دیپلماسی

اقدامات یکجانبه چین در مناطق مورد مناقشه ترس از تجاوز را برانگیخته است

گزارش از سلام تایمز و ای اف پی

این تصویر که به تاریخ ۱۴ حمل گرفته شده است، سربازان هندی را نشان می دهد که در کمپی نزدیک دریاچه پانکانگ تنگ تسو در منطقه تاوانگ در ایالت آروناچال پردیش اسلحه نشان می دهند. چین نام قریه مرزی هندوستان به نام زیمیتانگ در آروناچال پردیش را برای تثبیت ادعای خود بر این منطقه تغییر داده است. [آرون سانکار/ خبرگزاری فرانسه]

این تصویر که به تاریخ ۱۴ حمل گرفته شده است، سربازان هندی را نشان می دهد که در کمپی نزدیک دریاچه پانکانگ تنگ تسو در منطقه تاوانگ در ایالت آروناچال پردیش اسلحه نشان می دهند. چین نام قریه مرزی هندوستان به نام زیمیتانگ در آروناچال پردیش را برای تثبیت ادعای خود بر این منطقه تغییر داده است. [آرون سانکار/ خبرگزاری فرانسه]

زیمیتانگ، هندوستان -- چین به دشمنی با همسایگان خود با تغییر نام یکجانبه مناطق مورد مناقشه ادامه می دهد، در اقدامی که به گفته تحلیلگران بخشی از تلاش بجینگ برای گسترش نفوذ جیوپولیتیکی و نظامی خود در سراسر جهان است.

اما اهداف آخرین دور چینی سازی با مقابله روبرو شده است.

جاده‌ ها، پل‌ ها، اردوگاه‌های نظامی ارتقا یافته و زیرساخت‌های غیرنظامی جدید در مسیر پرپیچ ‌و خم هیمالیا به روستای مرزی زیمیتانگ هندوستان - که چین در ماه حمل آن را «بانگقین» نامید تا ادعای خود را در این منطقه اعلام کند، وجود دارد.

این ایالت در شمال شرقی هند در ایالت آروناچال پردیش است که بجینگ اصرار دارد که تقریباً تمام آن تحت حاکمیت آن به عنوان «تبت جنوبی» قرار دارد.

مقاله «چرا قرغزستان پس از استقلال به کشور خود بازنگشت؟» در ویب سایت Toutiao.com نقشه ای گنجانده شده است که قرغزستان را به عنوان قلمرو چین نشان می دهد. [Toutiao.com]

مقاله «چرا قرغزستان پس از استقلال به کشور خود بازنگشت؟» در ویب سایت Toutiao.com نقشه ای گنجانده شده است که قرغزستان را به عنوان قلمرو چین نشان می دهد. [Toutiao.com]

قدرت های بزرگ آسیا در سال ۱۹۶۲میلادی بر سر سرحد ۳۵۰۰ کیلومتری خود که اکنون به عنوان خط کنترل واقعی شناخته می شود، جنگیدند و تا به امروز با درگیری های پراگنده و مانورهای دیپلوماتیک منظم مورد مناقشه باقی مانده است.

آروناچال پردیش که از لحاظ فرهنگی عمدتا تبتی است، قلمروی وحشی برای نبرد است، با گذرگاه‌ های کوهستانی به ارتفاع ۴۷۵۰ متر که هنوز در اواخر ماه جوزا پوشیده از برف‌ها است، و دامنه‌ های پایین آن جنگل های انبوه پوشیده است.‌

عمل متوازن کننده

دولت نریندرا مودی، نخست‌ وزیر هندوستان، که نگران استقرار چین در طرف مقابل است، میلیاردها دالر برای پروژه‌ های اتصال بلند پروازانه برای تقویت حضور غیرنظامی و ایجاد گردان‌های شبه‌ نظامی جدید هزینه کرده است.

هندوستان با استقرار موشک های کروز، هویتزر، هلیکوپترهای حمل و نقل شینوک ساخت آمریکا و پهپادها، نیروی دفاعی خود را افزایش داده است.

