مهاجرین افغان باوجود آنکه زندگی شان 'بهتر' شده است در مورد آینده افغانستان نگران هستند

استراسبورگ فرانسه -- حنیفه هیچ شکایتی از استقبالی ندارد که وی شش ماه قبل در زمان آمدنش به فرانسه به عنوان یک مهاجر پس از سقوط حکومت افغانستان دریافت کرده است.

عثمان سه ساله جوانترین پسرش و خواهر هشت ساله اش بهار با مادرشان در شرق فرانسه هستند اما مصطفی برادر شش ساله شان آنجا نیست. فقط ذکر شدن نامش باعث می شود که وی گریه کند.

وی گفت، «قلب من هنوز هم گریه می کند.»

حنیفه یکی از چندین صد افغان هایی است که به تاریخ ۲۶ اسد، فقط دو روز پس از سقوط حکومت، توسط فرانسه از کابل خارج شدند.

در هرج و مرج که رخ داده بود، حنیفه مؤفق شد که با عثمان و بهار در یک بس سوار شود که از سفارت فرانسه به سوی میدان هوایی در حرکت بود.

اما مصطفی که با خاله اش به طور جداگانه سفر می کرد، به پرواز راه نیافت. وی فقط چند روز بعد همراه با پدرش که یکی از مقامات عالی رتبه حکومت پیشین بود، از افغانستان خارج شد. هر دوی آنها اکنون در ازبیکستان هستند.

فرانسه در هفته آخر ماه اسد و هفته اول ماه سنبله بیش از ۲۶۰۰ افغان را از این کشور خارج کرد.

ارتش ایالات متحده خروج و انتقال هوایی تاریخی خود را با خارج کردن حدود ۱۲۴۰۰۰ نفر از میدان هوایی کابل به تاریخ ۸ سنبله تکمیل کرد. از جمع این تعداد، بیش از ۵۷۰۰۰ نفر آنها از قطر عبور کردند.

ایالات متحده ۷۰۰۰۰ افغان، بریتانیا بیش از ۱۵۰۰۰ و ایتالیا تقریباً ۵۰۰۰ افغان را به کشورهایشان راه دادند. آلمان حدود ۱۰۰۰۰ افغان در معرض خطر را شناسایی کرده است اما تا کنون فقط حدود ۴۰۰۰ افغان را خارج کرده است.

فرانسه از ماه سنبله بدینسو تقریباً ۴۰۰ افغان دیگر را خارج کرده است و می گوید که درخواست های جدید زیادی را دریافت کرده است. وزارت خارجه در این هفته گفت که این کشور کاملاً بسیج شده است تا «وقتی ممکن باشد» انتقال هوایی جدید را انجام دهد.

کسانی که از قبل در فرانسه هستند از وطن جدید خود فقط ستایش می کنند.

حنیفه در حالی که آپارتمان نیمه مجهز خود را منظم می کرد گفت، «من واقعاً از فرانسه بسیار تشکر می کنم. به من یک باب آپارتمان و سند مصؤنیت اجتماعی فراهم کرده است. وقتی من بیمار بودم، من مجبور نشدم که هزینه ادویه ام را بپردازم.»

وی اقامه ۱۰ ساله و یک دیبت کارت را که از سوی حکومت فرانسه به آن پول فرستاده می شود، با افتخار در دست گرفته است.

وی گریه کنان گفت، «اما مشکل من مصطفی است». یک پروسه رسمی برای یکجا ساختن این خانواده آغاز شده است، اما هیچ تضمینی برای مؤفقیت آن وجود ندارد.

تلاش گسترده برای کمک رسانی

بسیاری از مردم شش ماه پس از خروج شان، در مورد امنیت عزیزانی که هنوز در افغانستان زندگی می کنند، نگران هستند در حالی که این کشور بیشتر در بحران مالی فرو می رود و یک قحطی ویرانگری را تحمل می کند.

ملل متحد هشدار داده است که نصف از نفوس این کشور با کمبود مواد غذایی روبرو است.

بر اساس گزارش صندوق ملل متحد برای کودکان (یونیسف)، ۱۴ میلیون نفر با کمبود شدید مواد غذایی روبرو هستند و حدود ۳.۲ میلیون کودک زیر پنج سال از سوء تغذی شدید رنج می برند.

ملل متحد به تاریخ ۲۱ جدی در بزرگترین درخواست خود برای یک کشور، اعلام کرد که ۴.۴ میلیارد دالر در داخل افغانستان نیاز دارد در حالیکه برای کمک با میلیون ‌ها افغانی که در خارج از مرزهای آن پناه گرفته ‌اند، ۶۲۳ میلیون دالر دیگر مورد ضرورت است.

ایالات متحده به همان روز، بیش از ۳۰۸ میلیون دالر را به عنوان نخستین بسته کمکی برای افغانستان در سال جاری میلادی اعلام کرد.

به گفته ایمیلی هورن سخنگوی شورای امنیت ملی، حکومت ایالات متحده از ماه میزان بدینسو بزرگترین اهداکننده کمک بشردوستانه در افغانستان بوده و تقریباً ۷۸۲ میلیون دالر را به افغانستان و برای مهاجرین افغان در منطقه اهدا کرده است.

ایالات متحده در ماه سنبله تعهد سپرد که ۶۴ میلیون دالر کمک بشردوستانه را فراهم کند و فرانسه گفت که این کشور نیز ۱۰۰ میلیون یورو (۱۱۸ میلیون دالر) را برای کارهای بشردوستانه اضطراری در افغانستان کمک خواهد کرد.

نگرانی ها ادامه دارند

حنیفه که توسط خبرنگاران ای اف پی فیلمبرداری شده است، به دلیل اینکه می ترسید از خانواده ‌اش انتقام جویی نشود، اجازه نمایش چهره ‌اش بر روی اسکرین را نداد.

