زندانیان سابق طالبان به هم قطاران پیشین خود میگویند جنگ راه حل نیست

هرات -- جنگجویان طالب که پس از حكم رئیس جمهور اشرف غنی و طبق توافقنامه صلح میان مذاكره كنندگان امریكایی و طالبان از زندان هرات آزاد شده اند، خواستار صلح و پایان خشونت شدند.

به عنوان بخشی از توافقنامه صلح میان ایالات متحده و طالبان در ماه حوت، از جمع ۵۰۰۰ زندانیان طالب بیش از ۴۰۰۰ نفر از زندان های حکومت بیرون شده اند، در حالیکه از جمع ۱۰۰۰ نفر منسوبین امنیتی افغان بیش از ۷۰۰ نفر از زندان های طالبان آزاد شده اند.

قاری محراب الدین، جنگجوی پیشین طالبان که به تاریخ ۲۱ سرطان از زندان هرات آزاد شد، خواستار پایان خشونت شد.

وی گفت، «خواست من از طالبان این است که آنها باید صلح برقرار کنند و به کشورشان خدمت کنند. خون انسان های بیگناه... دیگر نباید ریخته شود. ما جنگ را نمی خواهیم و دیگر سلاح را نخواهیم گرفت.»

وی افزود، «ما همراه با بقیه ملت از جنگ خسته شده ایم.»

محراب الدین گفت، «اکنون که من آزاد شده ام، کار شخصی خود را دوباره آغاز می کنم و با خانواده ام زندگی خواهم کرد. از این پس، به جای جنگیدن و زیستن در ترس، من زندگی صلح آمیزی را خواهم کرد.»

ملا حفیظ الله، یکی دیگر از جنگجویان سابق طالبان که از زندان هرات آزاد شده است، با افزودن اینکه اگر جنگ فوایدی می داشت، طالبان و حکومت تاکنون آنها را بدست می آوردند گفت، جنگ راه حل نیست.

وی گفت، «یگانه خواست ما صلح و پایان دادن به خشونت در افغانستان است. ما از جنگ خسته شده ایم و از اینکه می بینیم خون مردم ملکی بی گناه، نیروهای امنیتی و طالبان ریخته می شود، ناراحت هستیم. این خونریزی باید متوقف شود.»

حفیظ الله گفت، «ما از روی مجبوری و عدم آگاهی اسلحه گرفتیم و نیمی از زندگی خود را در جنگ و کشتار گذراندیم. اکنون ما فهمیدیم که زمان جنگ گذشته است و ما مجبور نیستیم که زندگی صلح آمیز خود را برای جنگ مختل کنیم.»

ملا عبدالرحمان، فرمانده پیشین طالبان که از زندان هرات آزاد شده است گفت، جوانان افغان به طور روزانه -- هم از طرف طالبان و هم نیروهای امنیتی کشته می شوند.

وی گفت، «مردم از خشونت و کشتار بیزار شده اند. دیگر نیازی به جنگ نیست.»

رحمان با اینکه از طالبان و حکومت خواست كه «مردم را از این فاجعه نجات دهند» گفت، «مردم افغانستان باید متحد شوند و صلح را برقرار كنند.»

وی گفت، «آرزوی ما صلح پایدار در افغانستان است.»

نقض توافقنامه صلح

ایالات متحده تعهدات خود بر اساس توافقنامه صلح با طالبان به شمول خروج سربازان امریکایی، را انجام داده است -- در حالیکه حکومت افغان بیش از ۴۰۰۰ زندانی طالبان را آزاد کرده است و همه عملیات های تهاجمی را به عنوان یک رفتار حسن نیت به روند صلح متوقف کرده است.

با این حاب، طالبان ضمن امتناع از قطع روابط با القاعده، خشونت علیه نیروهای امنیتی افغان و مردم ملکی را افزایش داده اند.

سکینه حسینی، یک عضو شورای ولایتی هرات گفت، ادامه خشونت طالبان و کشتار مردم ملکی روند صلح را تضعیف می کند و تهدید می کند که این فرصت طلایی را که افغان ها مدت ها در انتظار آن بودند، خراب کند.