در عین حال، هندوستان به نشانه تعادل جیوپولیتیک دایمی دهلی نو، بخشی از سازمان همکاری شانگهای (اس سی او) است که شامل چین و روسیه می شود.

اما در مقابل افزایش قاطعیت چین تحت رهبری شی جین پینگ، هندوستان نیز به عضوی از گروه چهارگانه با ایالات متحده، استرالیا و جاپان تبدیل شده است که برای مقابله با بجینگ تشکیل شده است.

چند روز پس از اعلام تغییر نام از سوی بجینگ، آمیت شاه، وزیر داخله هندوستان، یک برنامه ۵۸۵ میلیون دالری «روستاهای خوشحال» را برای غیرنظامیان در امتداد مرز راه اندازی کرد.

شاه در کیبیتو، یکی از اولین روستاهای آروناچال پردیش که در سال ۱۹۶۲ میلادی اشغال شد، گفت، «هند خواهان صلح با همه است».

وی گفت، «اما هیچ کس نمی تواند حتی یک وجب از خاک کشور ما را تجاوز کند.»

تغییر نام واقعیت را تغییر نخواهد داد

هندوستان تایمز گزارش داد که این سومین باری است که چین به طور یکجانبه مکان‌هایی را در آروناچال پردیش تغییر نام می‌دهد، که این کار را در ماه حمل سال ۱۳۹۶ و قوس ۱۴۰۰ انجام داده است.

این بار ۱۱ مکان از جمله قله‌ های کوه، رودخانه‌ ها و مناطق مسکونی را تغییر نام داد، «در اقدامی که قرار است بی‌اعتمادی بین دهلی نو و بجینگ را افزایش دهد،»

دهلی نو از اعلام بجینگ عصبانی شد.

آریندام باغچی، سخنگوی وزارت امور خارجه هندوستان در بیانیه ای به تاریخ ۱۵حمل گفت، «آروناچال پردیش بخشی جدایی ناپذیر و جدایی ناپذیر از هندوستان است، بوده و خواهد بود،»

وی افزود، «تلاش برای اختصاص نام‌های اختراعی این واقعیت را تغییر نخواهد داد،»

به گزارش هندوستان تایمز، هندوستان در گذشته نیز بی‌درنگ این تغییر نام را تقبیح کرده است، و دهلی نو تکرار کرد که این ایالت شمال شرقی همیشه بخشی «جدایی‌ناپذیر» از هندوستان باقی خواهد ماند.

ایالات متحده در این مورد گفت که قلمرو آروناچال پردیش را «برای مدت طولانی» به رسمیت شناخته است.

کارین جان پیری، سخنگوی قصرسفید به تاریخ ۱۵ حمل گفت، «ما شدیداً با هرگونه تلاش یکجانبه برای پیشبرد ادعاهای ارضی با تغییر نام مناطق مخالف هستیم،»

بجینگ قبلاً به دنبال تغییر واقعیت ها به زور بوده است.

زمیتانگ، تنها چند کیلومتر دورتر از مرز، و تاوانگ که عکس اش در پست کارت استفاده می شود و شهر اصلی منطقه است -- محل بزرگ‌ ترین و قدیمی‌ ترین صومعه بودایی تبتی در خارج از لهاسا است -- که هر دو در سال ۱۹۶۲ توسط نیروهای چینی تصرف شدند، که به دست نیروهای هندی شکست تحقیرآمیز خوردند.

بریدمن ن. م. بندیگری افسر ارتش هندوستان که مسئول جلوگیری از تکرار این وقایع است، فرماندهی هزاران نیرو در تاوانگ را بر عهده دارد.

صدها نفر از افراد او در ماه قوس با نیروهای چینی درگیر شدند.

و سه سال پیش در لداخ، در انتهای غربی مرز، ۲۰ سرباز هندی و چهار سرباز چینی در نبردهای وحشیانه تن به تن کشته شدند.

