صنف نقاشی به دختران هرات محروم از مکتب امید می دهد

هرات -- یک صنف نقاشی در شهر هرات امید تازه ای به دخترانی می دهد که در پی بسته شدن مکاتب خود از افسردگی و سایر مشکلات روانی رنج می بردند.

بیش از ۲۰ شاگرد دورهء متوسطه که تقریباً از یک سال به اینسو نمی توانند به مکتب بروند، روزانه در صنف حاضر می شوند و در حالی که برای چند ساعت نقاشی می کنند از همراهی همسالان خود لذت می برند.

روبینا تیموری، ۱۷ ساله، شاگرد صنف دوم دوره لیسه در شهر هرات، دو ماه پیش برای صنف نقاشی ثبت نام کرد و هر روز در آن شرکت می کند.

او در جمع دختران دیگر صنف گفت که درد و رنج فقدان مکتب را فراموش کرده و امید جدیدی به زندگی پیدا کرده است.

او می گوید، «همیشه گریه می کردم و با بسته شدن مکاتب امیدم را از دست داده بودم، اما به خانه ام منحصر نماندم و به صنف نقاشی رفتم. من می خواهم با این هنر پیشرفت کنم و در مقابل محرومیت مبارزه کنم.»

او گفت، «اگر یک در را به روی ما ببندند، درهای دیگر را باز می کنیم. هیچکس نمی تواند جلوی پیشرفت ما را بگیرد، ما دختران در مقابل بی عدالتی ها و محرومیت ها ساکت نخواهیم نشست.»

روبینا گفت که او و سایر شاگردان لیسه و متوسطه منتظر بازگشایی مکاتب خود هستند تا بتوانند مانند گذشته تحصیل خود را از سر بگیرند.

لیلا آرمان، ۱۸ ساله، یک شاگرد لیسه در شهر هرات، گفت که صنف نقاشی او را از فشارهای روحی و روانی ناشی از بسته شدن مکاتب نجات داد.

او گفت، «چند ماه پس از بسته شدن مکاتب در خانه ماندم و از افسردگی شدید رنج می بردم. من مجبور شدم بارها به داکتر مراجعه کنم ولی کمک نکرد. اما از سه ماه پیش که به صنف نقاشی پیوستم وضعیت من بهتر شد و از زندگی لذت می برم.»

او می گوید، «آموزش نقاشی دختران نوعی مبارزه و ایستادگی در برابر محدودیت ها و محرومیت ها است. با افزایش محرومیت‌ها، قوی‌تر می‌شویم و مصمم‌تر به دنبال اهدافمان می‌رویم.»

آرمان تعهد کرد که با وجود محدودیت های شدید در جامعه، او و سایر دختران تسلیم نمی شوند.

راحله جعفری، ۱۹ ساله، یک شاگرد لیسه در شهر هرات، گفت که از زمانی که بیش از یک ماه پیش به این صنف پیوست، چیزهای زیادی در مورد نقاشی آموخته است و اکنون تصاویر و مناظر طبیعت را نقاشی می کند.

او گفت، «با یادگیری نقاشی دوباره امید به زندگی پیدا کردم. پس از بسته شدن مکاتب احساس می‌کردم امیدی نیست و زندگی‌ام به پایان رسیده است.»

حالا جعفری اهداف دیگری دارد که می خواهد به آنها برسد.

او گفت، «من می خواهم مکتب ام را تمام کنم و داکتر شوم. علاوه بر این، من یک هنرمند نیز خواهم بود، که احساس خوبی است.»

در خانه ماندن راه حل نیست

در حالی که میلیون ها دختر افغان مجبورند در خانه بمانند و با آینده ای مبهم روبرو شوند، بسیاری از آنها از فعالیت های اجتماعی و دیگر فرصت های یادگیری که بطور خصوصی فراهم می شود، استفاده می کنند.

