افغان ها در جریان دو سال دست آوردهای چندین دهه را از دست دادند

| 08-30-2023

کمیته بین‌المللی صلیب سرخ: ۲.۷ میلیون افغان در یک قدمی قحطی قرار دارند کمیته بین‌المللی صلیب سرخ از ناامنی غذایی در افغانستان ابراز نگرانی کرد و اظهار داشت ۲.۷ میلیون نفر در یک قدمی قحطی قرار دارند. به گزارش ، کمیته بین‌المللی صلیب سرخ در گزارشی از بحران اقتصادی در افغانستان ابراز نگرانی کرد و هشدار داد 15.5 میلیون نفر در این کشور با ناامنی شدید غذایی روبرو هستند. بر اساس گزارش این نهاد بین‌المللی، در افغانستان 2.7 میلیون نفر در یک قدمی قحطی قرار دارند. گزارش افزود خشکسالی در سه سال اخیر در افغانستان و بحران اقتصادی دو سال گذشته سبب افزایش نیازهای مردم این کشور شده‌اند. «سیر قریشی» کارشناس مسائل اقتصادی به طلوع‌نیوز گفت: در کوتاه مدت حکومت افغانستان باید همراه جامعه بین‌المللی رایزنی کند تا تا کمک‌های بشردوستانه به افغانستان ادامه یابد و مقداری از بحران انسانی حال حاضر کاهش یابد. از سوی دیگر، وزارت اقتصاد حکومت افغانستان اعلام کرد تا کنون کمک‌ها در بخش‌ توسعه‌ای صورت نگرفته است اما برای کاهش چالش‌های اقتصادی در این کشور، پروژه‌های بزرگ اقتصادی را راه‌اندازی کرده است. «عبداللطیف نظری» معاون وزارت اقتصاد حکومت افغانستان اظهارداشت کمک‌های بین‌المللی تا کنون جنبه بشردوستانه داشته و کمک‌های توسعه‌‌ای قابل توجهی صورت نگرفته است. تلاش ما این است که از طریق جلب کمک‌‌های توسعه‌ای و راه‌اندازی پروژه‌های بزرگ ملی به کاهش فقر کمک کنیم و زمینه اشتغال را برای مردم افغانستان فراهم سازیم».

| 08-16-2023

اقتصاد مردم افغانستان بسیار ضعیف شده است کسانی کی تمام وقت آش را صرف تعلیم کرده بود الان در خانه بی سرنوشت شیشته کار وبار همگی ضعیف شده و زنان زحمت کش و نان اور خانواده در خانه نا امید مانده وهیچ امید ندارد تا کار کند عامل این همه بدبختی حکومت پیشن است هر چیز را که افغانستان داشت به سرمایه خود اضافه کردن و از کشور فرار کردن حق مردم بیچاره و فقیر را زیر پا کردن وزندگی خود شان را از اول تا آخر آرام و آسوده گذراندن و با حق مردم فقیر عیش و نوش کرد هیچ کس به حال مردم بیچاره کشور خود توجه نکرد هر یک شان به خودشان ذخیره کرد و وقتش کی شد کشور را مانده فرار کردن خداوند به حال مردم کشور بیچاره افغانستان رحم کند .

| 08-16-2023

افغانها واقعا بسیاری از دست آوردهای را که طی بیست سال دوره جمهوری بدست آورده بودند، از دست دادند. سه ګروه عامل این همه بدبختی هستند که همه شان شریک جرم هستند؛ دولتمردان دوره جمهوری بالخصوص عبدالله عبدالله رئیس باند جنایتکار شمال که از سال ۲۰۰۹ الی ۲۰۲۱ نظام را چلنج می کرد تا که از پاه افتید. دوم، جامعه جهانی بخصوص امریکا که حکومت اشرف غنی را اجازه نمی داد تا جنایتکاران مانند عطامحمد نور، رشید دوستم، ګل اغا شیرزی، حکیم شجاعی، ظاهر قدیر، همایون همایون، اسماعیل خان، سیاف، عبدالرازق... و امثال انها را از پا در آورند. سوم، ګروه جاهل طالبان که از طرف اداره جاسوسی پاکستان اداره می شدند. همه اینها مسؤل همه این بدبختی هستند که امروز بر سر افغانها و بخصوص زنان افغان آمده است. امروز افغانستان مانند یک مرستون شده است، که دبلیو اف پی و دیګر و دیګر یک چند دالر می آورد، او را هم ۵۰٪ اش خودشان حیف و میل می کنند و ما بقی را بر مساکین افغانستان تقسیم می کند. در عین زمان، جامعه جهانی یک جنایت دیګر را نیز مرتکب شد که کدرهای افغان را از افغانستان کشیدند، در حالیکه جامعه جهانی و بخصوص امریکا می توانست در مذاکرات دوحه بر ګروه جنایتکار طالبان این را قبول کنند که نباید افراد مسلکی را از مجبور به فرار از کشور کنند. همین حالا هم اګر جامعه جهانی و بخصوص امریکا از طالبان بخواهد، و از ته دل بخواهد، طالبان هر ګز نه زنان افغان را از تعلیم محروم می کند و نه اقلیت ها را از حقوق شان محروم می سازد.