بندیگری گفت، اعلامیه های بجینگ «در اینجا چیزی را تغییر نخواهد داد»،

اما در واقع، اقدامات چین عمیقاً منطقه دور افتاده و نادیده گرفته شده را تغییر می دهد.

روستاهای ارواح با استفاده دوگانه

دهلی نو نسبت به تلاش همسایه خود برای توسعه «ژیاوکانگ» که به زبان چینایی معنی آن روستاهای مرفه است -- در امتداد خط کنترل واقعی ابراز نگرانی کرده است.

بندیگری می ترسد که آنها «دهکده های ارواح دو هدفه» باشند که قصد دارند واقعیت های موجود را تغییر دهند.

او همچنین نگران است که ارتش چین از آنها در طول یک درگیری استفاده کند، که بازتاب روشی است که بجینگ جزایر مصنوعی نظامی را در دریای مورد مناقشه چین جنوبی ساخته است.

بجینگ «بطورغیرقانونی» مدعی حاکمیت یا نوعی صلاحیت انحصاری بر بیشتر دریای چین جنوبی است و نام چینی را به مکان هایی در سراسر آسیا می دهد تا راهی برای ایجاد پرونده قانونی برای این ادعاها شود.

اما برای هر یک از ادعاهای چین در مورد جزایر دریای چین جنوبی - که سالانه تریلیون ها دالر تجارت از طریق آنها انجام می شود - ادعاهای رقابتی از برونای، مالیزیا، فیلیپین، تایوان و ویتنام وجود دارد.

مانورهای نظامی مستمر چین در اطراف تایوان نمونه دیگری از تهدیدی است که توسعه طلبی نظامی بجینگ ایجاد می کند.

ماه گذشته، بجینگ سه روز بازی های جنگی را انجام داد که شامل محاصره شبیه سازی شده و حملات هدفمند بود.

تایوان از سال ۱۹۴۹ میلادی حکومت خود را دارد، اما تحت تهدید دائمی حمله چین به سر می برد. بجینگ این جزیره را قلمرو خود می داند و متعهد شده است که روزی آن را تصرف کند -- و در صورت لزوم از زور استفاده کند.

تحلیلگران هشدار می دهند که فراوانی چنین رزمایش ها و افزایش اختلافات ارضی بجینگ با همسایگانش صلح جهانی را تهدید می کند و خطر خفه شدن شلوغ ترین خطوط کشتیرانی جهان را با پیامدهای اقتصادی جهانی به همراه دارد.

آسیای مرکزی در لبه

آسیای مرکزی یکی دیگر از اهداف بازی تغییر نام بجینگ بوده است.

در بهار سال ۱۳۹۹، ویب سایت‌ های چینی اظهارات تحریک‌آمیزی درباره قزاقستان و قرغزستان منتشر کردند که خشم را برانگیخت.

در ماه حمل همان سال، مقاله ای با عنوان «چرا قزاقستان مشتاق بازگشت به چین است» در ویب سایت خصوصی چینی Sohu.com منتشر شد.

نویسنده مقاله حاکمیت قزاقستان بر قلمرو خود را زیر سوال برد و اظهار داشت که این سرزمین از نظر تاریخی چینی است و «قزاقستان رعیت سلسله چینگ بوده است».

سایت Toutiao.com در همان ماه مطلبی را با عنوان «چرا قرغزستان پس از استقلال به کشور خود بازنگشت؟» منتشر کرد.

در این مقاله آمده است که قرغزستان برای هزاران سال بخشی از چین بود تا اینکه روسیه تزاری در سال ۱۸۴۶ میلادی در مجموع ۵۱۰۰۰۰ کیلومتر مربع را از چین، از جمله قرغزستان کنونی، گرفت.

برای حمایت از این ادعا، نقشه ای از چین آن زمان ارائه کرد. نویسنده گفت، اگرچه «مناطق و کشورهای جدا شده از وطن خود در نهایت آرزوی بازگشت دارند»، اما زمانی که قرغزستان در سال ۱۹۹۱میلادی استقلال یافت، عمدتاً به دلیل تداوم نفوذ روسیه نشد.

