد دوباره به ویرانی بازگشتند. عموم مردم باید بدانند که هیچ کس نباید پروژه های بی کیفیت را واگذار کند.

پاسخ

اگر در یک کشور امنیت باشد جنک نباشد آن کشور زوتر آباد می شود. شما مشاهده کند که در سراسر ولایت های افغانستان سازمان ملل متحد پروژه های انکشافی خودرا تدبیق می کند. در چندین سالهای که در افغانستان جنک بود حتا خود دولت هم پروژه ها ی انکشافی را در اکسر ولایت ها افغانستان تد بیق کرده نمی توانست . درحکومت فعلی در سراسر افغانستان امنیت موجوداست هرموسسات داخلی و خارجی می تواند که در هرنقات دور دست افغانستان کمک های بشر دوستانه خود را و پروژه های انکشافی خود رابدون کدام ترس وبیم عملی نماید .در این اواخر در بسیار از ولایت های افغانستان کارهای را مو سسات داخلی ‌خارجی اتجام دادن که در چندین سالهای گذاشته هیچ حکومت هم در آن جاه مجود هم نبود.اگر در افغانستان همین رقم امنیت باشد موسسات داخلی ‌خارجی ازادانه کار خودرا انجام بدهد افغانستان زوتر آباد می شود. ببیند که در یک نیم سال چی قدر پروژه ها ی انکشافی در ولایت های که اصلان حکومت در آنجاه مجود هم نبود از طرف سازمان ملل متحد ودیکر از موسسات خیری خارجی و داخلی صورت گرفت است که تمام این پروژه به خیر مردم فقیر افغانستان است . بیاید که ما افعانها دست به یکی دیکر بد هیم ‌واز جنک دست بیکریم و وطن خود را آباد کنم . جنک ما افغانها را تباه ساخت دیکر بس است جنک.ما افغانها باید وطن خود را آباد بسازیم .من هر وافت که خبرهای روز نامه سلام تایمز را مطالعه می کنم وا از آبادی این وطن خبر می شوم بسیار خو شحال می شوم. در جنک خیر افغانها نیست بلکه در صلح خیرافغانها است .

پاسخ

نکته ای که من در مورد آن اظهار نظر می کنم میزان پولی است که سازمان ها ذکر می کنند که در هر پروژه کوچک و بزرگی بیشتر نشان می دهد. اما ممکن است این مقدار کار با پول کمتری انجام شود، البته ما با آن کاری نداریم، چون اگر اصرار کنیم و حساب بخواهیم، ممکن است بگویند این کار را نمی کنیم و راه شان را گرفته، می روند. ۵۰ نفر به مدت چهار ماه کار می کردند، حالا اگر کمی زحمت کشیده شود ممکن است عده ای بتوانند کار پیدا کنند. بند دهله محل تفریح و میله های مردم است، زیرا هر روز صدها نفر از آن بازدید می کنند و هزاران نفر هر هفته به آنجا می روند. بنابراین، آنها در جریان میله و چکر خود حتما چیزی می خورند و می نوشند. پس اگر در این منطقه مغازه، هوتل، کلبه و گاز ساخته شود، مالکان نیز می توانند بهره مند شوند، می توانند دو یا سه نفر دیگر را نیز استخدام کنند و آن منطقه از یک دشت به یک مکان فعال تبدیل می شود. یو ان دی پی همه اینها را انجام داد با تشکر از کار آنها. حالا نوبت ماست که در آنجا کارهای بیشتری برای خودمان انجام دهیم...

پاسخ

دو گپ وجود دارد: - من به کارکنان برنامه انکشافی ملل متحد (یو ان دی پی) و شورای مهاجرین دنمارک برای تکمیل این پروژه مهم و ضروری ادای احترام می کنم. از یک طرف، فرصت های کاری کوتاه مدت برای مردم فراهم کردند و از طرف دیگر راه را به جای میله ساختند. با این حال، مقدار پول مذکور برای چنین پل کوچکی بسیار زیاد است. اگر به درستی انجام می شد، این پل می توانست با ۲۰۰۰۰ دالر ساخته شود. - می خواهم به مردم بگویم که سازمان های غیرحکومتی این پل را برای شما ساخت. حالا باید کاری کنید که نزدیک منطقه بند دهله دوکانها بسازید و از آنها برای خانواده خود درآمد کسب کنید. هر جا مردم جشن می گیرند نیاز به خرید مواد اساسی است و دوکان ها برای فروش اجناس باید وجود داشته باشد. سعی کنید تمام عمر خود را با پول سازمان زندگی نکنید. کار مؤسسات مانند کسی است که در گودالی افتاده است و سازمان دست خود را به او دراز کند و او را بالا می کشد. در غیر این صورت باید خرج خانواده خود را تامین کنید. با احترام، محمد

پاسخ