گزارش ملل متحد از عمق روابط مداوم طالبان با القاعده پرده برداشت

پیشاور-- گزارشی که اخیراً به شورای امنیت ملل متحد ارائه شده است، جزئیات روابط گسترده و پیوسته طالبان با القاعده را ارائه می کند – که این یک نقض آشکار از توافقنامه ماه حوت با ایالات متحده می باشد.

یکی از شرایط این توافقنامه صلح که توسط نمایندگان ایالات متحده و طالبان امضا شده است، طالبان را متعهد می سازد که همه گروه های تروریستی را رد کرده و تعدادی از اقدامات ضد تروریزم را تطبیق کنند.

این گزارش ناظرین ملل متحد که به تاریخ ۷ جوزا منتشر شد هشدار می دهد که، در حالیکه پیشرفت هایی در مورد شرایط دیگر این توافقنامه -- یعنی خروج سربازان ایالات متحده از افغانستان و آزادی زندانیان انجام شده است -- اما شرایط دیگر همچنان به عنوان یک چالش باقی می ماند.

در این گزارش آمده است، «روابط میان طالبان، به ویژه شبکه حقانی و القاعده بر اساس دوستی، تاریخچه مبارزات مشترک، همدردی عقیدتی و ازدواج ها، نزدیک باقی مانده است.»

در گزارش همچنان آمده است، «طالبان در جریان مذاکرات با ایالات متحده، به طور منظم با القاعده مشورت می کردند و تضمین هایی را مبنی بر احترام به روابط تاریخی آنها ارائه کردند.»

به گفته ناظرین ملل متحد، شواهد نشان می دهد كه طالبان، علی رغم اینكه قول داده اند تا این گروه تروریستی را رد کنند، به القاعده این توانایی را داده اند كه تحت حمایت آنها قدرت کسب کند.

در این گزارش آمده است، «القاعده و طالبان در طول سال ۱۳۹۸ و در اوایل سال ۱۳۹۹ جلساتی را برگزار کردند تا در مورد همکاری های مربوط به برنامه ریزی عملیاتی، آموزش و تهیه کردن پناهگاه های امن توسط طالبان برای اعضای القاعده در داخل افغانستان، بحث کنند.»

ناظرین ملل متحد گفتند که، القاعده به طور پنهانی در ۱۲ ولایت افغانستان فعالیت دارد، و این گروه از «۴۰۰ الی ۶۰۰ نفر جنگجویان مسلح» تشکیل شده است.

گزارش کامل ملل متحد را می توان در اینجا مشاهده کرد.

استفاده جویی از توافقنامه صلح

جنرال (متقاعد) سکندر اصغری، معاون پیشین ریاست عمومی پولیس محلی، و یک تحلیلگر امور نظامی در کابل گفت، «طالبان سیاست، ایدیولوژی و اهداف مشترک را با القاعده دارند، و برای دو دهه گذشته هر دو گروه از یکدیگر حمایت کرده اند.»

وی گفت، «شواهد نشان می دهد كه روابط طالبان با القاعده با وجود امضای توافقنامه [صلح] با ایالات متحده، به مانند سال های گذشته همچنان ثابت مانده است.»

وی گفت، «طالبان می خواهند تا از توافقنامه صلح سوءاستفاده کنند... و سپس به هدف خود برسند که متأسفانه صلح نیست بلکه اخراج نیروهای امریکایی و متعاقباً سقوط حکومت افغان است تا آنها بتوانند با همکاری حامیان منطقه ای خود قدرت را دوباره در دست بگیرند.»

داؤد كلكانی، یک عضو سابق ولسی جرگه از كابل، با این نظر موافقت كرد.

وی گفت، «بر اساس توافقنامه بدست آمده بین طالبان و ایالات متحده، طالبان مؤظف هستند تا روابط خود را با القاعده و سایر گروه های تروریستی قطع کنند. این گروه تعهد کرده است که هیچ گروه تروریستی خارجی را نگذارد تا در افغانستان فعالیت کند یا از خاک افغانستان به کشورهای دیگر حمله کند.»