ناظران آشنا با سیاست اطلاعاتی چین می گویند که این ویب سایت ها اطلاعات نادرست را بدون تأیید قبلی از بالا در بجینگ منتشر نمی کنند.

بجینگ نیز تاجیکستان را با روایت های نادرست ارضی هدف قرار داد.

در ماه سرطان سال ۱۳۹۹، رسانه های چینی مقاله ای را منتشر کردند که در آن به انتقال ۱۱۵۸ کیلومتر مربع از خاک تاجیکستان به چین در سال ۱۳۹۰ پرداخته شد که در آن زمان خشم بسیاری از تاجیک ها را برانگیخت. تاجیکستان آن زمین ها را به چین واگذار کرد تا بخشی از بدهی خود را بپردازد.

این جنجال در حالی رخ داد که بدهی تاجیکستان به چین همچنان در حال افزایش است، که می تواند منجر به واگذاری قلمرو بیشتر این کشور در ازای بخشودگی بدهی شود.

آیا شما این مقاله را می پسندید؟

4 دیدگاه

شیوه نامۀ بیان دیدگاه ها * نشان دهندۀ فیلد اجباری است 1500 / 1500

چین مانند یک هیولای غول پیکر مشغول فشردن خون ملت های دیگر است. سرزمین چین کوچک است و جمعیت آن زیاد است. چینی ها کشورها را تحت انقیاد نظامی خود قرار نمی دهند، بلکه شروع به خونریزی اقتصادی از مردم کرده اند. چین هیچ خیری به کشورهایی که تصرف کرده است، نرسانده است. پاکستان عملا کشوری است که توسط چین احاطه شده است. فرض کنید چین می خواهد ماشین دولت پاکستان را فلج کند، در این صورت، می تواند این کار را خیلی سریع با توقف پروژه های خود در پاکستان انجام دهد و از این طریق، مردم می توانند به سرعت علیه دولت مخالفت کنند. وضعیت بدهی پاکستان یکی از وظایف مقامات فاسد پاکستان و دیگری سود وام های چین است. چین یکی از خطرناک ترین کشورهای جهان است. برای کشورهای جهان مفید است که در معاملات خود با چین درخشان باشند. در غیر این صورت، خلاص شدن از شر نیاز به زمان و تلاش دارد، اما هیچ کس به زمان اهمیت نمی دهد.

پاسخ

اکنون خواندم که فرماندهی مرکزی ارتش آمریکا (سینتکام) گفته است که می خواهند نظارت بر حریم هوایی کشور را افزایش دهند تا از تهدیدات احتمالی تروریستی از افغانستان جلوگیری شود. جنرال مایکل کوریلا، فرمانده سنتکام می گوید، اگر داعش حملات خارج از افغانستان را در اولویت قرار دهد، می تواند در مدت شش ماه به اهداف ایالات متحده و دیگر کشورهای غربی حمله کند. من در مورد امریکا چیزی نمی گویم اما به طالبان می گویم که شما هنوز وقت دارید. اینقدر احمق نباشید، افراد خود را جمع کنید. سربازان سابق اردوی افغانستان را که سال ها تجربه دارند به کار بازگردانید و به آنها معاش ثابت بدهید. اگر حملات داعش زیاد شود و امریکا دوباره حملات خود را به خاک افغانستان آغاز کند، برای کل کشور و مردم سردرد خواهد بود. در آن صورت، نه طالبان و نه هیچ کس دیگری قادر نخواهد بود آنها را متوقف کند. با این حال، خوب است که از سربازان دوران جمهوری استفاده کنیم. امنیت هم برای طالبان و هم برای افغان های روزمره امن خواهد بود. از هر گونه حملات احتمالی از قبل جلوگیری خواهد شد و هیچ راهی برای حملات آمریکا وجود نخواهد داشت، اما زمانی که این موضوع شدت یابد، و حملات مانند گذشته آغاز شود، افغانستان ویران خواهد شد و مردم باید با وضعیت وخیم اقتصادی دست و پنجه نرم کنند. ما از طالبان و ایالات متحده می خواهیم که با یکدیگر دوست شوند. همه چیز را به مردم افغانستان بگویید. چه برنامه ای دارید، و چه کاری می خواهید انجام دهید؟ سرزمین افغانستان امن نیست. طالبان تمام معدن ها را دزدیده اند و ایالات متحده از بالا شروع به نظارت بر آنها کرده است. بالاخره مردم باید چکار کنند؟ از چه کسی می توانند اطلاعاتی در مورد سرنوشت خود بگیرند؟