وی حتی می‌ خواست که محل اقامتش در شرق فرانسه مخفی بماند، زیرا از انتقام جویی حاکمان جدید افغانستان می‌ ترسید.

عثمان ۲۸ ساله تأکید کرد که نام حقیقی اش مخفی نگه داشته شود.

این کارمند پیشین حکومت افغانستان (که اکنون در یک ساختمان فرسوده در حومه شهر استراسبورگ با همسر و سه فرزندش زندگی می کند که عمر یکی از آنها یک ماهه است)، متوجه شده است که طبعیت اش به شدت تغیر می کند.

وی از سیستم فرانسوی و «خدمات فوق العاده» آن ستایش می کند. دختر بزرگش اکنون در مکتب است، جایی که معلم «صنف های ویژه» ای را ترتیب می دهد تا وی و سایر شاگردان جدید بتوانند زبان فرانسوی را سریعتر یاد بگیرند.

همسرش (مانند هر زن فرانسوی دیگری) در شفاخانه ولادت داد، حتی در حالیکه درخواست پناهندگی اش هنوز طی مراحل نشده بود و وی سند مصؤنیت اجتماعی نداشت.

یک همسایه ۷۰ ساله اش در امور اداری کمک کرد.

افغانستان را نمی توان فراموش کرد

یک کارمند مصؤنیت اجتماعی فرانسوی که نخواست نامش افشا شود به ای اف پی گفت، مهاجرین افغان از مراحل سریع درخواست پناهندگی مستفید شده اند.

عثمان گفت، «ما در داخل افغانستان با موترهای زرهی، با محافظین و سلاح ها سفر می کردیم، زیرا ما مصؤن نبودیم. اینجا، ما در یک آپارتمان عادی، در یک ساختمان معمولی، با امتیازات اجتماعی زندگی می کنیم. این بسیار بهتر است.»

اما در حالی که زندگی روزمره آرام و مصؤن است، نگرانی در مورد حوادث در کشور باقی مانده است.

پدر عثمان در فصل خزان سال گذشته به مدت سه روز بازداشت شده بود تا اینکه تحت فشار بزرگان قومی آزاد شد. عثمان راحت خوابیده نمی تواند و ادویه ضد افسردگی می خورد.

وی گفت، «اگرچه ما در یک مکان امن بودیم، اما با ترک کردن مردم خود (و کشور خود که ما آن را دوست داریم) ما نمی توانستیم کاری دیگری را انجام دهیم جز اینکه گریه کنیم. ما به افغانستان تعلق داریم.»

عثمان که به مدت شش سال در افغانستان و پاکستان همسایه تحصیل کرده و به عنوان مشاور در یک وزارت کار کرده است، امیدوار است در یک مرکز پذیرش مهاجرین در فرانسه یک کارمند اجتماعی شود تا «آنچه به وی داده شده است» را جبران کند.

جسم بدون روح

مصطفی ۳۱ ساله که تحصیلات عالی خود را در هندوستان انجام داده است، می گوید که وی پس از دریافت کردن اقامه خود، هر گونه کار را انجام خواهد داد. وی گفت، «من فقط می خواهم خودم را مصروف بسازم».

وی همراه با مادرش یاسمین یارمل یک سینماگر افغان به فرانسه آمد.

وی در جریان هرج و مرج خروج از کابل، همسر، پسر و دخترش را پشت سر گذاشت.

وی گفت، «در میدان هوایی بسیار تیراندازی بود. آنقدر ازدحام بود که فرزندانم بیهوش شدند. پدرم آنها را با همسرم به شفاخانه برد. بعداً ما داخل شدیم. وقتی آنها برگشتند، ما از قبل داخل رفته بودیم، اما آنها نتوانستند به ما بپیوندند.»

مصطفی یکی از اعضای پیشین اردو فکر می کند که وی انتخاب درستی کرده است. باقی ماندن در کشور وی را مجبور می ساخت که از ترس انتقام جویی مخفیانه زندگی کند.

اما اینگونه زندگی کردن دور از کشورش و اکثریت اعضای خانواده اش نیز دلش را غمگین می سازد.

وی در حومه پاریس زندگی می کند و هفته ای سه روز برای صنف های زبان فرانسوی به مرکز پایتخت سفر می کند.

وی گفت، «من مردم و مکان هایی را می بینم، اما احساسم تغیر نمی کند. همه چیز بی معنی و بی فایده است.»

اگرچه مادرش مانند گذشته لبخند درخشان خود را نگهداشته است، اما وی گاهی اوقات از خود می پرسد که وقتی شوهرش که با وی ۴۰ سال زندگی مشترک گذرانده است در افغانستان با عروس و نواسه هایش مخفیانه زندگی می کند، وی در فرانسه چه می کند.

یارمل گفت، «من احساس می کنم که دیگر زنده نیستم، احساس می کنم ریشه هایی که داشتم همه خشک شده اند. یک جسم بدون روح.»

بر اساس گزارش ملل متحد که از سوی ای اف پی دیده شده است، بیش از ۱۰۰ نفر کارمندان پیشین حکومت، منسوبین امنیتی افغان و افغان هایی که با نیروهای خارجی کار می کردند، پس از سقوط حکومت قبلی افغانستان کشته شده اند.

اما به گفته چندین افغان مستقر در خارج از کشور که خشونت را به طور آنلاین ثبت کنند، این تعداد حتی به رقم حقیقی نزدیک هم نیست.

در پایان ماه عقرب، دیده بان حقوق بشر گفت که فقط در چهار ولایت افغانستان، بیش از ۱۰۰ قتل یا ناپدید شدن اجباری اتفاق افتاده اند.