سازمان ملل متحد برای ۱۰۰ خانواده بی خانمان هلمند خانه ساخت

هلمند -- پس از یک دوره طولانی بی خانمانی، اکنون ۱۰۰ خانواده از هلمند از برکت کمک کمیساری عالی ملل متحد برای پناهندگان (یو ان اچ سی آر) سقفی بر سر دارند.

خانه های آنها در منطقه بولان مرکز ولایتی لشکرگاه در جریان جنگ ویران شدند.

هر خانه ساخته شده توسط کمیساری عالی پناهندگان سازمان ملل متحد دارای دو اتاق خواب، یک آشپزخانه، حمام و یک توالت علیحده است و بر اساس معیارها و مواد عصری ساخته شده است.

ساختن خانه و امیدواری

موسسه توانبخشی جامعه و صحت افغانستان (ای سی اچ آر او) این پروژه را اجرا می کند.

به گفته عبدالولی صافی، رئیس ای سی اچ آر او در هلمند، ساخت و ساز در ماه میزان آغاز شد و اکنون ۹۵٪ کار تکمیل شده است.

هزینه ساخت هر خانه ۳۷۰۰ دالر است و بودجه کلی این پروژه که توسط کمیساری عالی ملل متحد برای پناهندگان (یو ان اچ سی آر) ارائه شده است ۳۷۰۰۰۰ دالر (۳۳ میلیون افغانی) می باشد.

صافی به تاریخ ۲۷ جدی گفت، «خانه‌ها در منطقه بولان در طول جنگ در سال‌های اخیر ویران شدند و مردم محلی بدون سرپناه باقی ماندند.»

وی گفت، «کار فاز اول این پروژه که شامل ساخت ۱۰۰ خانه می شود تقریباً به اتمام رسیده و تا چند روز دیگر به ذی نفعان تحویل داده می شود.»

وی گفت، «در فاز دوم این پروژه در نظر داریم در آینده نزدیک خانه های بیشتری در شهر لشکرگاه و همچنین در برخی از ولسوالی ها مانند سنگین و نهر سراج احداث کنیم.»

او گفت، «هدف ما ساختن سرپناه برای ساکنان جنگ زده و فقیر و امیدوار کردن آنها به زندگی است.»

صافی افزود، این خانه ها در برابر آفت های طبیعی مانند زلزله و سیل مقاوم هستند.

زندگی جدید

سید احمد، ۵۲ ساله، که یک خانواده هشت نفری دارد، گفت که یک خانه جدید به او و خانواده اش زندگی جدیدی بخشیده است.

او گفت، «نداشتن سرپناه بسیار دشوار است. خانواده من پس از تخریب خانه من [در جنگ] مجبور شدند از جایی به جای دیگر سرگردان شوند و ما مجبور شدیم در خانه قدیمی پسر عمویم زندگی کنیم.»

او افزود، «اکنون بسیار خوشحالیم که خانه جدیدی داریم که بر اساس معیارهای [مهندسی] ساخته شده است.»

او گفت، «برای نقل مکان به خانه جدیدمان لحظه شماری می کنیم، فقط کمی کار باقی مانده است که تا چند روز دیگر تمام می شود. وقتی هوا کمی گرمتر شد با خوشحالی به خانه جدیدمان نقل مکان خواهیم کرد.»

سید احمد گفت که هرگز تصور نمی کرد صاحب چنین خانه ای شود، و به لطف کمک کمیساری عالی ملل متحد برای پناهندگان (یو ان اچ سی آر) به یکی از بزرگترین آرزوهای زندگی خود دست یافته است.

صدیق الله، ۴۵ ساله، این پدر هفت فرزند، گفت که خانه های جدید بسیار بهتر و مقاوم تر از خانه های قبلی ساکنان هستند.

او گفت، «خانه من حدود سه سال پیش در جنگ ویران شد و دیگر قابل سکونت نبود.»

