اقتصاد

بند ساخته شده توسط ملل متحد در قندهار ۲۰۰۰ هکتار زمین زراعتی را آبیاری می کند

گزارش از رحیم الله اخپلواک

برنامه انکشافی ملل متحد (یو ان دی پی) اعمار بندی را در ولسوالی ارغستان ولایت قندهار تمویل کرده است. ساخت و ساز بند که سه ماه طول کشید و بیش از۹۰۰۰۰ دالر هزینه داشت، به تاریخ ۱۸ دلو تکمیل شد. [رحیم الله اخپلواک/ سلام تایمز]

قندهار -- ساخت یک بند با تمویل برنامه انکشافی ملل متحد (یو ان دی پی) در ولسوالی ارغستان ولایت قندهار تکمیل شده که برای مناطق مجاور آب حیاتی فراهم کرده است.

ساخت این بند که تکمیل شدن آن سه ماه را در بر گرفت و بیش از ۸.۱ میلیون افغانی (۹۰۰۰۰ دالر) هزینه داشت، به تاریخ ۱۸ دلو به پایان رسید.

این بند که بر روی رود ارغستان ساخته شده، ۱۱۰ متر طول و ۱۲ متر عرض دارد و ۲۰۰۰ هکتار زمین کشاورزی را آبیاری می کند.

عبدالسلام بریالی، سرپرست ریاست اقتصاد قندهار گفت که سطح آب زیرزمینی در بیش از ۱۰۰۰۰ هکتار زمین در ولسوالی ارغستان اکنون افزایش خواهد یافت.

در این عکس که به تاریخ ۱۸ دلو گرفته شده، یک بند آب به طول ۱۱۰ متر که توسط برنامه انکشافی ملل متحد (یو ان دی پی) در ولسوالی ارغستان ولایت قندهار ساخته شده، نشان داده شده است. [رحیم الله اخپلوک/ سلام تایمز]

در این عکس که به تاریخ ۱۸ دلو گرفته شده، یک بند آب به طول ۱۱۰ متر که توسط برنامه انکشافی ملل متحد (یو ان دی پی) در ولسوالی ارغستان ولایت قندهار ساخته شده، نشان داده شده است. [رحیم الله اخپلوک/ سلام تایمز]

وی گفت، «در گذشته به دلیل خشکسالی، مردم مجبور بودند برای آبیاری مزارع خود با استفاده از انرژی آفتابی و پمپ، آب زیرزمینی را پمپ کنند که باعث کاهش قابل توجه سطح آب شد.»

وی افزود، در سال های اخیر ۹ کاریز بر اثر خشکسالی در ارغستان خشک شده اند، اما در این کاریزها دوباره آب جاری شده است و آب زمین های کشاورزی را تامین می کند.

بریالی گفت که بیش از ۳۰۰ خانواده در ۱۰ قریه ولسوالی ارغستان به طور مستقیم از این بند بهره مند می شوند.

ارغستان یکی از ولسوالی های زراعتی قندهار است که در سال های اخیر به دلیل خشکسالی طولانی و کمبود آب، تولیدات آن کاهش یافته است.

فرصت های کاری

این بند هزاران هکتار از اراضی خشکی را که قبلاً بی حاصل بود، قابل کشت و زرع ساخته است.

خداداد، ۵۹ ساله، یک کشاورز در ولسوالی ارغستان، گفت که این زمین به دلیل خشکسالی که کشاورزان را بیکار ساخته بود، قابل کشت نبود.

او گفت،‌ «یو ان دی پی در پاسخ به درخواست ما این بند را ساخته است.»

او گفت، «ما از کمبود آب رنج می بردیم و مجبور شدیم از سازمان های کمک رسان کمک بخواهیم. من از تکمیل بند بسیار خوشحالم. خوشحالم که از این به بعد می توانیم از آب بند استفاده کنیم.»

وی گفت، «همه کارگران پروژه ساخت و ساز ساکنان محلی بودند. این ساخت و ساز به مدت سه ماه برای آنها فرصت کاری ایجاد کرد.»

او گفت، «هنگامی که آب به زمین‌های ما برسد، صدها نفر از جوانان ما به کشاورزی و توسعه باغ ها مشغول خواهند شد.»

نظرمحمد، ۵۲ ساله، یکی دیگر از کشاورزان این ولسوالی، گفت که ساکنان پس از اعمار بند دیگر با کمبود آبیاری یا آب آشامیدنی مواجه نیستند.

وی گفت، «ما با چالش های شدید ناشی از کم آبی به دلیل کاهش سطح آب مواجه بودیم. در برخی از قریه جات دام ها از تشنگی تلف شدند. هر قدر هم که چاه حفر کنیم، آب کافی وجود نداشت.»