| 08-16-2023

دقیقا همینطور است. در چند دهه گذشته، هر گونه پیشرفتی که در آموزش و پرورش حاصل شده بود به سفر بازگردانده شده است. آن دانش آموزانی که شب و روز خود را وقف تحصیل کردند و با علاقه و ذوق فراوان می خواستند به آرزوهایشان برسند، امروز دستانشان شوکه شده نشسته اند و تمام تلاش و امیدشان در رودخانه گم شده است. دخترانی را هم می شناسم که در دو سال گذشته 10 بار برای سلامت روان به بیمارستان منتقل شده اند و بعد از آن روزها دارو مصرف کرده اند اما بهبود نیافته اند. نظام حاکم در آموزش د ختران یک فیصله غیر عدلانه وه  ظللمانه کرده است، که به هیچ وجه قابل قبول مردم افغانستان نستند.

| 08-16-2023

نکته اصلی این است که ما از مسئولیت خود فرار می کنیم، و مانند شاگرد تنبلی هستیم که درس خود را یاد نمی گیرد و سپس معلم را مقصر شکست خود می داند. به اطراف خود نگاه کنید؛ چند جوان است که شما می توانید روی آنها حساب کنید؟ چند نفر را می شناسید که علاوه بر خودشان از خوبی های کشور صحبت می کنند؟ من نگران آینده این کشور هستم. اگر ما مستعمره دیگران بودیم شاید الان می توانستیم به سرعت به حرکت بیاییم و از شر آن مشکل خلاص شویم اما مشکل ما این است که تنها ایستاده ایم. ما خودمان را استعمار می کنیم. هیچکس در پاها ما زولانه نبسته است. هیچ کس به ما نگفت که برادرانمان را روی زمین بکشیم. هیچ کس به ما نگفته است که از هموطنان خود به خاطر زبان، نژاد و مذهبشان نفرت کنیم. هیچکس به ما نگفته که به درس توجه نکنیم و در خیابان ها این رو و آن رو قدم بزنیم. هیچ کس به ما نگفته است که ریاکاری کنیم و دروغ بگوییم. هیچ کس به ما نگفته است که اختیار خود را به جنگ سالاران بدهیم. ما از دامن خود آتش گرفته ایم که خودمان می توانیم آن را خاموش کنیم. یک یا دو نفر نمی توانند این کار را انجام دهند. همه مسئول هستند. هندوستان باید برای ما الگو باشد که حتی بعد از این همه مصیبت و اسارت هم می درخشد! آنها همه این کارها را با قدرت مردم خود انجام دادند. خدایا به ما کمک کن تا از این تنبلی رها شویم و به قدرت خود پی ببریم. در آن زمان هیچ کس نمی تواند جلوی ما را بگیرد. درست است که ما جنگ‌ها را پشت سر گذاشته‌ایم، اما بعضی‌ها هستند که روزهای بدتر نسبت به ما گذرانده‌اند و همچنان سرشان را بالا نگه داشته‌اند و افتخار می‌کنند، و هیچ کس مانع پیشرفت آنها نشده است.