اسما تیموری، ۱۵ساله، شاگرد سال دوم دورهء لیسه در شهر هرات، گفت که به یک گروه موسیقی محلی پیوسته بود و از وقتی که همزمان با تعطیلی مکاتب بسته شد، بسیار متاسف است.

در عوض، او شروع به شرکت در صنف های نقاشی کرد.

او گفت، «من هرگز نمی خواهم فعالیت های اجتماعی را رها کنم و در خانه بنشینم. من هر کاری بخواهم انجام می دهم و نمی گذارم دیگران جلوی من را بگیرند.»

نامبرده گفت، «من می‌خواهم الگوی برای دختران دیگر باشم و این پیام را به آنها برسانم که باید مانند گذشته در جامعه فعال بمانند و به عنوان یک زن به کشور و مردم خود خدمت کنند.»

اسما تعهد کرد که هرگز از مطالعه، یادگیری نقاشی و کار در جامعه دست نکشد.

او گفت، «من مطمئن هستم که راهی که ما دختران در این شرایط دشوار انتخاب کرده ایم، افغانستان را به سوی پیشرفت و کامیابی سوق خواهد داد. ما می خواهیم درس بخوانیم و کشورمان را بسازیم».

حبیبه حیدری، ۱۵ ساله، یکی دیگر از شاگردان صنف دوم دورهء لیسه در شهر هرات، گفت که پس از بسته شدن مکاتب در خانه نماند.

او گفت، «در خانه نشستن و تن دادن به محدودیت‌ها ما را نابود می‌کند. ما هرگز این را نمی پذیریم.»

نامبرده گفت، «درست است که مکاتب به روی ما دختران بسته است، اما ما خلاق هستیم و اجازه نخواهیم داد جلوی پیشرفت ما را بگیرد.»

حبیبه گفت، دختران باید به فعالیت های دیگر روی آورند و تا بازگشایی مکاتب خود را منزوی نکنند.

فرصت ها برای پیشرفت

علی فرهنگ ۳۵ ساله، نقاش مقیم در هرات، صنف نقاشی دختران را در شهر هرات افتتاح کرد.

وی گفت، پس از بسته شدن مکاتب، دختران نقاشی را وسیله ای برای پیشرفت قرار دادند و از این فرصت به خوبی استفاده کردند.

او گفت، «دختران هر روز با علاقه زیاد به صنف می آیند و نقاشی را به صورت حرفه ای یاد می گیرند. این دختران استعداد واقعی برای هنر دارند و در آینده هنرمندان خوبی خواهند شد.»

فرهنگ افزود، «صنف نقاشی رایگان است. تعداد شاگردان صنف نقاشی روز به روز در حال افزایش است که همگی شاگرد مکتب هستند.»

او گفت که خانواده ها از پیشرفت دخترانشان از طریق یادگیری هنر بسیار حمایت می کنند.

منیژه سلطانی، ۲۷ ساله، یکی از فارغ التحصیلان فاکولتهء هنرهای زیبای پوهنتون هرات، گفت که دختران افغان این شرایط چالش برانگیز را به نفع خود تغییر داده اند و به یادگیری و پیشرفت ادامه داده اند.

او گفت، «بسیاری از شاگردان در طول یک ماه نقاشی را یاد گرفته اند. به دلیل فشار روحی ناشی از بسته شدن مکاتب، این دختران بسیار با انگیزه هستند و برای پرکردن این خلاء سخت تلاش می کنند.»

او گفت، «زنان و دختران افغان به دنیا نشان داده اند که حتی در موقعیت های غیرعادی و شکننده نیز در حال پیشرفت هستند. دختران در برابر محدودیت ها سر فرود نیاوردند و با قدرت به سمت آینده ای روشن حرکت می کنند.»

سلطانی گفت که زنان و دختران بر ناامیدی غلبه کرده اند و با انگیزه زیادی برای ارتقای ظرفیت علمی و یادگیری هنر تلاش می کنند.