وی افزود، «باغ من از کمبود آب خشک شد و نتوانستم نیمی از زمینم را کشت کنم.»

وی گفت، «اکنون که در قریه ما بند ساخته شده است، می توانم تمام زمین خود را کشت کنم و در سال جدید نهال های جدیدی در باغ خود خواهم کاشت.»

او گفت، این بند به افزایش برداشت و کاهش فقر در ولسوالی ارغستان کمک خواهد کرد.

بالا بردن سطح آب زیرزمینی

بند جدید سطح آب زیرزمینی را که در سال های اخیر به دلیل خشکسالی کاهش یافته بود، افزایش داده است.

الله داد ۴۸ ساله، یک کشاورز در ولسوالی ارغستان، گفت که عمق آب زیرزمینی قریه او در سال گذشته ۸۰ متر بود.

وی گفت، با تکمیل این بند، اکنون آب تنها سه متر زیر زمین است.

او گفت، اگرچه او برای حفر چاه های عمیق و خرید پمپ های شمسی پول خرج کرد، «سطح آب هنوز [قبل از بند] بسیار پایین بود و من به سختی توانستم یک هکتار از زمین های کشاورزی خود را آبیاری کنم.»

الله داد گفت، «با افتتاح بند دیگر نیازی به چاه های عمیق نداریم و مجبور نیستیم برای آبیاری زمین های خود هزینه های کلان صرف کنیم.»

او گفت، «از این پس با هزینه کمتر حاصلات بهتری خواهیم داشت.»

وی از سازمان ملل متحد و سایر ادارات کمکی خواست تا برای کمک به کشاورزان و کاهش خشکسالی، چند بند دیگر در ارغستان و سایر مناطق قندهار بسازند.

سلطان محمد، ۵۷ ساله، یکی از ساکنان ارغستان، گفت که حتی تامین آب آشامیدنی برای ساکنان به دلیل پایین آمدن سطح آب زیرزمینی یک چالش بود.

وی گفت، «در منطقه ما چاه های عمیق زیادی وجود دارد و سطح آب زیرزمینی روز به روز کاهش می یابد.»

هر چند ماه یکبار برای حفر چاه های عمیق تر، باید به صاحبان برمه های حفر چاه پول زیادی می پرداختیم.

وی گفت، «در یک ماه پس از ساخت دیوار بند و جمع شدن آب در مخزن، سطح آب زیرزمینی در قریه های مجاور افزایش یافته است.»

او گفت، «امسال برف و باران سنگینی باریدند و بند آب قابل توجهی را جمع آوری خواهد کرد.»

سلطان محمد گفت، همه کشاورزان خوشحال هستند زیرا می توانند زمین های خود را در تابستان با استفاده از آب بند و بدون نیاز به چاه های عمیق آبیاری کنند.

آیا شما این مقاله را می پسندید؟

5 دیدگاه

شیوه نامۀ بیان دیدگاه ها * نشان دهندۀ فیلد اجباری است 1500 / 1500

اکنون این خبر خو شحالی برای کل ملت است. انتظار می رود که سازمان ملل نیز همین نوع کمک های اولیه و اساسی را انجام دهد، از یک سو کشاورزان منتفع شوند و از سوی دیگر تامین آب تامین شود. کسانی که با کمبود آب مواجه بودند، به خاطر همین آب، این صدها جریب زمین دشتی با این اب حاصلخیز می شود. به نظر من نهادهای کمک رسان باید کمک های اساسی به کشاورزان کنند تا کشاورزان برای همیشه از مشکلات موجود رهایی یابند.

پاسخ

با توجه به توزیع نابرابر آب موسمی در جهان، ساخت مخازن بزرگ و کوچک، ضرورتی است که بشر از دیرباز به آن پی برده و برای مدیریت آب تلاش کرده است. همچنین بندهای بزرگ و کوچک زیادی برای توسعه کشاورزی، تولید برق و جلوگیری از سیل بر روی رودخانه ها ساخته شده است که مردم از آن بهره مند می شوند. در قرن‌های اخیر، با پیشرفت علم و تکنالوژی مهندسی آب، ساخت بند نیز سرعت گرفت. غازی امان الله خان ساخت بندهای جدید را در افغانستان آغاز کرد، اما این سلسله نیز پس از فروپاشی رژیم متوقف شد. پس از سال ۱۹۵۰، محمد ظاهرشاه شروع به ساختن بندهای بزرگ کرد، اما پلان او به دلیل تغییر حکومت ها و جنگ ها به پایان نرسید و تاکنون بند بزرگی ساخته نشده است. بر اساس ارقام کمیسیون بین المللی بندهای بزرگ، حدود ۵۸۰۰ بند بزرگ در جهان وجود دارد که برای کشاورزی، تولید برق، تامین آب آشامیدنی، جلوگیری از سیل و سایر اهداف استفاده می شود. ممکن است تعداد کمی توسط کشورهای دیگر ساخته شده باشند، اما بقیه توسط مردمی که در آنجا زندگی می کنند و ساکنان اصلی آن هستند ساخته شده اند. ساخت بندهای آبی بزرگ و کوچک در کشور ما نیز نقش سازنده ای در توسعه اقتصادی دارد. در جایی خواندم که در دوران جنگ سرد، رقابت بین ایالات متحده آمریکا و اتحاد جماهیر شوروی برای ساخت سدها و تسلیحات وجود داشت. من می گویم که خارج از رقابت است زیرا ما مردمی وابسته به زمین هستیم و سطح خشکسالی هر روز در حال افزایش است. بناء بهتر است مردم با ضایع ساختن وقت خدا حافظی کنند، بندها و حد اقل بندهای خورد را بسازند.

