در حالیکه جنگ طالبان در مناطق روستایی شدت می یابد افغان ها به کمپ شهر قندهار فرار کردند

قندهار -- محمد صادق در این هفته به خانه خود در حومه شهر قندهار بازگشت و متوجه شد که ساکنین جدید آن طالبان هستند.

وی به روز سه شنبه (۵ اسد) در داخل یک کمپ بیجاشدگان در دومین شهر بزرگ افغانستان به ای اف پی گفت، «آنها حتی به من اجازه ورود ندادند.»

صادق یکی از ده ها هزار افغان هایی است که اخیراً بر اثر جنگ میان طالبان و نیروهای حکومتی بیجا شده اند و این جنگ در حالی شدت یافته است که آخرین سربازان خارجی خروج خود را تکمیل می کنند.

هزاران نفر در این هفته با موتر، بس، موترلاری و پیاده به قندهار راه یافته اند و به یک آینده نامشخص در کمپ ابتدایی شهر نسبت به رویارویی با جنگ ترجیح می دهند.

مقامات محلی گفتند، بیش از ۱۵۰ هزار نفر فقط در این ماه به شهر رسیده اند.

بی بی عایشه یکی دیگر از پناهندگان داخلی که اکنون در محوطه یک مرکز حکومتی برای حاجیان در نزدیکی میدان هوایی قندهار زندگی می کند گفت، «من بر اثر یک انفجار دو پسرم را از دست دادم.»

وی افزود، «کوچه های محله ما از گوشت انسان ها پر بود.»

با ادامه تهاجم طالبان در شمال کشور، سازمان های بشردوستانه از یک بحران بزرگ در ماه های آینده هشدار می دهند.

قندهار زادگاه طالبان است که این گروه تندرو اسلامی در سال ۱۳۷۵ قبل از آنکه بیشتر قسمت های کشور را تا سال ۱۳۸۰ کنترل می کرد، از آنجا به قدرت رسید. نیروهای تحت رهبری ایالات متحده این گروه را در سال ۱۳۸۰ سرنگون کردند.

درگیری های وحشیانه

در جاهایی به ویژه در مناطق کاملاً محافظه کار روستایی که طالبان بدون جنگ کنترل را در دست می گیرند، زندگی اکثراً مانند گذشته ادامه می یابد.

اما در مناطق پیشرفته به دلیل درگیری ها میان نیروهای افغان و طالبان، مردم ملکی مجبور می شوند که خانه های خود را ترک کنند.

بسیاری از کودکان به روز سه شنبه در کمپ نزدیک میدان هوایی قندهار هنگامی در خاک بازی می کردند که زنان آب را برای چای روی اجاق های مؤقتی می جوشاندند.

در حالیکه گروهی از پیرمردهای مسن چای سبز را از گلاس های کوچک می نوشیدند و مگس ها را به طور مکرر از خود می راندند، یک پسر جوان در یک تشت پلاستیکی لباس می شست.

کمیشنری عالی ملل متحد در امور مهاجرین که هشدار می دهد اگر جنگ متوقف نشود این بحران می تواند به همسایگان افغانستان سرایت کند گفت، صدها هزار افغان فقط در سال جاری در داخل بیجا شده اند.

پاکستان و ایران به طور ویژه محل زندگی میلیون ها مهاجر افغان بود که از اشغال یک دهه طولانی شوروی (از سال ۱۳۵۸ الی ۱۳۶۸) و رژیم طالبان در دهه ۱۳۷۰ فرار کرده بودند.

سازمان عفو بین المللی در سال ۱۳۹۸ گفت، بیش از ۱.۵ میلیون پناهنده افغان ثبت شده و ۱ میلیون نفر دیگر از باشندگان افغان ثبت نشده در پاکستان هستند.

به گفته کمیشنری عالی ملل متحد در امور مهاجرین، تا ماه قوس گذشته بیشتر از ۳ میلیون افغان در ایران زندگی می کردند که حدود ۲ میلیون نفر از آنها مستند نشده بودند.

ازدحام بیش از حد و شرایط ابتدایی در کمپ های جدیدالاحداث در قندهار در حال حاضر مشکلات صحی را به وجود آورده است.

داکتر محمد عارف شکیب گفت، «ما روزانه از ۲۵۰ الی ۳۰۰ نفر مریضان را معالجه می کنیم.»

وی گفت، «بسیاری از آنها کودکانی هستند که از اسهال، اینفلوینزا و بیماری های جلدی رنج می برند. ما کاملاً دست و پاچه شده ایم.»

بدون هیچ چیزی

بسیاری از مردم در کمپ راجع به مشکلات خود ابراز سردرگمی کردند.

زنی به نام فیروزه پرسید، «آنها علیه چه کسی می جنگند؟ همه افرادی که آنها از خانه هایشان بیرون کردند مسلمان هستند.»

سید محمد در حالیکه خانواده اش در کنارش بود گفت، «مردم ملکی بیشتر از همه رنج می برند.»

وی گفت، «ما با چالش های زیادی روبرو هستیم. کودکان و زنان ما فقط با چند لباس خانه را ترک کردند.»

صادق که خانه اش توسط شورشیان اشغال شده بود در جریان جنگ از خانه خود فرار کرد.

وی گفت که هیچ چیزی ندارد.

وی گفت، «مرمی ها و راکت ها به خانه ما اصابت می کردند. ما مجبور بودیم که فرار کنیم.»

آنتونی بلینکن وزیر خارجه ایالات متحده به روز چهارشنبه هشدار داد که اگر طالبان با زور کنترل به دست بگیرند، افغانستان به یک کشور مطرود تبدیل خواهد شد.

وی در جریان یک سفر رسمی به هندوستان به خبرنگاران گفت، «یک افغانستان ای که به حقوق مردم خود احترام نگذارد، یک افغانستان ای که علیه مردم خود مرتکب ظلم شود به یک کشور منفور تبدیل خواهد شد.»

وی گفت، «طالبان می گویند که به دنبال برسمیت شناختن بین المللی و خواهان حمایت بین المللی برای افغانستان هستند. این گروه احتمالاً می خواهد که رهبران آن بتوانند آزادانه در جهان سفر کنند، تحریم ها برداشته شوند و غیره.»

بلینکن گفت، «تصرف کردن کشور با زور و تجاوز از حقوق مردم آن راهی برای رسیدن به این اهداف نیست.»

بلینکن افزود، «فقط یک راه وجود دارد و آن نشستن روی میز مذاکره برای حل صلح آمیز درگیری ها و پدیدار شدن یک افغانستان است که به طور کاملاً همه شمول اداره شود و از همه مردم آن کشور نمایندگی کند.»