کلكانی گفت، «اما متأسفانه، طالبان به وعده های خود عمل نکرده اند.»

وی گفت، «نگهداشتن روابط با القاعده نشان می دهد که طالبان به هیچ توافقنامه ای که منجر به صلح و ثبات در افغانستان شود، متعهد نیستند.»

'هرگز به صلح برنمی گردند'

بریدجنرال (متقاعد) محمودشاه، تحلیلگر ارشد امنیتی مستقر در پیشاور گفت، «جنگجویان طالب هرگز به صلح باز نخواهند گشت زیرا آنها در تروریزم رونق می کنند و عادت دارند تا شهروندان را از طریق بمب و حملات انتحاری بترسانند تا حکومت غیرقانونی خود را ایجاد کنند.»

وی گفت، تشکیلات طالبان -- با داشتن یک رهبر مرکزی، شورای رهبری (شورای کویته)، کمیسیون قضائیه و یک سلسله از کمیسیون های اجرائیه و سایر ارگان های اداری -- به معنای این است که این جنگجویان قصد دارند تا خشونت های تمام عیار را آغاز کنند و پس از خروج نیروهای ایالات متحده، حکومت منتخب افغانستان را از بین ببرند.

شاه گفت، این گزارش والیان نام نهاد طالبان و معاونین آنها برای تمام ۳۴ ولایت، ولسوالان نام نهاد ولسوالی ها، و فرماندهان گروه ها و رهبران نظامی در هر ولسوالی را شناسایی می کند، که همه منتظر فرصتی برای بدست آوردن قدرتی هستند که در سال ۱۳۸۰ از دست دادند.

دگرجنرال (متقاعد) طلعت مسعود، تحلیلگر ارشد امنیتی مستقر در اسلام آباد گفت، «حتی پس از آن که طالبان توافقنامه با واشینگتن را امضا کردند، ما شاهد افزایش خشونت ها در افغانستان بودیم.»

وی گفت، «طالبان از به عهده گرفتن مسؤلیت این نقض ها دوری کرده اند؛ اما این اقدامات تروریستی بدون جنگجویان بومی طالبان امکان پذیر نیست. گروه های دیگر این توانایی را ندارند زیرا آنها تعداد قابل توجهی از جنگجویان را ندارند.»

مسعود گفت، طالبان احتمالاً از این توافقنامه برای آزادی زندانیان برای تقویت نیروی جنگی خود سوء استفاده می کنند، نه این که به قول خود عمل کنند و از خشونت دست بردارند.

وی گفت، طالبان تاکنون از جمع حدود ۱۰۰۰ سرباز که آنها به عنوان بخشی از استراتیژی آنها اسیر نگهداشته اند، ۳۰۰ نفر سربازان افغان را آزاد کرده اند.

وی گفت، «جنگجویان طالب با بیش از دو دهه تجربه تروریزم و توافقنامه ها با دولت ها، به یک پدیده انکشاف یافته تبدیل شده اند و بسیار خوب می دانند که چگونه از چنین توافقنامه به نفع خود استفاده کنند.»

خادم حسین، یک تحلیلگر امور امنیتی مستقر در پیشاور گفت، راجع به شکاف ها میان گروه های تروریستی خبرهایی گزارش شده است، اما حتمی نیست که چنین شکاف ها به نفع حکومت افغان باشند.

وی گفت، «در مناطقی خاص، [این تروریست ها] برای بدست آوردن برتری بر گروه دیگری و به دست آوردن قدرت و جایگاه بیشتر، با هم درگیر می شوند.»

حسین گفت، «وقتی یک گروه خاص افراد خود را به گروه دیگری از دست می دهد، اعضای آن به گروه غالب می پیوندند.»

وی گفت، «فعلاً یکی از آنها ضعیف می شود، اما این به معنای پایان تروریزم نیست زیرا اعضای گروه های شکست خورده به گروه پیروز ملحق می شوند.»

وی افزود، «طرزالعمل همین است: همه می خواهند مردم را با اعمال خشونت آمیز خود تابع بسازند.»

[سلیمان از کابل در این گزارش کمک کرده است.]