تاجر زعفران افغان نمی پذیرد که به تلاش های خاموش سازی از سوی طالبان تسلیم شود

هرات -- یک تاجر زن افغان که صدها زن را در مزارع زعفران خود در هرات به کار گرفته است، تعهد کرده است که از حقوق کارگران خود دفاع کرده و تحت حاکمیت طالبان خاموش نخواهد ماند.

طالبان از زمان به دست گرفتن قدرت در ماه اسد، زنان را از زندگی عامه محروم ساخته و بسیاری از تاجران زن را مجبور کرده اند تا از کشور فرار کنند و یا مخفی شوند.

بسیاری از مردم در مورد بازگشت حاکمیت سختگیرانه طالبان از سال ۱۳۷۵ الی ۱۳۸۰ زمانی که زنان به صورت عموم از کار و رفتن به مکتب منع بودند و خروج آنها از خانه ها فقط در صورتی مجاز بود که یک مرد محرم با آنها همراهی می کرد، هراس دارند.

بر اساس محدودیت های جدید طالبان، دختران فقط تا صنف ششم می توانند به مکتب بروند و زنان در پوهنتون های خصوصی از مردان جدا خواهند شد و فقط در صورتی می توانند اشتراک کنند که عبایه و نقاب بپوشند. تمام پوهنتون های دولتی هنوز بسته هستند.

مقامات طالبان به کارمندان اناث دستور داده اند که «برای امنیت خودشان» در خانه بمانند تا آنها بتوانند مطابق تفسیر سختگیرانه این گروه از شریعت، جداسازی زنان از مردان را تطبیق کنند.

در ماه سنبله، سرپرست شاروالی کابل گفت تمام وظایف شاروالی که زنان انجام می دادند، توسط مردان اشغال خواهند شد.

تاجر مبارز

شفیقه عطایی ۴۰ ساله که در سال ۱۳۸۶ شرکت زعفران خود را راه اندازی کرد گفت، «ما صدای خود را بلند خواهیم کرد تا به گوش آنها برسد. هر اتفاقی که می افتد، ما فقط خانه نشین نخواهیم شد زیرا ما بسیار زحمت کشیده ایم».

تجارت عطایی یعنی شرکت زعفران زنان پشتون زرغون، با نیروی کاری تقریباً منحصر به زنان، زعفران را تولید، پروسیس، بسته بندی و صادر می کند.

بیش از ۱۰۰۰ زن در ۱۲۵ جریب (۲۵ هکتار) زمین این شرکت در ولسوالی پشتون زرغون هرات که با ایران هم مرز است، کروکس ها یا گل زعفران را می چینند.

۲۷۵ جریب (۵۵ هکتار) زمین دیگر تحت مالکیت مستقل و تحت مجموعه عطایی است که برای جمع آوری کنندگان اناث زعفران که یک اتحادیه نیز دارند، راه اندازی شده است.

عطایی گفت، استخدام شدن زنان با آنها کمک می کند تا نان آور خانواده های خود باشند و آنها را قادر می سازد تا فرزندان خود را به مکتب بفرستند و برای آنها لباس و سایر مواد لازم بخرند.

وی گفت، «من برای راه اندازی تجارت خود بسیار زحمت کشیدم. ما نمی خواهیم که خاموش بنشینیم و نادیده گرفته شویم. حتی اگر آنها ما را نادیده بگیرند، ما خاموش نخواهیم ماند.»

حکومت قبلی افغانستان دهاقین را تشویق می کرد که زعفران را پرورش دهند تا آنها را از کشت کوکنار یک صنعت بزرگ و مشکل ساز افغانستان دور نگهدارند.

طلای سرخ

هرات اکثریت مطلق زعفران افغانستان را تولید می کند و آن را بنام «طلای سرخ» یاد می کنند.

با داشتن قیمت بیش از ۵۰۰۰ دالر فی کیلوگرام، زعفران قیمت ترین گیاه جهان است و شرکت عطایی هر سال از ۲۰۰ الی ۵۰۰ کیلوگرام زعفران را تولید می کند.

گل های بنفشی زعفران در ماه های میزان و عقرب توسط گروه های کارگران برداشته می شوند که بسیاری از آنها زن بوده و از صبحګاه به چیدن بوته ها شروع می کنند.

سپس کارگران برگ های ظریف بنفش رنگ، کلاله های سرخ روشن و پوده های زرد کم رنگ را از هم جدا می سازند. این یک کار سختی است که به تمرکز و مهارت نیاز دارد.

عطایی تنها در مورد آینده تجارت خود نگران نیست، بلکه نگران زنان سراسر افغانستان است که در سرنوشت نامعلوم زندگی می کنند و در مورد وظایف، تحصیلات و نمایندگی خود در حکومت مطمئن نیستند.

وی گفت، «آنها به دختران اجازه بازگشت به مکتب و پوهنتون را نداده اند و آنها هیچ جایگاهی در حکومت به زنان نداده اند. من نگران هستم که چه اتفاقی خواهد افتاد.»

وی با خاطرنشان کردن اینکه بعضی از کارمندان وی یگانه نان آور خانواده های خویش هستند افزود، «من فقط در مورد خودم فکر نمی کنم، بلکه درباره همه کسانی فکر می کنم که این تجارت برای مصارف خانه هایشان از آنها حمایت می کند.»

وی گفت، «من نگران هستم که زحمات ۲۰ ساله این زنان به هدر نروند.»

کار ما مسدود شده نمی تواند

پس از سرنگونی حکومت طالبان در سال ۱۳۸۰، بسیاری از زنان به ویژه در شهرهایی مانند هرات تجارت پیشه شدند.

شهر هرات که از مدت ها بدینسو در نزدیکی مرز با ایران و ترکمنستان یک مرکز تجارتی مهم بوده است، در ماه های اخیر از فرار بسیاری از زنان تاجر متضرر شده است.

سرنوشت تجارت ها مانند تجارت عطایی به نخ آویزان است.

عطایی گفت که وی فی الحال در سرزمین مادری خود می ماند زیرا وی امیدوار است که تجارتش می تواند نجات یابد.

در ماه اسد، یک انتقال هوایی بزرگ بین المللی ۱۲۴۰۰۰ نفر را از کابل خارج کرد.

عطایی گفت، «من هم می توانستم بروم، اما من اینجا را ترک نکردم زیرا تمام زحمات و تلاش هایی که ما به خرج داده ایم، باید نادیده گرفته نشوند.»