| 08-16-2023

آنها سعی نمی کنند از افراد دیگر تقلید کنند، بلکه سعی می کنند فرهنگ خود را شناسایی کنند. و ما که هرگز مستقیماً مستعمره نشدیم، استقلال خود را قبل از آنها بدست آوردیم، امکانات کمی داریم. هندوها وطن خود را با قوت بازوی خود ساختند. آنها خود را از آسیب های استعماری خلاص کردند، اما ما هنوز منتظر معجزه هستیم یا کسی که بیاید و ما را نجات دهد. ما هنوز هم مثل یک صد و دو صد سال پیش مکتب را کفر می دانیم. اگر برای یک وقت غذا پیدا کنیم، حیران می مانیم که چگونه برای وقت دوم غذا پیدا کنیم. ما هنوز در این دوراهی هستیم که آیا کار و یادگیری یک حرفه غرور و افتخار ما را کاهش می دهد یا خیر. یک نفر کار می کند، در حالی که بیست نفر دیگر نشسته اند و منتظر دریافت از او هستند. تاجران ما هنوز به این فکر می کنند که چگونه یک کالا را که قیمت آن ۱۰ افغانی است به قیمت ۱۰۰ افغانی بفروشند و چگونه پول مردم را غارت کنند. متعلمین ما سعی می کنند از طریق نقل راه هایی برای ارتقا پیدا کنند، در حالی که معلم احساس بی حوصلگی می کند و به این فکر می کند که چگونه و چه زمانی درس ها را تمام کند و مکتب را ترک کند تا بتوانند زیر آفتاب نشسته صحبت کند و چای سبز بنوشند. داکتر ما از یک قصاب کمتر نیست. او تمرین می کند و طوری نشان می دهد که گویی به جای مریض یک موش را در لابراتوار تحت امتحان گرفته است. اگر یک خبرنگار دروغ نگوید خبر را خبر نمی نامند. ملا گمان می کند که اگر منافقت نکند نمازش ضایع شده است. و ما وقت را برای بحث درباره سیاستمداران تلف نخواهیم کرد. ما با اعتماد پیش می رویم و همه چیز را به سرنوشت واگذار کرده ایم. نه دین و نه دنیا! زنان ما مایه فساد هستند و مردان ما مایه فخر و مباهات، اما در نهایت ما فقط ملت گدا هستیم که غذا دا

| 08-16-2023

هندوستان تقریباً نه دهه مستعمره بریتانیا بود. در این دوره، میلیون ها هندو جان خود را از دست دادند. میلیاردها روپیه از هند برداشته شد و صنعت به شدت آسیب دید. بریتانیا مالیات بالایی از هندی ها دریافت می کرد و سپس از پول آن برای خرید و حمل و نقل محصولات هندی استفاده می کرد. تخمین های امروز نشان می دهد که تریلیون ها دالر از هندوستان کشیده شده است. برخی مطالعات نشان می دهد که قبل از اینکه هندوستان به مستعمره تبدیل شود، بیش از ۲۷٪ اقتصاد جهان را در اختیار داشت، اما بعد آنقدر فقیر شد که مردم از گرسنگی می مردند. یک مطالعه الجزیره نشان داد که ۱۰۰ میلیون هندی به دلیل سیاست های بریتانیا در طول سال های ۱۸۸۱ - ۱۹۲۰ جان خود را از دست دادند. قحطی بنگال در سال ۱۹۴۳ یکی از آن رویدادهایی بود که می شد از آن جلوگیری کرد. سه میلیون نفر در هندوستان بر اثر قحطی مذکور جان باختند. پیام هایی به طور مکرر به کابینه بریتانیا ارسال شد که برنج و سایر مواد غذایی را از هندوستان نبرند. مردم اینجا گرسنه هستند، اما چرچیل گفت که قحطی به این دلیل است که هندوها مانند خرگوش خوراک می کنند. و اگر قحطی غذایی وجود دارد، چرا گاندی هنوز زنده است؟ هندوستان هویت خود را از دست داده بود. جسم و روحش شان آنقدر مرده بود که حتی نمی توانست یک آه بکشد. آنها استقلال خود را نه با زور تفنگ بلکه با سکوت به دست آوردند، و مدت زیادی نگذشته بود، اما اکنون یکی از قدرتمندترین کشورهای جهان است. تکنالوژی، اقتصاد، آموزش، تجارت، هنر، سینما، ورزش و زمینه‌های دیگر هندوستان را در میان قدرتمندترین کشورها قرار داده است. هیچ کشور خارجی وجود ندارد که در آن هندی وجود نداشته باشد و اکثریت آنها برای تحصیل به آنجا رفته اند. آن‌طور که مردم ما می‌روند از قاچ