پاسخ

بسیار عالی. روزی با یکی از اهالی این منطقه صحبت می کردم، گفت با کم آبی شدید مواجه هستیم. باغ های انار و انگور ما آسیب دید، محصولات ما در وضعیت بدی قرار دارند، سطح آب چاه های عمیق ما روز به روز در حال کاهش است و ما با مشکلات متعدد دیگری مواجه هستیم. ولسوالی ارغستان یک ولسوالی دورافتاده در شرق قندهار است که در فصل تابستان آب باران را از برف در ولایت غزنی دریافت می کند. به گفته فرد مذکور، در زمان سردار محمد داود خان [رئیس جمهور فقید] بند مذکور در این منطقه مورد بررسی قرار گرفته بود، اما به دلیل جنگ ها تا کنون ناتمام ماند. جای شکر است که بالاخره این آرزو در زندگی این بیچاره ها محقق شد. این اقدام سازمان ملل متحد بسیار زیاد قابل قدر است زیرا با ساخت این بند گام بزرگی در زندگی مردم این منطقه برداشته است. ساختار جغرافیایی افغانستان به گونه ای است که کشور محصور در خشکی است. به دلیل جنگ های چهار دهه گذشته، هیچ کاری در عرصه صنعت صورت نگرفته است، به طوری که مردم به کار مشغول شوند و در فابریکه ها کار کنند یا به کارهای دیگر بپردازند، اما اقتصاد اکثریت مردم افغانستان بر زراعت استوار است. اگر سازمان های خارجی در این کار زیرساختی کمک کنند، خوب است. با این کار، برف و آب باران افغانستان ذخیره می شود، سطح آب زیرزمینی بالا می رود و همچنین به تقویت اقتصاد افغانستان کمک می کند.

پاسخ

راپور نشان می‌دهد که بند ساخته شده توسط برنامه انکشافی سازمان ملل متحد یا دفتر،( یو ان دی پی) در ولسوالی ارغستان ولایت قندهار ساخته شده است و تقریبا 2000هکتار زمین کشاورزی را آبیاری میکند و مبلغ مصرف شده این بند هشتاد یک لاک افغانی می باشد. فکر میکنم که یک هکتار زمین کشاورزی 100جریب زمین کشاورزی می شود و 2000 هکتار زمین کشاورزی 200000جریب زمین کشاورزی می شود یعنی اگر ما8100000افغانی را تقسیم 200000 جریب زمین کنم سر فی جریب زمین 45.5 افغانی مصرف می‌یایید آما زمین های مردم این ولسوالی سال‌ها است که این 200000 جریب زمین قابل کشاورزی نیست. اگر این 300خانواده اتفاق می داشتند هر خانواده 27000 افغانی جمع آوری می کردند این بند چند سال پیش ساخته می‌شود. بالایی یک چاه عمیق همراهی تخته های شمسی و ابازک تقریباًن در حدود از 50000افغانی گرفته آل 120000افغانی مصرف می شود. یک فرق زیادی است این همه از بی اتفاقی در میان می‌آید. اگر مردم روستا تمام افغانستان دست به دست شوند و این وطن را آباد کنند می‌توانند که آباد بیسازند. مردم قریه جات بجای اینکه چاه عمیق بزند کوشش کند به دست جمعی بند آب بسازند. مردم افغانستان سال ها منتظری این نباشد که یکی از موسسات خیریه خارجی بیایید و برایتان بند آب ببسازد.

پاسخ

چنین چیزها نمی توانند مشکلات ما را حل کنند، اما می توانند آنرا آسان تر ساخت. چون افغانستان یک کشور زراعتی است و اگر زراعت آن خوب باشد مشکلات بسیاری از مردم کم می شود. سازمان ملل این کار را به خوبی انجام داده است. من به عنوان یک افغان از این سازمان تشکر می کنم.

پاسخ