وی گفت، «از آن زمان، ما در خانه قدیمی همسایه‌مان زندگی می‌کردیم. زندگی در آنجا بسیار دشوار بود. در زمستان آب باران به داخل می چکید.»

صدیق الله گفت، «اگر موسسه کمک دهنده خانه من را نمی ساخت، من هرگز نمی توانستم آن را بسازم.»

او گفت، «من حتی نمی توانم یک دروازه ساده بخرم. من از این خانه بسیار راضی هستم زیرا خانواده ام دیگر مجبور نیستند در یک خانه قدیمی در گل و لای زندگی کنند.»

صدیق الله گفت که بسیاری از ساکنان دیگر هستند که به دلیل تخریب خانه هایشان در اثر بلایای طبیعی یا جنگ، فاقد سرپناه هستند، و او امیدوار است که موسسات کمک دهنده برای خانواده های آسیب دیده خانه بسازند.

عبدالولی، ۳۵ ساله، یکی دیگر از دریافت کنندگان پناهگاه با بودجه یو ان اچ سی آر، گفت، «جنگ در گذشته در منطقه ما شدید بود که خانه های ما را ویران کرد. مجبور شدم به روستای بعدی نقل مکان کنم، اما اکنون که خانه دارم، با خانواده ام به عقب برمی گردم.»

وی گفت، «به دلیل مشکلات اقتصادی نتوانستم خانه خود را بسازم. از برکت موسسات کمک دهنده اکنون من صاحب خانه هستم. فرزندانم از این به بعد بی پناه نخواهند بود و مجبور نخواهند شد در خانه های دیگران زندگی کنند.»

عبدالولی گفت که هر بار که به خانه جدید خود نگاه می کند، نسبت به آینده امیدوارتر می شود.

نیاز به کمک های بین المللی

به گفته ریاست امور مهاجرین و عودت کنندگان هلمند، بیش از ۶۰۰۰ خانه در اثر جنگ ها و بلایای طبیعی در این ولایت ویران شده است.

بشیر احمد، ۳۸ ساله، باشنده ولسوالی نادعلی ولایت هلمند، گفت که از فقر و گرسنگی رنج می برد و نمی تواند خانه ویران شده اش را بازسازی کند.

او گفت، «خانه من نزدیک یک پوسته امنیتی بود که چهار سال قبل در یک حمله موتر بمب ویران شد و زندگی ما را با آن نابود کرد.»

وی گفت، «علاوه بر تخریب خانه، من، دو فرزند و همسرم نیز مجروح شدند.»

بشیر احمد گفت که او و خانواده اش به دلیل کمبود مسکن و مشکلات اقتصادی مجبور به نقل مکان به شهر لشکرگاه شدند.

او گفت، «ما در یک خانه بسیار کوچک در میان بیجاشدگان داخلی در شهر زندگی می کنیم. اگر خانه من در ولسوالی نادعلی بازسازی شود، یک لحظه دیگر اینجا نمی مانم.»

بشیر احمد گفت، ساکنان این کمپ به کمک های موسسات کمک دهنده وابسته هستند و در صورت عدم حمایت، چیزی برای خوردن نخواهند داشت.

عبدالرحیم، ۴۷ ساله، باشنده ولسوالی واشیر هلمند، گفت که سیل دو سال پیش خانه گلی او را ویران کرد و او نتوانسته آن را بازسازی کند.

او گفت، «من حتی ۱۰۰ افغانی [۱.۱۲ دالر] برای ساختن یک سرپناه برای خودم ندارم. من چند ماه را با خانواده ام در یک خیمه گذراندم اما سپس در خانه کوچکی زندگی کردم که قبلا کاهدان بود.»

عبدالرحیم گفت، «شش نفر در یک اتاق زندگی می کنند. اینطور زندگی کردن خیلی سخت است.»

او گفت، «اگر موسسات کمک دهنده از ما حمایت کنند و برای ما سرپناه بسازند، زندگی من و خانواده ام را راحت می کند. زندگی فعلی ما واقعاً سخت است.»