پاسخ

(پیوسته به گذشته) افکار کمونیستی را با خود آوردند. آنها چنان فکر کردند که توهین به فرهنگ و مذهب افغان ها را ماموریت اصلی خود قرار دادند. اگر کسی نماز می خواند، به او می خندیدند؛ اگر کسی عمامه به سر می گذاشت، کمونیست ها به او می خندیدند. در حالی که در افغانستان فرهنگ و مذهب هر دو در هم آمیخته شده بودند و مانند دو روی یک سکه بودند. نتیجه این شد که به جای توسعه افغانستان، جوانان کمونیست فکر، نظام جمهوری افغانستان را سرنگون کردند، داود خان رئیس جمهور را کشتند و ارگ را ویران کردند. بعدها روستاها را بمباران کردند و افغان ها را کشتند و در نهایت این سلسله ادامه یافت تا اینکه گروه های مسلح تحت حمایت پاکستان شهر کابل را ویران کردند. بعدها غرب همین بازی را در افغانستان انجام داد و هزاران افغان بی گناه را کشت. حالا نوبت چین است. ما باید هر قدمی را با چین با دقت برداریم و نگذاریم این کشور ناپاک بهانه ای برای مداخله در افغانستان و کشتار افغان ها پیدا کند.

پاسخ

این نوع رفتار چین با هندوستان قابل تقبیح است. اگر این خبر واقعیت باشد و چین قلمرو هندوستان را زیر سلطه خود درآورد، در آینده می تواند همین کار را با افغانستان نیز انجام دهد. دولت افغانستان به رهبری هرکسی باید حساب خود را با چین تسویه کند و بر اساس این نوشته اجازه ندهد که اوضاع به سطحی که با هندوستان دارد، برسد. این گزارش تحلیلی دقیق نشان می دهد که هندوستان نیز از سلاح ها و ابزارهای مختلفی علیه چین استفاده کرده و آماده مقابله با چین است. با این حال، افغان‌ها چنین تفنگ، هلیکوپتر یا سایر تجهیزات مدرن برای مبارزه با چین ندارند. ضرب المثلی می گوید برادر با برادر – حساب اش برابر. حساب ها باید با چین و سایر همسایگان پاک باشد. مورد دیگر سرمایه گذاری چین در افغانستان است. اگر چین چنان سگ گزنده است، همانطور که در اینجا ذکر شد، بهتر است اجازه سرمایه گذاری چینی ها در افغانستان داده نشود، حتی اگر اجازه داده شود، هر قراردادی که با چین امضا می شود، باید چندین بار بررسی شود و قراردادها به زبان انگلیسی و پشتو نوشته شود. زیرا پشتو برای افغانستان ضروری است و زبان انگلیسی برای نهادهای حقوقی بین المللی ضروری است. این بدان معناست که هر مشکلی با چین می تواند افغانستان را در آینده به چنان گودالی بکشاند که در زمان تهاجم شوروی و غرب به آن افتاد. در طول ده سال آخر پادشاهی در افغانستان که دهه دموکراسی نیز نامیده می شود، دولت افغانستان جوانان خود را برای تحصیل به اتحاد جماهیر شوروی فرستاد اما آنها را دنبال نکرد. به جای آوردن علم

پاسخ