| 08-16-2023

من این مقاله را دوست ندارم زیرا مغرضانه است و مبتنی بر واقعیت نیست. می توان یک سوال ساده را مطرح کرد که: آیا طالبان با به دست گرفتن قدرت، بانک ها را غارت کرده اند و پول ها را از دوران خارج کرده اند؟ اگر بلی، پس مقاله و دیدگاه به اصطلاح اقتصاددان درست است. اگر پاسخ نخیر است، پس باید پرسید این پول کجا رفت؟ تا زمانی که به این سوال پاسخ داده نشود، نقد موجود در مقاله را می‌توان صرفاً مقاله تبلیغاتی دانست و نه تحلیل اقتصادی. واقعیت این است که قبل از بدست قدرت گرفتن قدرت توسط طالبان، مقامات فاسد دولتی و موسسات مالی فاسد، ثروت به خارج از کشور منتقل کرد. تمام بانک های که در افغانستان در طول ۲۰ سال ایجاد شدند هدف شان این بود تا پس اندازهای اندک را از هر فرد در کشور جمع آوری کرده و آنها را برای سرمایه گذاری به کشورهای دیگر انتقال دهند. بطور مثال، عزیزی بانک در زمان دولت به اصطلاح دموکراتیک بیش از یک میلیارد دالر در امارات سرمایه گذاری کرد. چرا دولت جلوی بانک عزیزی را نگرفت تا ثروت را به خارج از کشور منتقل نکند؟ زمانی که طالبان قدرت را به دست گرفتند، پول نقد در بانک ها برای پرداخت به امانت گذاران وجود نداشت!!! نویسندگان مقاله و تحلیلگران این حقیقت را نمی دانند. وقتی می گوییم ۲۰ سال پیشرفت، چه پیشرفتی؟ اگر ما در این ۲۰ سال پیشرفت اقتصادی داشته‌ایم، چگونه می‌توان آن را در ماه اول تسلط طالبان از بین برد؟ در واقع این یک اقتصاد مصنوعی بود که بر مبنای پمپ کردن دالر به کشور و توزیع آن بین مقامات دولتی به عنوان حقوق و مشوق بود. هیچ چیز محکمی نبود..

| 08-15-2023

من مشتاقانه منتظر روزی هستم که مكاتب و پوهنتونهای دخترانه باز شوند. زنان با رعایت حجاب در تمامی ادارات مربوطه و ضروری دولتی از حقوق کار برخوردار شوند. سیاست حذف و انتقام ریشه کن شود. راه صبر و بردباری انتخاب شود، دل ها و نیت ها پاک شود، آغوشها باز شود. روزیکه گذاشتن مهرهای بیگانه بر مردم جرم نامیده شود، احترام متقابل رایج شود، طالبان با ریش دراز و عمامه کلان، افغان‌هایی را ب‌پذیرند که ریش‌های تراشیده، فاقد عمامه باشند، داستان سرزنش و نجات به پایان برسد. اصطلاحات طرفدار اشغال، غلام، کفر و این و آن در دسته خشونت آمیز جرم قرار بگیرند. افغان های تبعید شده به خارج از کشور با خانواده هایشان گروه گروه به میدان هوایی کابل برسند و مورد استقبال قرار بگیرند. به جای مسائل غیرضروری و بدون اولویت، تمام تمرکز بر تقویت اقتصادی کشور، مدیریت آب، احداث بندها و شهراه ها و حکومتداری منظم و پاسخگو باشد. موقف و وظيفه به عنوان یک مسئولیت شناخته شود نه به عنوان یک امتیاز. پرچم طالبان به پرچم سه رنگ افغانستان اضافه شد. مسائل کم فایده یا بی فایده مانند موسیقی، بی حجابی و... باعث از بین رفتن نفرت و تفرقه شود. تمام تمرکز بر پرکردن شکم گرسنگان، پایان دادن به بیکاری، ایجاد فرصت های شغلی، امید بخشی به جوانان، آموزش فنی و حرفه ای باشد. من آرزو می کنم! به زودی همه اینها را در زندگی ام خواهم دید. آرزوی همچین یک افغانستانی دارم!!