وی گفت، «از آنجا که توافقنامه صلح بین طالبان و ایالات متحده وجود دارد، یک آتش بس باید در اسرع وقت اعلام شود. اما آشکار است که طالبان با ادامه خونریزی در کشور، به این توافقنامه احترام نمی گذارند، و ما این کار را محکوم می کنیم.»

وی گفت، طالبان باید به تعهدات خود عمل کنند و بلافاصله روند صلح را تکمیل کنند.

گلثوم صدیقی، یکی از فعالان حقوق زنان در ولایت هرات گفت، طالبان نسبت به تعهداتی که به ایالات متحده سپرده اند جدی نیستند، و در نتیجه افغان ها رنج می برند.

وی گفت، «وقتی طالبان خشونت خود را ادامه داده و تعهدات خود را انجام نمی دهند، پس هیچ صلحی وجود ندارد، و روند صلح را که پس از سال ها شکل گرفته است، به خطر می اندازند. هرچه بیشتر طالبان به کشتار مردم ملکی و نیروهای امنیتی ادامه دهند، دستیابی به صلح به همان اندازه سخت تر می شود.»

صدیقی گفت، «خواست ما از جامعه بین المللی، به ویژه ایالات متحده، این است که بالای طالبان برای متوقف کردن خشونت ها و احترام به تعهدات خود، فشار بیاورند.»

وی افزود، در ادامه جنگ و کشتن افغانان، طالبان ثابت می سازند که آنها دستورات خود را از نیروهای بیرونی دریافت می کنند و برای پایان دادن به جنگ و برقراری صلح هیچگونه صلاحیت یا اراده ای ندارند.

طالبان با زندانیان بد رفتاری می کنند

به تاریخ ۲۰ سرطان، یازده نفر منسوبین امنیتی افغان و یک فرد ملکی از زندان طالبان در ولایت غور آزاد شدند.

نیروهای امنیتی از بد رفتاری و شکنجه در زندان طالبان، به شمول اخذ پول در ازای غذا، ادویه و ملاقات با اعضای خانواده آنها، خبر دادند.

محمد بلال، یک افسر اردوی ملی افغان که چهار سال در اردو خدمت کرده بود و سه ماه را در زندان طالبان در ولایت غور گذراند گفت، طالبان با زندانیان بسیار بد رفتاری می کردند.

وی گفت، طوری که طالبان با زندانیان خود رفتار می کردند، هیچ کس حتی با حیوانات همانگونه رفتار نخواهد کرد.

بلال گفت، «طالبان مرا در حالت زخمی اسیر کردند و مرا [به درستی] تداوی نکردند. هربار که به من ادویه می دادند، از قیمت اصلی سه برابر از من می گرفتند.»

وی گفت، «آنها به خانواده من اجازه دادند تا با من ملاقات کند، اما برای هر ملاقات ۱۵۰۰۰ افغانی (۱۹۴ دالر) از خانواده ام می گرفتند.»

وی گفت، طالبان از روی حرص و طمع تشویق می شوند و از طرف مسکو پشتیبانی می شوند.

بلال گفت، «طالبان انواع سلاح های پیشرفته مانند اسلحه های اسنایپر دارند، که آنها مستقیماً از روسیه بدست آورده اند. طالبان به بهانه خرید این سلاح ها از مردم محلی پول جمع می کردند، اما آنها اسلحه را از روسیه به صورت رایگان دریافت کردند و پول مردم ملکی را در جیب خود زدند.»

دوست محمد، یک افسر پولیس که اخیراً از زندان طالبان آزاد شده است، از بدرفتاری و اخاذی مشابه حکایت کرد.

وی گفت، «طالبان ما را در یک مکان نگه نمی داشتند و همیشه ما را به مکان های مختلف منتقل می کردند.»

وی گفت، «اگر یک دوست یا عضو خانواده برای ملاقات ما آمده بود، وی نخست باید بیش از ۱۵۰۰۰ افغانی به طالبان پرداخت می کرد. طالبان ما را در مکان های تاریک نگه می داشتند و به ما غذا نمی دادند. آنها در ازای دریافت مواد غذایی و ادویه که به ما دادند از خانواده ما پول گرفتند.»

وی افزود، طالبان منسوبین امنیتی در بازداشت خود را ضمن اینکه بی دین می نامند، آنها را شکنجه می کنند.