سازمان ملل متحد صدها زن بیجاشده داخلی و برگشته را در هرات به کار گرفته است

هرات -- کمیساری عالی ملل متحد در امور مهاجرین (یو ان اچ سی آر) در ماه های اخیر پروژه ای را در ولایت هرات تطبیق می کند تا به صدها زن و دختر آموزش های حرفه ای فراهم کند.

پروژه «افغانستان را بسازید» به زنان فرصت آنرا فراهم می کند که در زمینه های مختلف از جمله خیاطی، قالین بافی، گلدوزی و کارهای هنری مهارت کسب کنند.

زنان و دخترانی که در این پروژه شرکت می‌کنند، بیجاشده گان داخلی یا پناهندگان افغان هستند که از کشورهای همسایه به کشورشان بازگردانده شده‌، و نان‌آور خانه‌های خود هستند.

تعدادی از شرکت کنندگان در یک نمایشگاه عمومی که از ۱۲ الی ۱۴ عقرب در تالار صلاح الدین سلجوقی شهر هرات برگزار شد، صنایع دستی خود را به نمایش گذاشتند.

حسن احمدزی، رئیس پروژه افغانستان را بسازید، گفت که همه زنان و دخترانی که در این برنامه شرکت می کنند، از کمیساری عالی ملل متحد در امور مهاجرین (یو ان اچ سی آر) یک معاش ماهانه را دریافت می کنند.

او گفت، «تمام ذینفعان پروژه افغانستان را بسازید نان آور خانواده هایشان هستند.»

او افزود، «علاوه بر درآمد ماهانه، آنها از فروش صنایع دستی خود نیز درآمد خوبی کسب می کنند. کمیساری عالی ملل متحد در امور مهاجرین مواد خام را برای شرکت کنندگان برای ساخت انواع مختلف صنایع دستی فراهم می کند.»

او گفت، «کمیساری عالی ملل متحد در امور مهاجرین از فعالیت‌های مختلفی از جمله بازاریابی صنایع دستی حمایت می‌کند. تاکنون ۴۰۰ نوع از صنایع دستی تولید شده توسط این زنان را به ایالات متحده ارسال کرده‌ایم که در آینده نزدیک در نمایشگاهی به نمایش گذاشته خواهند شد.»

احمدزی گفت که ۳۰۰ قلم از صنایع دستی شرکت کنندگان در ماه میزان به ترکیه صادر شد تا سفارش داده شده به این برنامه انجام شود.

به گفته احمدزی، این پروژه تنها در هرات تطبیق می شود و انتظار می رود در سال آینده ۴۰۰ زن دیگر را تحت پوشش قرار دهد.

نجات خانواده ها از فقر

ثریا ملک زاده، ۲۲ ساله، یکی از شرکت کنندگان پروژه، گفت بسیار خوشحال است که در میان محدودیت های جنسیتی در کشور فرصت بیرون رفتن و کار را پیدا کرده است.

ملک زاده که دو فرزند دارد، گفت، «شوهرم بیکار است و من باید برای امرار معاش کار کنم. از آنجایی که من تنها نان آور خانواده ام هستم، به عنوان یک زن احساس قدرت می کنم.»

وی افزود، «از زمانی که من از این پروژه بهره مند شدم و شغل پیدا کردم، وضعیت اقتصادی ما بهتر شده است. مصمم هستم که کار صنایع دستی خود را گسترش دهم.»

سونیتا یارزاده، ۲۴ ساله، یکی از ذینفعان این پروژه است که انواع مختلف لباس های سنتی افغانی گلدوزی شده را تولید می کند. او تنها نان آور خانواده هفت نفره اش است. پدرش مریض بوده و قادر به کار نیست.

او گفت که خانواده او کاملاً به درآمد او وابسته است، و افزود که اکنون او می تواند از برکت درآمدی که از فروش محصولات صنایع دستی خود به دست می آورد، نیازهای خانواده خود را برآورده سازد.

یارزاده گفت بسیار خوشحال است که علیرغم محدودیت های فعلی برای زنان در افغانستان که بسیاری از زنان را مجبور به ماندن در خانه کرده است، او می تواند کار کند.

او گفت، «خانواده من دیگر به حمایت دیگران وابسته نیستند. من واقعا خوشحالم که به عنوان یک دختر می توانم به پدر، مادر و برادران و خواهران کوچکترم کمک کنم.»

یارزاده افزود، «من نمی خواهم در خانه بمانم زیرا شرایط اقتصادی سختی را تجربه می کنیم. اگر کار نکنم، خانواده ام از گرسنگی می میرند و من نمی توانم آن را تحمل کنم.»

یارزاده گفت تلاش می کند تا کارآفرین شود و می خواهد کار خود را گسترش دهد.

آمنه، ۴۲ ساله، مادر یارزاده که به تاریخ ۱۳ عقرب از کار دستی دخترش در نمایشگاه بازدید کرد، گفت، «من به دخترم افتخار می کنم که می تواند کار کند و امرار معاش کند.»

او افزود، «دخترم ما را از گرسنگی و فقر نجات داد. اگر او این وظیفه را پیدا نمی کرد، نمی دانم چه چاره ای باید می کردیم. بسیار خوشحالم که می توانم موفقیت ها و پیشرفت های دخترم را به چشم سر خود می بینم.»

او گفت، اگر محیط مساعدی برای سایر دختران افغان فراهم شود، آنها نیز می توانند خانواده های خود را از فقر و گرسنگی نجات دهند.

تلاشها برای پیشرفت

معارفه خادمی، ۱۸ ساله، یکی دیگر از ذینفعان پروژه افغانستان را بسازید، از پنج ماه گذشته به اینسو در این پروژه شرکت می کند. او باشندهء ولایت غور است و سه سال پیش همراه با خانواده اش به شهر هرات بیجا شده است.

خادمی، متعلم صنف دوازدهم در شهر هرات، در جریان یک سال گذشته به مکتب نرفته و در عوض رفتن به مکتب، شروع به یادگیری گلدوزی کرده است.

پدرش کارگری است که در چند ماه گذشته بیکار بوده و این حالت او را تنها نان آور خانواده هشت نفره اش ساخته است.

او افزود، «در جریان محدودیت ها نمی توانم در خانه بمانم؛ بیرون آمده ام و کار می کنم. وقتی در خانه می مانم از افسردگی رنج می برم. من تسلیم نمی شوم و نه شکست را می پذیرم.»

وی گفت، «از زمانی که خانه را ترک کردم، مهارت های جدیدی آموختم و اکنون درآمد دارم. ما صنایع دستی خود را به خارج از کشور صادر می کنیم و استعداد خود را به دنیا نشان می دهیم.»

خادمی گفت او می‌خواهد با وجود چالش‌های ترساننده و محدودیت‌های جنسیتی، در افغانستان بماند و پیشرفت کند.

او گفت، «من می خواهم به رشد اقتصادی افغانستان کمک کنم. از هیچ تلاشی برای تولید محصولات با کیفیت با معیارهای جهانی و مناسب برای صادرات دریغ نمی کنم.»

او گفت، «دختران افغان به حمایت دوامدار نیاز دارند. متأسفانه، تبعیض علیه کار زنان در جامعه وجود دارد.»

خادمی افزود، «بعضی ها فکر می کنند که ما ضعیف هستیم، اما نمی دانند که دختران توانایی دارند. ما با غلبه بر چالش ها و محدودیت های موجود به پیشرفت خود ادامه خواهیم داد.»